Οι παραβατικοί

Σύνοψη: Ένας υπάλληλος τραπέζης καταστρώνει σχέδιο ώστε να κλέψει αρκετά χρήματα για να μη χρειαστεί να ξαναδουλέψει. Έπειτα, ομολογεί το έγκλημα και μπαίνει φυλακή, ενώ ο συνεργάτης του κρύβει τα χρήματα.

Τι γίνεται όταν ο συνεργάτης του αρχίσει να πιέζεται από την αστυνομία;

Άποψη: Όλα ξεκινούν με μια ληστεία τράπεζας, ένα αντικαπιταλιστικό όνειρο πολλών αναρχικών ή αντιεξουσιαστικών κύκλων που όμως μόνο αυτό δεν είναι οι Παραβατικοί του Rodrigo Moreno, η επίσημη υποψηφιότητα της Αργεντινής για τα επερχόμενα Όσκαρ.

Είναι μια ταινία για μια ληστεία αλλά όχι μια ταινία ληστείας, μια heist movie όπως αποκαλείται διεθνώς αυτό το είδος.

Η Αργεντινή έχει υποστεί τις τελευταίες δεκαετίες οικονομικές κρίσεις και πτωχεύσεις, έχει βιώσει περιορισμούς και οικονομικά μέτρα όπως και στην χώρα μας και έτσι δεν είναι τυχαίο που ο παράγοντας οικονομία, η φτώχεια και η θέληση για εύκολα λεφτά που θα λύσουν μια για πάντα το βιοποριστικό πρόβλημα είναι κάτι που φαίνεται να απασχολεί αργεντίνους σκηνοθέτες.

Μόλις τρία χρόνια πέρασαν για παράδειγμα από μια από τις δημοφιλείς αργεντίνικες ταινίες με ληστεία, το Κόλπο του Αιώνα που είχε βγει και στα ελληνικά σινεμά και το οποίο μάλιστα βασιζόταν σε αληθινή ιστορία.

Αυτή την φορά μπορεί το περίβλημα να είναι μυθοπλαστικό αλλά η ουσία είναι αληθινή ή αληθοφανής.

Οι Παραβατικοί πάνω από όλα είναι μια ταινία για την ελευθερία και όχι μια ιστορία δράσης, σασπένς και έντασης τύπου La Casa de Papel.

Βέβαια οι δύο πρωταγωνιστές είναι πολύ πιο παραβατικοί από τον Καθηγητή, τον Βερολίνο, την Τόκυο και την υπόλοιπη παρέα καθώς είναι μέλος του συστήματος, κομμάτια της τράπεζας που αποστατούν εναντίον του «αφεντικού» τους καθιστώντας την πράξης του ακόμα πιο έντονη και πιο αντιεξουσιαστική. Ο Αναρχικός Τραπεζίτης του Πεσσόα συναντά το αργεντινικό δράμα, παρότι έχει και αρκετό χιούμορ με το αποτέλεσμα να μην είναι ψυχαγωγικό, ωστόσο αναδεικνύει νέες πλευρές σε ένα πολυφορεμένο είδος.

Σίγουρα δεν προσφέρεται για λαϊκή κατανάλωση, για μαζική διασκέδαση, καθότι οι αργοί ρυθμοί, η τρίωρη διάρκεια και η απουσία δράσης μιας και το κέντρο βάρους της πλοκής δεν είναι η ίδια η ληστεία αλλά το πριν και το μετά, η σκέψη πίσω από αυτό, σίγουρα απωθεί και εν τέλει απομακρύνει τον θεατή από την ιστορία.

Ακόμα και το χιούμορ της είναι για περιορισμένο κοινό, ενώ η αναζήτηση της ελευθερίας, η έννοια του χρήματος και της εξουσίας μόνο ακαδημαϊκά και εγκεφαλικά μπορεί κανείς την κατανοήσει, σε μια ταινία που προσφέρεται εντούτοις για αρκετές αναγνώσεις.