Οι εκκεντρικοί

Κάποιος κλέβει ένα ποδήλατο, ένα αυτοκίνητο δεν παίρνει μπροστά, κάποια επιβιβάζεται σε ένα τρένο που κανονικά δεν θα έπαιρνε, κάποιος επιβάτης δίνει τη θέση του σε μια άγνωστη: μια σειρά από συμπτώσεις που όμως αποκτούν άλλο νόημα όταν συμβεί ένα θανάσιμο ατύχημα στο τρένο αυτό. Ανάμεσα στα θύματα του δυστυχήματος είναι και η γυναίκα του στρατιωτικού Μάρκους, ο οποίος, μόλις πληροφορείται τι συνέβη, επιστρέφει στην πατρίδα του και την έφηβη κόρη του για να αντιμετωπίσουν μαζί την απώλειά τους.

Στα μάτια του Μάρκους αρχικά το δυστύχημα μοιάζει να ήταν απλώς μια κακή στιγμή - μέχρι που κάνει την εμφάνισή του ο Ότο, ένας άλλος επιβάτης του τρένου που παθιάζεται με τη μελέτη των πιθανοτήτων και των συμπτώσεων, μαζί με δύο εκκεντρικούς του συναδέλφους, τον Λέναρτ και τον Εμεντάλερ. Ο Ότο είναι πεπεισμένος ότι δεν επρόκειτο καν για ατύχημα και ότι κάποιος ήταν πίσω από όλα αυτά. Καθώς τα υποτιθέμενα στοιχεία συσσωρεύονται, ο Μάρκους αρχίζει να υποψιάζεται ότι το συμβάν ίσως ήταν μια προσεκτικά ενορχηστρωμένη δολοφονία, με τη γυναίκα του να είναι μια τυχαία παράπλευρη απώλεια… Ή μήπως αυτή η ομάδα από ακραία δυσλειτουργικούς άνδρες μπερδεύει απλές συμπτώσεις για σημάδια εκεί που δεν υπάρχουν και μπλέκει εκεί που δεν θα έπρεπε;

Ένα άνισο φιλμ που ενώ αρχικά λειτουργεί κάπως μεταξύ δράματος και νερντουλίστικης ιδιόρρυθμης παραξενιάς, με κάποιες πινελιές χιούμορ εύστοχα βαλμένες, στην πορεία παρεκκλίνει και τελικά μάλλον εκτροχιάζεται. 

Κάπου η μαύρη κωμωδία παύει να λειτουργεί το ίδιο αποτελεσματικά, τα wannabe υπαρξιακά διλήμματα κυριαρχούν και μπορεί όλα αυτά να τα συγχωρείς με το ταιριαστό καστ και την quirky χημεία τους, αλλά το τελικό μέρος της αυτοδικίας είναι σχεδόν τραγικό, ακυρώνοντας όλες τις αρετές του φιλμ που δεν ήταν και λίγες. Σαν να βγήκε από άλλη ταινία. Και σαν όλα όσα εκτίμησες πιο πριν, να ήταν κάπως δήθεν.