Οδός Μαλασάνια 32

Στα τέλη της δεκαετίας του '70, η οικογένεια Ολμέδο αγοράζει ένα παλιό διαμέρισμα στην Οδό Μαλασάνια 32, στη Μαδρίτη. Αφήνουν πίσω το χωριό τους για να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή στην πόλη. Όμως υπάρχει κάτι που η οικογένεια Ολμέδο δεν γνωρίζει: στο διαμέρισμα που αγόρασαν, δεν είναι μόνοι...Κάτι τους απειλεί και θα χρειαστεί να αμυνθούν μέχρι τέλους, για να σώσουν τις ζωές τους.

Bγαλμένη από τα πιο αρχετυπικά manual ταινιών του είδους, η ταινία του Καταλανού Αλμπέρτ Πιντό, είναι ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ τρόμου, με υπνωτιστικό travelling κάμερας και πολύ προσεγμένη σκηνογραφία, που όμως τελικά αρκείται στην (συχνή και όχι όλες τις φορές πετυχημένη) χρήση των by the book jump scares που τελικά μάλλον υποτιμά τις δυνατότητες και τις προοπτικές του εγχειρήματος. 

Οι φαν των αντίστοιχων ταινιών θα βρουν στιγμές που θα εκτιμήσουν, αλλά και αρκετές άλλες που θα μαντέχουν πριν συμβούν.

Οι αναφορές στο Poltergeist και το The Conjuring είναι μάλλον ανέμπνευστη η πρώτη και ίσως ηθελημένα ελαφρώς camp η δεύτερη, το καστ επιλεγμένο σωστά φυσιογνωμικά, οι πολιτκο-οικονομικές νύξεις επιδερμικές  το στυλ Εξορκιστή τέλος μάλλον αναμενόμενο και μάλλον αποτυχημένο. 

Πάντως, ο Πιντό αν καταφέρει να βρει την χρυσή τομή στην οικονομία του σεναρίου του και να πάρει στο μέλλον περισσότερα ρίσκα στην αφήγηση, δεν αποκλείεται να επιστρέψει με κάτι ακόμα πιο ενδιαφέρον.

Σημείωμα του σκηνοθέτη:

Η “Οδός Μαλασάνια 32” είναι μια ταινία τρόμου που περιστρέφεται γύρω από μια οικογένεια που θέλει να χτίσει τη ζωή της, στην μετά-Φρανκική Μαδρίτη του 1976, στο επίκεντρο, δηλαδή, της μετάβασης στη δημοκρατία. Είναι αυτή η ελπίδα που θα ματαιωθεί, όταν θα ανακαλύψουν ότι αυτό το όνειρο θα τους παγιδεύσει και θα τους αποξενώσει από όλους και όλα. Ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο  της ταινίας είναι ότι ο τρόμος έρχεται από την καθημερινότητα, από την Ισπανική πραγματικότητα: νοιώθεις πως κατά τη διάρκεια της ημέρας σου, το οτιδήποτε μπορεί να μετατραπεί σε κάτι επικίνδυνο και διαβολικό. Γι αυτό και χρησιμοποίησα εμβληματικά Ισπανικά στοιχεία να γίνουν πηγή τρόμου.

Στην ταινία ήθελα να προσεγγίσω τον τρόμο από μια απλή και φυσική σκοπιά, χωρίς να αποκαλύπτω, και υποδηλώνοντας παρά δείχνοντας. Απέφυγα το γρήγορο μοντάζ, ώστε να μην εξαπατήσω τον θεατή και να τον αφήσω να νιώσει και να μυρίσει τον τρόμο, όπως το ζουν οι πρωταγωνιστές. Έναν τρόμο που προκύπτει από το απρόσμενο, που φανερώνεται ακόμα και μέσα στο φως της μέρας, έτσι ώστε να μην νιώθει κανείς, πουθενά ασφαλής.

Η “Οδός Μαλασάνια 32” είναι ίσως ένα σπάνιο παράδειγμα μέσα στο σινεμά του Ισπανικού τρόμου, αφού παρακολουθεί τις ζωές αυτών των φτωχών ανθρώπων που τα έδωσαν όλα για ένα μέλλον που τώρα καταρρέει μπροστά στα μάτια τους. Μια ταινία για τον φόβο, την ένταση και τον τρόμο, αλλά και για τα συναισθήματα και τα ματαιωμένα όνειρα: ένα ιδιαίτερο υβρίδιο που αξίζει την εμπειρία της μεγάλης οθόνης.