O Mοϊκανός

Σύνοψη: Στην Κορσική του υπερτουρισμού, της μαφίας και του ξεπλύματος μαύρου χρήματος της δεύτερης μέσω του κατασκευαστικού τομέα, ο Ζοζέφ είναι «ο τελευταίος των Μοϊκανών», όπως τον αποκαλούν: ο μοναδικός κτηνοτρόφος που δεν έχει πουλήσει την παραλιακή γη του στους εργολάβους.

Όταν σε καθεστώς άμυνας θα σκοτώσει έναν από τους μαφιόζους που τον πιέζουν να πουλήσει, θα αρχίσει για αυτόν μια ανελέητη καταδίωξη στο ίδιο του το νησί.

Άποψη: Ο Αλεξίς Μανεντί, μετά το (βραβευμένο στην Ελλάδα) Le Ravissement, συνεχίζει προσηλωμένα τις υπόκωφες, εσωτερικές ερμηνείες αορατοποιημένων ηρώων της γαλλικής εργατικής τάξης σε μία βαθιά πολιτική ιστορία ανταρτοπόλεμου και κοινωνικής αντίστασης. Από οδηγός λεωφορείου, αυτή τη φορά «γίνεται» βοσκός ενός από τα πιο τουριστικά – και ταυτόχρονα πιο φονικά – νησιά της Μεσογείου, της μαφιοζοκρατούμενης Κορσικής.

Δωρικός, υπερβολικά ίσως λιγομίλητος, σε όλη τη διάρκεια της ταινίας θα μάθουμε ελάχιστα για το τι ακριβώς σκέφτεται, πώς αισθάνεται, ποιο είναι το παρελθόν του.

Με αξιοθαύμαστη αφηγηματική οικονομία, ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος (Φρεντερίκ Φαρούτσι) θα μάς δώσει μόνο όσα είναι απολύτως αναγκαία να γνωρίζουμε: αφενός πως ο Ζοζέφ υπερασπίζεται το δικαίωμά του να ζει στη γη του με αξιοπρέπεια, κι αφετέρου ότι η τοπική κοινωνία σε μεγάλο βαθμό κλείνει συνένοχα τα μάτια στις παράνομες δραστηριότητες, προκειμένου να διατηρεί (ή να αναβαθμίζει) το βιοτικό της επίπεδο.

Ένα «εμφυλιακό» δίπολο που στη χώρα μας θα θυμίσει κάτι από Digger (σε μια πιο «υπόκοσμος» εκδοχή), οι εκπρόσωποι του οποίου συγκρούονται μεταξύ τους με όρους μεσογειακού western, κάτω από τον καυτό κορσικανικό ήλιο ή τις φυλλωσιές των δασών του νησιού.

Ένα western λιτό, όχι πάντα απολύτως ρεαλιστικό, με μεγάλη όμως πίστη στο καλό και την κοινοτική αλληλεγγύη και ευδιάκριτη πολιτική παιδεία: ο Φαρούτσι αφουγκράζεται υποδειγματικά τον παλμό της εποχής του κι εντάσσει οργανικά στην αφήγηση τον online ακτιβισμό και τη δύναμη των social media να δημιουργούν μέσα από τα hashtags τους κινήματα κοινωνικής δικαιοσύνης «από τα κάτω».

Μια στιβαρή ωδή στον ρομαντισμό του «ενός απέναντι στο σύστημα», που προτείνει έναν εναλλακτικό τρόπο να υπάρχεις μέσα σ’ ένα πλέγμα διεφθαρμένων σχέσεων κι εξαρτήσεων στις περιοχές – «φιλέτα» του σύγχρονου καπιταλισμού.