Συνοψη: H Ana και οι δύο καλύτερες φίλες της, η Maria και η Paula, μεγαλώνουν σε μια μικρή, απομονωμένη πόλη κάπου στα βουνά του Μεξικού. Οι γηγενείς παπαρούνες που παράγουν το όπιο αποτελούν την βασική απασχόληση για τους κατοίκους, η πλειοψηφία των οποίων είναι γυναίκες και παιδιά, αφού οι περισσότεροι άνδρες έχουν φύγει για δουλειά στο εξωτερικό. Ο θάνατος και οι εξαφανίσεις αποτελούν καθημερινότητα, τα καρτέλ διαφεντεύουν με κάθε βιαιότητα την περιοχή, ενώ συχνά απαγάγουν νεαρά κορίτσια από τα σπίτια τους.
Προκειμένου να γλιτώσουν, οι μητέρες τους τους κόβουν τα μαλλιά πολύ κοντά για να μοιάζουν με αγόρια, χτίζουν κρυψώνες και τις εκπαιδεύουν να ακούνε λεπτομερώς κι αναγνωριστικά, να αφουγκράζονται τον κίνδυνο από χιλιόμετρα. Μπορούν να το καταφέρνουν για πάντα;
Άποψη: Ένα μικρό κορίτσι σκάβει με τη μαμά του έναν τάφο στο χώμα, ίσα που να μπορεί να μπει με ευκολία. Με αυτή την ηχηρή αίσθηση κινδύνου ξεκινά το “Prayers for the Stolen” της Tatiana Huezo και σε αυτή την αγωνία επιμένει με μια επίμονη, αποκαρδιωτική απλότητα.
Η αφήγησή της βασίζεται ελεύθερα στο ομώνυμο βιβλίο της Jennifer Clement και μας φέρνει μπροστά στην επώδυνη αλήθεια και την βαθιά ανθρωπιστική κρίση που βιώνει το Μεξικό, κρίση για την οποία μας μίλησε και το περσινό “Luchadoras”. Οργανωμένο έγκλημα και καρτέλ ναρκωτικών. Συγκρούσεις και συνεργασίες με την τοπική αστυνομία. Καθημερινή καταπάτηση δικαιωμάτων και συνεχής απειλή. Κυρίως μαζικές απαγωγές, εξαφανίσεις, καθημερινές δολοφονίες και τράφικινγκ γυναικών.
Αυτή την πραγματικότητα παρακολουθούμε μέσα από τη ζωή της νεαρής Ana (Ana Cristina Ordóñez González) σε δύο διαφορετικές φάσεις, που ίσως χωρίζουν και σε δύο άτυπα μέρη την ταινία. Στο πρώτο, η μικρή αναζητά ακόμα την αγάπη του απόντα μπαμπά της, υπακούει γεμάτη απορίες στην σκληρή και ανήσυχη μαμά της και δημιουργεί τον δικό της κόσμο με τις δύο κολλητές της, Maria (Blanca Itzel Pérez) και Paula (Camila Gaal), με τις οποίες μάλιστα μαθαίνουν να συγχρονίζουν πλήρως τη σκέψη τους, μέσα από ένα παιχνίδι ασφάλειας και κουράγιου. Από την στιγμή που εξαφανίζεται η φίλη τους Χουάνα, τα πράγματα για τα κορίτσια δυσκολεύουν, ενώ η σιωπή των ενηλίκων δεν βοηθά καθόλου τις απορίες τους.
Στο δεύτερο, τα κορίτσια είναι έφηβες πια και καταλαβαίνουν περισσότερα, αλλά ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει. Ίσως μάλιστα έχουν γίνει χειρότερα, αφού πλέον είναι ακόμα πιο δύσκολο να κρύψουν το φύλο τους και την τρομακτική σκληρότητα που το περιμένει.
Η Huezo χτίζει αριστοτεχνικά, τεχνικά και αφηγηματικά, μια ατμόσφαιρα αγωνίας και φόβου, αφήνοντας πολλά πράγματα ανείπωτα και κάνοντάς μας να περιμένουμε από στιγμή σε στιγμή το επόμενο κακό, όπως και οι ηρωίδες της. Η ντοκιμαντερίστικη θητεία της έχει εμφανείς επιδράσεις, με την ευαισθησία και την λεπτότητα της προσέγγισής της να ακολουθούν ρεαλιστικά μια πολύπαθη καθημερινότητα, από την οποία όμως δεν λείπει η ποιητικότητα, με την κινηματογράφηση της Dariela Ludlow να παίζει υπέροχα με το φως και το σκοτάδι, τις αντιθέσεις και την ομορφιά του τοπίου.
Η σιωπή που τυλίγει τις ζωές των ανθρώπων και η συνεχής απειλή βρίσκουν πού και πού καταφύγιο και μικρές στιγμές ξεγνοιασιάς αλλά για λίγο, μέχρι το επόμενο κακό, θυμίζοντάς μας πως το “Prayers for the Stolen” (που αποτέλεσε δικαίως την επίσημη πρόταση του Μεξικού για τα 94α Όσκαρ) τσιμπάει, όπως ο σκορπιός που εμφανίζεται ξανά και ξανά στην οθόνη μας.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων