No other land

Σύνοψη: Ο Μπάσελ Άντρα γεννήθηκε και ζει στη Μασάφερ Γιάττα, ένα σύμπλεγμα είκοσι περίπου χωριών στο  νότιο τμήμα της Δυτικής Όχθης. Για δεκαετίες, η ισραηλινή κυβέρνηση προσπαθεί να εκτοπίσει τους περίπου 1.000 κατοίκους της με το επιχείρημα ότι η έκταση που καταλαμβάνουν οι καταυλισμοί τους αποτελεί πεδίο άσκησης του ισραηλινού στρατού.

Ο Μπάσελ, αρχικά μόνος του και στην πορεία με τη βοήθεια Ισραηλινών ακτιβιστών, καταγράφει με την κάμερά του την κρατική βία που υφίστανται οι συγχωριανοί του σε όλες της τις εκφάνσεις: κατεδαφίσεις των σπιτιών τους με μπουλντόζες, σφράγισμα των πηγαδιών τους, καταστροφή των γεννητριών τους, καταστολή των πορειών διαμαρτυρίας τους.

Στόχος η ορατότητα και η ενημέρωση της παγκόσμιας κοινότητας για το τι συμβαίνει σε αυτήν την ξεχασμένη γωνιά του πλανήτη.

Άποψη: Βραβείο Κοινού και Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ Βερολίνου, καθώς και Χρυσή Αθηνά Καλύτερου Ντοκιμαντέρ στις «δικές μας» Νύχτες Πρεμιέρας, για 95 λεπτά αποθέωσης της ερευνητικής δημοσιογραφίας, αφιλτράριστα και ωμά σαν το βίωμα των ανθρώπων που κινηματογραφούνται.

Πώς είναι να μάχεσαι για το δικαίωμα να ζεις με αξιοπρέπεια στη γη σου; Να μην μπορείς να χτίσεις ένα σχολείο για τα παιδιά της κοινότητάς σου ή ο κατεδαφισμός του σπιτιού σου να εξαρτάται από το αν βρίσκεται στο δρόμο που περπάτησε ο Τόνι Μπλερ στη διάρκεια της επίσκεψής του; 

Το «Καμία άλλη γη» αποδεικνύει πως, όσο τα mainstream μίντια σιωπούν, το μόνο μέσο αντίστασης που διαθέτουν οι διωκόμενοι κάτοικοι της Μασάφερ Γιάττα είναι η βιντεοσκόπηση της βαρβαρότητας και η διοχέτευσή της σε μικρές εστίες αντι – πληροφόρησης: στους λογαριασμούς του Μπάσελ στα σόσιαλ μίντια ή στα άρθρα Εβραίων ακτιβιστών στον ισραηλινό τύπο, που καταφέρνουν μικρές ρωγμές στο κυρίαρχο κρατικό αφήγημα.

Εκείνο που χαρακτηρίζει όσους Εβραίους αποκαλύπτουν τις καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα βουνά της νότιας Δυτικής Όχθης προδότες και υπονομευτές της εθνικής ασφάλειας.

Στις συγκεκριμένες αιτιάσεις, το ντοκιμαντέρ αντιτείνει ένα εύλογο επιχείρημα: μήπως τελικά την εθνική ασφάλεια υπονομεύει η ίδια η στέρηση της ελευθερίας των Αράβων; Η αντιμετώπιση ακόμη και του πιο καταρτισμένου πτυχιούχου εξ αυτών ως φθηνό εργατικό δυναμικό για τις οικοδομές των ισραηλινών αστικών κέντρων κι εν τέλει η καθήλωσή τους σε μια περίκλειστη περιοχή χωρίς δικαίωμα μετακίνησης;

Οι σκηνοθέτες, νομοτελειακά, αποτυπώνουν τη συλλογική απελπισία των κατοίκων της Δυτικής Όχθης  για το απαρτχάιντ που βιώνουν σε κάθε όψη της καθημερινότητάς τους.

Πράγματι, πολύ συχνά το σωματοποιημένο τραύμα του κατεχόμενου τους πνίγει, εκείνοι ωστόσο συνεχίζουν να υψώνουν τις φωνές τους, να διαδηλώνουν ακούραστα κάθε λίγες μέρες ενάντια στις επιχειρήσεις κατεδάφισης των περιουσιών τους.

Έτσι, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, το «Καμία άλλη γη» στην πραγματικότητα ψηλαφεί την ελπίδα των ανθρώπων αυτών, τον υπομονετικό τους αγώνα να βγουν από την αορατότητα που επιφυλάσσεται άνωθεν για τους ίδιους.

Και  καταφέρνει και κάτι ακόμη, ίσως το πιο σημαντικό από όλα: απογυμνώνει τη Δύση των prestigious κινηματογραφικών φεστιβάλ  από όλα της τα άλλοθι, από κάθε υποκριτικό «δεν γνώριζα» κάθε φορά που θέμα συζήτησης είναι το «τί» και το «πώς» του παλαιστινιακού.