Μπλε βασίλισσα

μπλε βασιλισσα - κριτική ταινίας

Σύνοψη: Ένα βράδυ γίνεται μία επίθεση στον Χάρη, τον γιο του νονού της νύχτας Άγγελου, που έχει ως αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο Χάρης και να κλαπεί η «Μπλε βασίλισσα», ένα διαμάντι που κουβαλούσε μαζί του. Ο Άγγελος θα υποψιαστεί ως ένοχο τον Γιάννη, έναν από τους άνδρες του. Η αλήθεια θα ξετυλιχθεί καθώς βλέπουμε το τι επακολούθησε της δολοφονίας μέσα από τους 4 βασικούς ήρωες, τον Γιάννη, την κοπέλα του, τον συνεργάτη του τον Στέργιο και έναν ακόμα μπράβο του Άγγελου, μέχρι να φθάσουμε στην αλήθεια

Άποψη: Η γνωστή γερμανική ταινία «Run Lola Run» ξεκινάει με μία φράση του T. S. Elliot, ότι «στο τέλος της αναζήτησης φθάνουμε στην αρχή της», το οποίο εκφράζει απόλυτα την νέα ταινία και πρώτη μεγάλου μήκους του Αλέξανδρου Σιπσίδη.  Είναι ένα ελληνικό αστυνομικό νουάρ, που απουσιάζει η γρηγοράδα που πρέπει να έχει μία αστυνομική ταινία και το μυστήριο που πρέπει να έχει ένα φιλμ νουάρ. Μέχρι τώρα έχει κάνει τρείς ταινίες μικρού μήκους, τα ατμοσφαιρικά «Γάλα» και «Iris», και το «Αν ήταν νόμιμος ο βιασμός», βασισμένο σε ιστορία του Ίρβιν Γιάλομ, το οποίο είναι πιο κοντά αισθητικά στην «Μπλε βασίλισσα».

Η σύνδεση με το «Run Lola Run» του Tom Tykwer δεν τελειώνει στην φράση, αλλά ακολουθεί την ίδια περίπου δομή, με το να δείχνει την ίδια ιστορία σε διαφορετικές εκδοχές, στη μεν γερμανική ταινία έχοντας κάθε φορά διαφορετική εξέλιξη, στη δε ελληνική την ίδια αλλά υπό το πρίσμα άλλου κάθε φορά ήρωα. Στην ουσία αποτελεί μία ελληνική βερσιόν του «Rashomon effect», όταν δηλαδή σε μία ταινία βλέπουμε την εκάστοτε ιστορία από πολλές διαφορετικές υποκειμενικές οπτικές γωνίες, όπως στην ταινία του Kurosawa.

Ο κίνδυνος όμως σε τέτοιες περιπτώσεις είναι να επαναλαμβάνεται και να χαθεί το ενδιαφέρον του θεατή. Σε αυτό το λάθος πέφτει και η ταινία. Σε αντίθεση με την σπιντάτη και αγωνιώδη Lola, η περίπτωση του Γιάννη και της ληστείας της Μπλε βασίλισσας κινείται με αργούς ρυθμούς, μην μπορώντας να κρατήσει το ενδιαφέρον ή έστω μία στοιχειώδη αγωνία. Μετά από ένα σημείο απλώς κουράζει η επανάληψη των ίδιων γεγονότων, αδυνατώντας να περιπλέξει την υπόθεση, κάνοντάς την σε μεγάλο βαθμό προβλέψιμη. Προσπαθεί να δημιουργήσει μία ταινία νουάρ μυστηρίου και εγκλημάτων, ωστόσο απουσιάζει η προσωπική ταυτότητα, όπως υπάρχει στο σινεμά του Γιάννη Οικονομίδη, που επίσης καταπιάνεται με την εγκληματική φύση στην σύγχρονη Ελλάδα. Αντίθετα, είναι εμφανής η μίμηση του αμερικανικού σινεμά, με την πρώτη σκηνή, που οι μπράβοι του Άγγελου λένε «μπλε ιστορίες», να θυμίζει την αρχή του «Reservoir dogs» του Tarantino, με τους ήρωες που αναλαμβάνουν μια ληστεία να συζητάνε για την Madonna και τον Superman.

Ο Δημήτρης Ήμελλος και ο Θέμης Πάνου στους ρόλους του Στέργιου και του Άγγελου αντίστοιχα, είναι πολύ καλοί και πειστικοί, με τους υπόλοιπους να μην μπορούν να ανταποκριθούν απόλυτα. Οι ήρωες τους άλλωστε είναι τόσο χάρτινοι και επίπεδοι που δεν τους δίνεται η δυνατότητα για κάτι καλύτερο. Καλό είναι στο ελληνικό σινεμά να γίνονται και ταινίες είδους, πέραν της αγάπης, σχεδόν εμμονής, για κωμωδίες, αρκεί να υπάρχουν οι προϋποθέσεις και μία προσωπική προσέγγιση. Επίσης, στοιχειώδης είναι και ο σεβασμός στο είδος και στους κώδικές του, επομένως μία τέτοια ιστορία που βασίζεται στο στοιχείο της αγωνίας και της έντασης, στην προκειμένη περίπτωση δεν ακολουθείται έχοντας μία φλατ πλοκή, σαν μία κωμωδία που δεν είναι αστεία.

Πρώτη δημοσίευση: 19 Apr 2018, 19:07
Ενημέρωση: 26 Apr 2018, 11:25
Τίτλος:
Μπλε βασίλισσα (Μπλε βασίλισσα)
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
93
Εταιρία διανομής: 
Release: 
19 Απριλίου 2018

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
1 ημέρα

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos