Minari

Σύνοψη: Ο Τζέικομπ και η Μόνικα σε μία προσπάθεια για ένα καλύτερο οικονομικό μέλλον για αυτούς και τα παιδιά τους μετακομίζουν από την Καλιφόρνια σε μία φάρμα στο Αρκάνσας.  Οι δυσκολίες θα είναι από την αρχή απογοητευτικές για όλα τα μέλη της οικογένειας όμως η άφιξη της γιαγιάς από την Κορέα θα δώσει νέα διάσταση στην καθημερινότητά τους.

Άποψη: Φέτος, μπορεί το “Nomadland” να έδειξε την εξαχρείωση του Αμερικανικού Ονείρου μέσα από το ατέρμονο roadtrip της Φράνσις ΜακΝτόρμαντ στην αθέατη πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών ωστόσο οι πρωταγωνιστές του “Minari” στηρίζουν όλη την μετανάστευσή τους επάνω σε αυτό και θέλουν απελπισμένα να πιστέψουν ότι μέσα από την σκληρή δουλειά θα έρθει η ευημερία.

Η τελευταία ταινία του Αμερικανο-Κορεάτη Λι Άιζακ Τσανγκ βασισμένη σε δικά του βιώματα ξεκίνησε την κούρσα της από το Φεστιβάλ του Sundance από όπου έφυγε με διπλή βράβευση (Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής αλλά και Βραβείο Κοινού) και κατέληξε με 6 υποψηφιότητες για Όσκαρ και μία βράβευση για την υπέροχη Γιου Τζουν Γιούνγκ στον Β' Γυναικείο Ρόλο, 

Τα βραβεία βέβαια έχουν τόση αξία όση τους δίνουμε και το “Minari” είναι τόσο ανεπιτήδευτα αληθινό στον πυρήνα του για να ταιριάξει στα τερτίπια των εκάστοτε Ακαδημιών αλλά και στα κουτάκια των προϋποθέσεων που επιβάλλονται. Σε αυτό το οικογενειακό δράμα ο Τσανγκ αφουγκράζεται την ακούραστη πάλη του πατέρα να προσφέρει το κάτι παραπάνω τρέφοντας ακόμα την ελπίδα μιας νέας εποχής και από την άλλη πλευρά κατανοεί τα πρακτικά ζητήματα που προβληματίζουν την μητέρα όσον αφορά κυρίως τα παιδιά της. Οι δύο αντικρουόμενοι κόσμοι τους δείχνουν να μην τιθασεύονται από πειθαρχημένη σκηνοθεσία στην αρχή της ταινίας και η καθημερινότητά τους αποτελεί για τον Τσανγκ μία διαδικασία παρατήρησης των ηρώων υπό τα νέα δεδομένα και όσο αυτοί αποξενώνονται για να συμφιλιωθούν από την αρχή.

Την ήσυχη και διακριτική παρουσία του πρώτου μέρους έρχεται να σπάσει η γιαγιά της οικογένειας που καταφθάνει από την πατρίδα και όπως σχολιάζει και ο μικρός της οικογένειας: “Μυρίζει Κορέα”. Οι δυο τους θα δημιουργήσουν ισχυρό δεσμό και μικρά θαύματα θα αρχίσουν να συμβαίνουν λόγω της ιδιότυπης σχέσης τους καθώς παρά την μεγάλη ηλικιακή διαφορά τους, και οι δύο είναι πεισματάρηδες, πλακατζήδες, τρυφεροί και κατά μία έννοια καταφέρνουν να δουν την μεγαλύτερη εικόνα αυτής της αλλαγής. Από αυτό το σημείο μία ουσιαστικότερη οικογενειακή ιστορία αρχίζει να ξεδιπλώνεται, τόσο σκληρή όσο και αναγκαία, η οποία χρησιμοποιεί ποικίλους συμβολισμούς για να επικοινωνήσει τις έννοιες της οικογένειας, της ανθρώπινης υπομονής, του θάρρους του γήρατος αλλά και της συνέχειας και του κύκλου της ζωής.

 Όλα τα παραπάνω συγκλίνουν ομαδικά και με ορμή προς την αποκορύφωση της δεύτερης πράξης εκεί όπου ο Στίβεν Γιουν (θα τον θυμάστε από το ανατριχιαστικό “Burning” ή από το δημοφιλές "The walking dead") και η Γιέρι Χαν παραδίδονται σε μία καθοριστική αντιδικία ισάξιων επιχειρημάτων την οποία και θα ισοπεδώσει συθέμελα το λυτρωτικό φινάλε που τόσο έντονα σκηνοθέτησε ο Τσανγκ.

Οι δύο ηθοποιοί κρατούν μαεστρικά σε ισορροπία τους ρόλους τους και βρίσκονται σε απόλυτο συγχρονισμό με τις μεταπτώσεις των χαρακτήρων που υποδύονται, δίχως να δυσκολεύονται να συλλάβουν την απλότητα που ζητά  η ιστορία. Η διαρκής αποθάρρυνση είναι η κανονικότητα που αποτινάσσεται από πάνω τους ώστε να αντιληφθούν ότι η «λύση του προβλήματος» δεν είναι τελικά μία περίπλοκη απάντηση ή ένας συμβιβασμός κάπου στην μέση αλλά μία συλλογική ανακατεύθυνση.

Η ευγενική ψυχή του “Minari” ίσως να μην μας συγκλόνισε με τον τρόπο που άλλες ταινίες της ίδιας συνομοταξίας έχουν κάνει στο παρελθόν όμως πραγματικά είναι δύσκολο να αντισταθείς στις εμψυχωτικές προθέσεις του και στην αγνή συγκίνηση που προσφέρει χρησιμοποιώντας αγνό συναίσθημα και όχι συναισθηματισμούς.