Μια νύχτα μαγική

Σύνοψη: Η Μαρία και ο Ρίτσαρντ είναι παντρεμένοι εδώ και 20 χρόνια. Όταν οι απιστίες της πρώτης έρχονται στο φως, η σχέση τους κλονίζεται. Η Μαρία εγκαταλείπει το διαμέρισμά τους και εγκαθίσταται σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου ακριβώς απέναντι, με την ελπίδα να παρατηρήσει τη ζωή της εξονυχιστικά, από μια προνομιακή θέση απόστασης. Στη διάρκεια μιας παραισθησιογόνου νύχτας, ένα πλήθος επισκέπτες θα περάσουν από το δωμάτιό της, καταθέτοντας την άποψή τους για την κρίση που περνά ο γάμος της. Ανάμεσα σε αυτούς θα είναι και ο σύζυγός της σε νεότερη ηλικία, ο οποίος όμως γνωρίζει την τωρινή κατάσταση.

Άποψη: Η νέα ταινία του Γάλλου σκηνοθέτη Κριστόφ Ονορέ, έπειτα από το πολύ πιο δραματικό Sorry Angel, είναι μια γλυκόπικρη κομεντί μαγικού ρεαλισμού με μια αύρα Χίτσκοκ να πλανάται από πάνω της.

Η αύρα αυτή οφείλεται κυρίως στην υπόθεση που παραπέμπει άμεσα στο αριστουργηματικό Rear Window με τον καθηλωμένο σε αναπηρικό αμαξίδιο James Stewart να παρακολουθεί τι γίνεται στο απέναντι διαμέρισμα. Έτσι και εδώ η Μαρία (Chiara Mastroianni) εγκαταλείπει την συζυγική της στέγη, έπειτα από την τυχαία ανακάλυψη του συζύγου της, Ρίτσαρντ (Benjamin Biolay) για τις απιστίες της, με αποτέλεσμα να πάει για ένα ιδιαίτερο, γεμάτο παραισθήσεις βράδυ στο δωμάτιο 212, ακριβώς απέναντι από το σπίτι της, ώστε να παρακολουθεί την εξέλιξη της απόφασής της.

Όμως δεν θα είναι μόνη. Το φαντασιακό της θα γεννήσει την νεκρή μητέρα της, τον σύζυγό της σε ηλικία είκοσι ετών, έναν νεανικό έρωτα του άνδρα της αλλά και μια ανδρική προσωποποίηση της θέλησής της.

Ο Χίτσκοκ επιστρέφει ακόμα και στην σκηνοθεσία κάποιων σκηνών που παραπέμπει σε ταινίες του, όπως η σκηνή στο ντουζ από την Ψυχώ, που εδώ μετατρέπεται σε στιγμή συζυγικής ανίας, ή κάποια κοντινά στο πρόσωπο της πρωταγωνίστριας που θυμίζουν το παλιό, κλασικό Χόλιγουντ.

Παράλληλα, έχει μια διάθεση μεταμοντέρνας nouvelle vague ή ενός πρώιμου Leos Carax, εποχή Boy Meets Girl (1984), κυρίως ως προς την σύνδεση του ρομαντισμού με τον σουρεαλισμό.

Ο Honore ξέρει ακριβώς τι υλικό έχει στα χέρια του και ακόμα και όταν αυτό κινείται προς την αφέλεια, την απλότητα ή προς ένα αναμενόμενο εν  τέλει αποτέλεσμα, η διάθεση και η ατμόσφαιρα είναι το ίδιο καθηλωτική. Είναι μια ανάλαφρη ταινία που μπορεί να μιλάει εις βάθος για όσα θέλει να πει, όμως είναι από εκείνες τις ταινίες που σε μαγνητίζουν και δεν θες να χάσεις σκηνή από αυτές. Μια ταινία δωματίου, που πολλές φορές θυμίζει σκηνή από βιντεοπαιχνίδι, στο πόσο αυτοματοποιημένα είναι όλα ακόμα και η ίδια η ζωή του ανθρώπου. Το στοιχείο αυτό είναι εντονότερο στις σκηνές του συζύγου μέσα στο σπίτι.

Το χιούμορ, ο ρομαντισμός, η φαντασία μπλέκονται όμορφα και έτσι τίποτα δεν μπορείς να παρεξηγήσεις, ακόμα και όταν λίγο μετά τα μέσα αρχίζει να επαναλαμβάνεται.

Η ταινία παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ των Καννών του 2019, με την Mastroianni σε μια πολύ ώριμη ερμηνεία να αποσπά το βραβείο ερμηνείας στο συγκεκριμένο τμήμα των Καννών.