Μια αγάπη ανέφικτη

Σύνοψη: Châteauroux, τέλη δεκαετίας 1950. Η Rachel, μια απλή υπάλληλος γραφείου, συναντάει τον Philippe, έναν λαμπρό νέο αριστοκρατικής οικογένειας. Από τον παθιασμένο τους έρωτα γεννιέται η Chantal. Με τον Philippe να αρνείται τον γάμο λόγω διαφοράς κοινωνικής τάξης, η Rachel αναγκάζεται να μεγαλώσει μόνη την κόρη της. Αρχίζει τότε ο μεγάλος αγώνας μιας ερωτευμένης όσο και περήφανης μάνας για την επίσημη αναγνώριση της κόρης της.

Άποψη: Μέσα στις δύο ώρες και κάτι που διαρκεί η ταινία, η σκηνοθέτρια και σεναριογράφος Catherine Corsini προσπαθεί να χωρέσει όλη την ζωή της Rachel, από όταν ούσα νεαρή ακόμα γνωρίζει τον μυστηριώδη Philippe, μέχρι όταν πλέον έχει γεράσει και έρχεται αντιμέτωπη με την κόρη της και με τις αλήθειες που η μία δεν τόλμησε ποτέ να πει στην άλλη. Η σύμπτυξη όμως του πραγματικού χρόνου στον κινηματογραφικό εν προκειμένω αποτυγχάνει πλήρως.

Βασισμένη στο μυθιστόρημα της Christine Angot, η σκηνοθέτρια επιχειρεί να καταγράψει μια αγάπη ανέφικτη, από αυτές που τόσο πολύ αγαπάει να αφηγείται ο κινηματογράφος και η λογοτεχνία. Έρωτας μετ’ εμποδίων λόγω κοινωνικών διαφορών. Η Rachel μια απλή υπάλληλος, ο Philippe από μια πλούσια οικογένεια όπως τουλάχιστον αφήνει να εννοηθεί η ταινία, καθώς ποτέ δεν μαθαίνουμε πολλά πράγματα για τον ίδιον.

Και από εδώ ξεκινάει το πρόβλημα καθώς βάσει των όσων βλέπουμε επί της οθόνης, τίποτα από αυτά δεν δικαιώνουν το ανέφικτο του έρωτά τους. Κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν μπορούν να είναι μαζί και εκείνος αποφασίζει να την εγκαταλείψει με το παιδί. Προφανώς οφείλεται στις ταξικές διαφορές, αλλά αυτό το συμπεραίνουμε εμείς μιας και δεν αναφέρεται πέρα από την άτσαλη ατάκα ότι «αν ήσουν πλούσια θα ήταν διαφορετικά».

Ως θεατής λοιπόν αναγκάζεσαι να δεχθείς ως δεδομένο ότι ο έρωτάς του είναι ανέφικτος μιας και αλλιώς δεν μπορείς να το διαπιστώσεις. Εκτός αυτού απουσιάζει το βασικό στοιχείο κάθε ανέφικτου έρωτα, το έντονο μελοδραματικό ρομάντζο που θα σε κάνει να δεις ότι εδώ υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος. Ούτε ότι υπάρχει ένας παράφορος έρωτας προκύπτει από πουθενά. Περισσότερο η γέννηση του παιδιού είναι που αναγκάζει την γυναίκα να θέλει να έρθει ξανά σε επαφή με τον Philippe για να το αναγνωρίσει παρά η δική της επιθυμία. Έτσι ξεκινάει ο αγώνας αυτής της γυναίκας από τότε που η κόρη τους είναι μωρό μέχρι που ενηλικιώνεται και όλα αυτά σε fast forward. Τίποτα δεν αναλύεται, τίποτα δεν το νιώθεις. Ακόμα και οι αποκαλύψεις λίγο πριν το τέλος γίνονται με έναν τόσο επιφανειακό τρόπο, που ενώ αφορά ένα ακανθώδες θέμα, η σκηνοθέτρια επιδεικνύει μία αφοπλιστική αδιαφορία. Και σαν να μην έλειπαν όλα αυτά, προσπαθεί να φορτώσει την υπόθεση και με κοινωνικοπολιτικούς προβληματισμούς με έναν τρόπο όμως σαν ένας απολιτικός να θέλει να σου αναλύσει το ζήτημα των ταξικών διαφορών. Σώζεται από τις καλές ερμηνείες του καστ, της Virginie Efira, του Niels Schneider και της Jehnny Beth και από το θάρρος της ταινίας που ενώ είναι μια ρομαντική κομεντί εντάσσει ρεαλιστικές σεξουαλικές σκηνές αντί για τις γνωστές γλυκανάλατες σκηνές που είθισται να συναντούμε.