Men

Μετά από μία προσωπική τραγωδία, η Χάρπερ (Τζέσι Μπάκλεϊ) αποσύρεται στην πανέμορφη αγγλική εξοχή για να θεραπεύσει το τραύμα της. Όμως κάτι ή κάποιος από το δάσος εμφανίζεται και την παρενοχλεί. Αυτό που ξεκινάει σαν αδιόρατος φόβος εξελίσσεται σε καθολικό εφιάλτη, που φιλοξενεί τις πιο σκοτεινές της αναμνήσεις.

Ο Άλεξ Γκάρλαντ δήλωσε πρόσφατα ότι τον έχει κουράσει η σκηνοθεσία, το κάνει περισσότερα για να δει τα σενάριά του να οπτικοποιούνται όπως ακριβώς τα έχει σκεφτεί (και γράψει) και πως μάλλον δεν το έχει και πολύ, οπότε σκέφτεται να αποχωρήσει από την καρέκλα του σκηνοθέτη.

Χωρίς να είναι κανένας μάγος του πλάνου, στο «Men» το πρόβλημα δεν είναι τόσο η σκηνοθεσία, αλλά ξεκάθαρα το σενάριο. Αυτή η απλουστευτική και χοντροκομμένη αλληγορία (μια έννοια που έχει ξεγυμνώσει πολλές κινηματογραφικές δηθενιές) για την τοξική αρρενωπότητα που στο τέλος καταλήγει κωμωδία.

Η Τζέσι Μπάκλεϊ υποδύεται μια γυναίκα, την Χάρπερ, η οποία, συντετριμμένη από την αυτοκτονία του συντρόφου της, νοικιάζει μια πανέμορφη οικία στη βρετανική εξοχή, προσπαθώντας να ξεπεράσει την θλίψη από την απώλεια, ίσως και τις ενοχές της. Ο Γκάρλαντ δεν ξεκαθαρίζει ούτε αιτιολογεί κάτι, αρκείται σε μια σειρά από μικρά flashback, τα οποία προσφέρουν υλικό για τον θεατή ώστε να επιλέξει ποιος από τους δύο ήταν το «θύμα».

Το πρώτο μέρος της ταινίας λοιπόν, λειτουργεί. Ο Γκάρλαντ χτίζει μια υποβλητική ατμόσφαιρα εντάσσοντας αρμονικά στην αφήγηση την βρετανική εξοχή, το εφιαλτικά υποφόσκων travelling στο εσωτερικό της έπαυλης και την πολύ προσεγμένη χρήση του σάουντρακ. Σε συνδυασμό με την πάντα spot on ερμηνεία της Μπάκλεϊ, καταφέρνει να πετυχεί μια ροή από μικρές εφιαλτικές αλληλουχίες που τρομάζουν και προετοιμάζουν για κάτι πολύ πιο πληθωρικό και ενοχλητικό.

Αυτό που ακολουθεί όμως, είναι μεν σίγουρα πληθωρικό και ενοχλητικό αλλά δεν το γράφουμε για καλό. Ο Γκάρλαντ παύει να υπονοεί και λες και έβαλε στοίχημα με τους κολλητούς του ότι μπορεί να κάνει μια τέτοια ταινία, πετάει συνεχώς στο κάδρο χοντροκομμένους συμβολισμούς φεμινιστικού παραληρήματος τοξικής αρρενωπότητας τύπου «όλοι οι άνδρες είναι ίδοι» τους οποίους υποστηρίζει εν μέρει από τον ερμηνευτικό άθλο του Ρόρι Κινίαρ (αξιοποιώντας το εκνευριστικά «αρρωστημένο» παρουσιαστικό του), αλλά κάπου εκεί εξαντλούνται όλα όσα έχει να πει.

Μέχρι το τέλος αρέσκεται σε εξυπνακίστικες  αμπελοφιλοσοφίες των «κακών ανδρών» και μια έκφραση ανέκφραστης μόνιμης έκπληξης από την πρωταγωνίστριά του, η ταινία παύει να έχει ροή, το μοντάζ καταλήγει κουραστικό, περιγράφοντας ένα κρεσέντο άτσαλα τοποθετημένων σκηνών τρόμου που κορυφώνεται σε μία ξεχειλωμένη τελική σκηνή όπου ο Κρόνενμπεργκ τέμνει τον Κάρπεντερ (στο μυαλό του σκηνοθέτη και μόνο) με κάκιστο cgi, την οποία δύσκολα περιγράφει κανείς και δεν χρειάζεται κιόλας.

Έχεις χάσει ήδη τον χρόνο σου και ο Γκάρλαντ έχει χάσει την μπάλα και το μέτρο ως ένας προβοκάτορας που προσπαθεί πολύ σκληρά να φανεί περίπλοκος και που δεν διαθέτει ούτε στο ελάχιστο την δεξιοτεχνία του Ντάρεν Αρονόφσκι, ή την στιβαρή σεναριακή κατασκευή του Λαρς Φον Τρίερ (και την διεύθυνση ηθοποιών και των δύο προαναφερόμενων), για να αναφέρουμε δύο παραδείγματα.

Καλό θα είναι να κάνει εκείνο το διάλειμμα που έλεγε, να ξελαμπικάρει.