Men In Black: International

Σύνοψη: Οι Άνδρες με τα Μαύρα είναι εδώ για να προστατεύουν τη Γη από τα αποβράσματα του σύμπαντος. Σε αυτή τη νέα περιπέτεια, έρχονται αντιμέτωποι με τη μεγαλύτερη παγκόσμια απειλή μέχρι σήμερα: ένας πληροφοριοδότης μέσα στη ΜΙΒ.

Άποψη: Έπειτα από τα γεγονότα του «Άνδρες με τα Μαύρα 3», έχουν δημιουργηθεί υποκαταστήματα της MIB και εκτός ΗΠΑ, κάτι που δίνει την ευκαιρία στο franchise να κάνει μια ευρωπαϊκή περιοδεία περνώντας από το Λονδίνο, το Παρίσι, την Νάπολη έχοντας πλέον ως πρωταγωνιστές τους Chris Hemsworth και Tessa Thompson ως πράκτορες H και M αντίστοιχα. Πλέον η εξωγήινη απειλή έχει γίνει οικουμενική και η επίλυσή της ακόμα δυσκολότερη καθώς από ό,τι φαίνεται κάποιος πληροφοριοδότης υπάρχει μέσα στην MIB.

Στην τέταρτη ταινία του franchise έγινε αυτό που σύμφωνα με τις ανάγκες της εποχής φάνταζε ως επιβεβλημένο, οι άνδρες με τα μαύρα δεν είναι μόνο άντρες αφού ήδη από την προηγούμενη ταινία μια γυναίκα ηγείται, η Emma Thompson σε ένα πολύ περιορισμένο ρόλο και αυτήν την φορά που ούτε βοηθά στην εξέλιξη της δράσης ούτε χρησιμεύει με οποιονδήποτε τρόπο, ενώ ένας νέος πράκτορας μπαίνει στην ομάδα και είναι η πράκτορας Μ. Ο τίτλος παρόλα αυτά δεν αλλάζει, παραμένουν άνδρες, κάτι που δίνει πάσα στους σεναριογράφους Art Marcum και Matt Holloway, το δίδυμο που βρίσκεται πίσω και από τον «Iron Man» (2008), να κάνει πλάκα με αυτό.

Το σενάριο βέβαια κατά τα άλλα στερείται πλάκας και χαβαλέ. Πρόκειται για μια buddy movie που η βάση της δεν είναι τόσο η επιστημονική φαντασία και η δράση, που και αυτά πάντα υπήρχαν, αλλά και ο χαβαλές μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών. Εδώ περιορίζεται όλο αυτό, η πλάκα εκλείπει και οι μόνες στιγμές γέλιου προέρχονται περισσότερο από τον Πιονάκο, ένα μικρό εξωγήινο πλάσμα σαν καρικατούρα το οποίο προκαλεί αρκετές φορές γέλιο, εκεί που αδυνατούν οι πιο σφιγμένοι πρωταγωνιστές. Είναι σφιγμένοι γιατί και η ίδια η ταινία δεν ξέρει πού πρέπει να πάει την σχέση τους, να είναι φιλική ή ερωτική; Κανονικά ως buddy movie πρέπει να είναι φιλική, ανεξαρτήτως αν πλέον οι δύο συνεργάτες είναι διαφορετικού φύλου. Επειδή όμως οι συμβάσεις παραμένουν στις μεγάλες στουντιακές παραγωγές που τα πράγματα εξελίσσονται πολύ πιο αργά, αντιστρόφως ανάλογα προς την τεχνολογική εξέλιξη και τους είναι δύσκολο να αποδεχτούν το ότι είναι άνδρας και γυναίκα άρα δεν μπορεί να είναι απλώς φιλαράκια που κάνουν χαβαλέ και σώζουν τον κόσμο, πολλές φορές αφήνεται να εννοηθεί και κάποιο υπολανθάνον ερωτικό στοιχείο, το οποίο -ευτυχώς- δεν τονίζεται έντονα ούτε καθίσταται απόλυτα σαφές.

Αν υπάρξει δεύτερη ταινία με τους ίδιους πρωταγωνιστές θα δείξει προς τα πού θα γύρει η σχέση τους. Τα εφέ της ταινίας είναι πολύ καλά, οι εξωγήινες μορφές ζωής πολύ πιο αληθοφανείς, αν και πολλές βγαλμένες από Star Wars, όπως η σκηνή σε ένα μπαρ που πίνουν. Τα κλισέ βέβαια του είδους είναι μπόλικα, ενώ οι δύο πρωταγωνιστές που δεν έχουν το απαιτούμενο κέφι, μοιάζοντας περισσότερο με ξαναζεσταμένο φαγητό παρά μια φρέσκια ματιά σε ένα παλαιότερο franchise. Ίσως οι προηγούμενες ταινίες είχαν μια μεγαλύτερη ζωντάνια που εδώ μάλλον κάπου χάθηκε στην Ευρώπη.