Megan 2.0

Δύο χρόνια αφότου η M3GAN, ένα επίτευγμα της Τεχνητής Νοημοσύνης, ξέφυγε από τον έλεγχο με ένα δολοφονικό μακελειό και στη συνέχεια καταστράφηκε, η δημιουργός της, Τζέμα, έχει γίνει καταξιωμένη συγγραφέας και υπέρμαχος του κρατικού ελέγχου της τεχνητής νοημοσύνης. Ένας πανίσχυρος εργολάβος αμυντικού εξοπλισμού έχει κλέψει και καταχραστεί την τεχνολογία της M3GAN για να δημιουργήσει ένα στρατιωτικό όπλο γνωστό ως Amelia, την απόλυτα φονική κατάσκοπο.Αλλά όσο η Amelia αποκτά συνείδηση του εαυτού της, είναι όλο και λιγότερο πρόθυμη να εκτελεί διαταγές από ανθρώπους. Με το μέλλον της ανθρωπότητας να διακυβεύεται, η Τζέμα συνειδητοποιεί ότι η μόνη επιλογή είναι να αναστήσει τη M3GAN και να την αναβαθμίσει σε μία ταχύτερη, ισχυρότερη και πιο θανατηφόρα εκδοχή.

Προφανώς υπακούοντας στις απαιτήσεις της μερίδας των θεατών που καλώς ή κακώς αγάπησε την πρώτη ταινία, ο Gerard Johnstone σε αυτό το σίκουελ μειώνει τα στοιχεία του τρόμου, χωρίς να τα εξαφανίζει εντελώς, και πλησιάζει την καθαρόαιμη δράση, ενώ τονίζει πολύ περισσότερο και τις κωμικές πινελιές που ήταν πιο διακριτικές στο φιλμ που προηγήθηκε.

Δυστυχώς όμως αφήνει στον αέρα και μια αίσθηση ότι προσπαθεί υπερβολικά να δώσει πολλά πράγματα στον τομέα του fan service εις βάρος της ποιότητας του προϊόντος. Τα αστεία παραείναι κραυγαλέα, οι σκηνές μαχών καταλήγουν να «μπουκώνουν» από ένα σημείο κι έπειτα και τα κλεισίματα του ματιού είναι εξυπνακίστικα, όχι έξυπνα.

Γενικότερα, ακολουθείται μια νοοτροπία του τύπου «αν τα κάνουμε όλα μεγαλύτερα θα προκύψει κάτι καλύτερο από την πρώτη φορά», και η οποία επικρατεί στην πλειοψηφία των τομέων, από το θέαμα μέχρι το εύρος των φιλοδοξιών, αλλά όλες αυτές οι προσθήκες είναι εξαιρετικά κυνικές κι έχουν αναπτυχθεί με το σκεπτικό ενός μαρκετίστα, μόνο ελάχιστα δημιουργικές θα μπορούσε να τις χαρακτηρίσει κανείς. Ακόμη και το γεγονός πως, λόγω τρέχουσας επικαιρότητας, η θεματική της τεχνητής νοημοσύνης εδώ αναλύεται περισσότερο σε σχέση με την προγενέστερη ταινία, δεν έχει κάποιο ειδικό βάρος, από τη στιγμή που όσα διατυπώνονται είναι επιδερμικά.

Από τη μία, προφανώς επειδή ο πρωταρχικός στόχος είναι η διασκέδαση, ίσως και να είναι άκαιρο το παράπονο ότι το «M3gan 2.0» έχει πολλά και ιδιαίτερα οφθαλμοφανή κενά στην ψευδοεπιστημονική λογική πάνω στην οποία στηρίζει την πλοκή του, όμως από την άλλη θα περίμενε κανείς ένα καλύτερο «μπάλωμα» από ένα σενάριο που διαθέτει τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του.

Μάλλον το μεγαλύτερο προσόν που κουβαλάει στη νοητή της φαρέτρα η εν λόγω συνέχεια είναι ότι έχει μια πολύ καλή αίσθηση ρυθμού, η οποία βοηθάει τρομερά στο να κυλήσουν οι σχεδόν δύο ώρες της διάρκειας αρκετά γρήγορα και χωρίς «κοιλιές» που να ενοχλούν πέραν του ανεκτού.

Το σύνολο δεν παύει φυσικά να είναι «φαστ φουντ» στην ουσία του, απλά είναι πιο εύπεπτο συγκριτικά με άλλα αντίστοιχα παραδείγματα.

Το κυρίως μικρό σε ηλικία κοινό της multiplex καφρίλας είναι πολύ πιθανό να περάσει καλά ή ακόμη και υπέροχα. Επειδή όμως και η κωμωδία τρόμου θέλει τη φινέτσα της για να ξεχωρίσει πραγματικά, η οποία εδώ είναι απούσα, το «M3gan 2.0» δεν καταφέρνει να αποτελέσει κάτι παραπάνω από 119 λεπτά χαβαλέ που θα «μιλήσουν» κυρίως σε όσους προτιμούν να «απενεργοποιούν» το μυαλό τους πριν μπουν στην κινηματογραφική αίθουσα, επιθυμώντας να χαλαρώσουν με αυτό που θα δουν.