Master gardener

Ο Νάρβελ Ροθ (Τζόελ Έτζερτον) είναι ο μεθοδικός φροντιστής των κήπων μιας πανέμορφης όσο και ιστορικής έπαυλης. Όταν η εργοδότριά του (Σιγκούρνι Γουίβερ) του ζητάει σαν χάρη να προσλάβει ως βοηθό την ατίθαση ανιψιά της, τότε ανοίγουν οι πύλες του χάους στον μέχρι πρότινος δωρικό βίο του μοναχικού άντρα, επαναφέροντας φαντάσματα του βίαου παρελθόντος από τα οποία ο ίδιος πίστευε ότι είχε απαλλαγεί. 

Η ταινία “Master Gardener” είναι μια ιστορία για έναν άντρα που στοιχειώνεται από το ρατσιστικό του παρελθόν, αποτυπώνοντας τις φυλετικές εντάσεις της σύγχρονης Αμερικής. 

Bασανισμένες ανδρικές ψυχές που στοιχειώνονται από το παρελθόν τους, από το οποίο θέλουν να ξεφύγουν οριστικά...

Αυτό είναι το βασικό θέμα της τριλογίας που ολοκληρώνει ο Πολ Σρέιντερ με το «Master Gardener», έχοντας προηγηθεί τα «First Reformed»/2018 και «Card Counter»/2021, με το πρώτο να άξιζε σε γενικές γραμμές το buzz που προκάλεσε με την οσκαρική υποψηφιότητα σεναρίου, το δεύτερο μια χρυσή μετριότητα. Αυτό εδώ είναι το πιο αδύναμο από τα τρία, παρά τις στιβαρές ερμηνείες των Τζόελ Έτζερτον και Σιγκούρνι Γουίβερ που το σώζουν από το εντελώς αρνητικό πρόσημο.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί να παραβλέψει κανείς τις σεναριακές ευκολίες και τους ομόκεντρους κύκλους στους οποίους περιδινείται η ταινία, γεγονός μάλλον παράξενο για κείμενο που έχει γράψει από την αρχή ο Σρέιντερ (και δεν έχει μεταποιήσει).

Ο ήρωάς μας εδώ είναι ένας πρώην φανατικός που πλέον έχει μια τακτοποιημένη ζωή βρίσκοντας στην σχολαστική ρουτίνα της κηπουρικής το νόημα της ζωής, διατηρώντας παράλληλα μια σχέση φαινομενικά άκρως επαγγελματική μεν, αλλά τελικά όχι και τόσο, υποκύπτοντας σε υποτακτικές νόρμες εξουσίας. Η σχέση αυτή θα δοκιμαστεί όταν η ανηψιά της εργοδότριας έρχεται να εκπαιδευτεί, αλλά δεν θα συμβεί μόνο. ‘Όλα αυτά μη νομίσετε ότι είναι spoiler, διότι είναι τόσο προφανή στο storytelling και τόσο μα τόσο άγαρμπα και απλοϊκά δοσμένα κινηματογραφικά που ώρες ώρες απορρείς, αν δεν μειδιάς από βαρεμάρα.

Η ηθική ενδοσκόπηση του κηπουρού εξελίσσεται εντελώς σχηματικά, οι δράσεις και οι αντιδράσεις τις βλέπεις να έρχονται και βγάζουν μάτι και είναι κρίμα που αυτό το σε γενικές γραμμές κομψό κατασκεύασμα εν τέλει δεν διαθέτει κέντρο βάρους, καταντά σοβαροφανές και δεν γνωρίζει αν θέλει να παραμείνει ένα ψυχολογικό θρίλερ, ενώ ο Σρέντερ υπονοεί υπερβολικά πολλά (λιγότερο ψαλίδι στο τελικό cut του σεναρίου δεν θα έβλαπτε) και η όποια συνοχή χάνεται.

Η αλήθεια είναι βέβαια, ότι τα παράσημα του Σρέντερ σαν γραφιάς δεν τα αμφισβητεί κανείς, αλλά σαν σκηνοθέτης, είναι επιεικώς άνισος: για κάθε American Gigolo, Light Sleeper, Affliction που θα μου πείτε, θα σας πω The Walker, Adam Resurrected, Canyons, Dying Of The Light, Dog Eat Dog, τουλάχιστον.