Maria

Σύνοψη: Μια εβδομάδα πριν από τον θάνατό της, τον Σεπτέμβριο 1977 στο Παρίσι, η Μαρία Κάλλας αναπολεί την ζωή και την καριέρα της, καθώς κάνει μια τελευταία προσπάθεια να επιστρέψει στην σκηνή.

Άποψη: Τι κοινό έχει η Τζάκι Κένετι, η Πριγκίπισσα Νταϊάνα και η Μαρία Κάλλας;

Τρεις γυναίκες με εξουσία, δύναμη, πλούτο, αλλά και εύθραστες και τραυματισμένες από τα παιδικά τους βιώματα, τις ερωτικές τους σχέσεις και την επαφή τους με την φήμη, την δόξα και την καριέρα.

Το άλλο τους κοινό είναι φυσικά ο χιλιανός σκηνοθέτης Pablo Larrain, που τις αγάπησε και τις ένιωσε τόσο που αποφάσισε να κάνει τρεις ψυχογραφικές βιογραφίες, τα αντίστοιχα Jackie, Spencer και τώρα το Maria.

Ο σκηνοθέτης δεν ενδιαφέρεται για μια γενική, χρονολογική και γεγονοτολογική παρουσίαση. Παρουσιάζει την ατμόσφαιρα της εποχής και τις ψυχικές διακυμάνσεις που βιώνει το πρόσωπο μέσα από πολύ συγκεκριμένα βιώματα.

Στην Μαρία βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν από τον θάνατό της στο Παρίσι, σε ηλικία 54 ετών, καθώς επιδιώκει να επανέλθει στο προσκήνιο, άσχετα αν η φωνή της δεν είναι στο επίπεδο που ήταν στο ένδοξο παρελθόν της.

Η La Divina έχει πέσει από το θεϊκό της βάθρο, έχοντας πλέον δύο μόνο ανθρώπους στο σπίτι της να την βοηθούν και έναν δημοσιογράφο στον οποίο διηγείται στοιχεία της ζωής της και με τα οποία επιστρέφουμε με ασπρόμαυρα πλάνα στην ελληνική Κατοχή των νεανικών της χρόνων με την μάνα της να την εκδίδει (?) σε Γερμανούς (το οποίο φαίνεται να μην έχει ιστορική βάση, αλλά μάλλον καλλιτεχνική ελευθερία της ταινίας) και την γνωριμία της με τον Αριστοτέλη Ωνάση, μια σχέση που την στιγμάτισε και την πλήγωσε, ξεγύμνωσε το θεϊκό της περίβλημα φανερώνοντας το ανθρώπινο σαρκίο, κάτι που δεν κάνει σε καμία περίπτωση η Angelina Jolie που την υποδύεται.

Εξ αρχής μας είχε προκαλέσει τρομερή έκπληξη η επιλογή της αμερικανίδας σταρ και εν τέλει όσες φοβίες είχαμε, επιβεβαιώθηκαν.

Εκ του αποτελέσματος δεν ήταν η ιδανική επιλογή, σε αντίθεση με την επίσης παράξενη επιλογή της Kristen Stewart για τον ρόλο της Νταϊάνα, που ακόμα και αν δεν έμοιαζε πολύ φυσιογνωμικά, απέδωσε πλήρως όλον τον συναισθηματικό κόσμο της ηρωίδας της.

Η Jolie είναι αλαβάστρινη, τοτεμική, είναι πράγματι μια ντίβα και ως τέτοια στέκεται καθόλη την διάρκεια της ταινίας. Ούτε μια στιγμή δεν σπάει, ακόμα και όταν ο ρόλος της κλαίει, βασανίζεται, φοβάται για το μέλλον, εκείνη μένει στο ύψος της, δεν κατεβαίνει ούτε στιγμή.

Δεν περιμέναμε από μια ταινία του Larrain να μείνει στην θεϊκή Μαρία και όχι στην Μαρία Καλογεροπούλου, σε αυτή την κοπέλα που η μητέρα της την ανάγκασε να γίνει η Κάλλας, έναν άντρα από τον οποίο πληγώθηκε θανάσιμα και μια ζωή που έζησε ή δεν έζησε όπως ήθελε.

Η κάμερα του Edward Lachman περνάει όμορφα από το φθινοπωρινό Παρίσι των γήινων χρωμάτων στις ασπρόμαυρες σεκανς του αποχρωματισμένου παρελθόντος. Αισθητικά ξέρει να αναβαθμίζει αυτό το οποίο λέει, με το σενάριο του έμπειρου Steven Knight να μένει στις χαμηλές νότες της Μαρίας-έξυπνα μιας και το μεγαλείο είναι λίγο-πολύ γνωστό-με την Jolie να στονάρει σε αυτές ενώ ως Κάλλας προσπαθεί να πετύχει τις ψηλές.

Βλέποντας την Μαρία, ανυπομονούμε να δούμε την Μαρία που έγινε Κάλλας στην ΕΡΤ από 13/12.