Marguerite

Κομψό, αστείο και ελαφρώς κυνικό κινηματογραφικό πορτρέτο της "πιο παράφωνης σοπράνο όλων των εποχών", εμπνευσμένο ελεύθερα από την αληθινή ιστορία της Αμερικανίδας τραγουδίστριας της όπερας Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς.

H εμμονή και το πάθος της ατάλαντης καλλιτέχνιδας αποδίδονται με σαρκασμό, αλλά και χαρακτηριστική φλυαρία, σε μια άνιση προσπάθεια που πάντως ενισχύει αφάνταστα η πολύ καλή ερμηνεία της Καθρίν Φρο. Είναι αφελής, ευάλωτη, δονκιχωτική όσον αφορά την σχέση της με την πραγματικότητα, μόνο που την ίδια στιγμή ο σκηνοθέτης δεν καταφέρνει να επενδύσει στην "τρέλα" της, παρά διακατέχεται από το άγχος να μην μας εκβιάσει συναισθηματικά. Σε κάθε του πλάνο. Σε βαθμό που σχεδόν μας αποστασιοποιεί.

Υπόθεση: 1921: το ξεκίνημα της Χρυσής Δεκαετίας του ’20. Όχι πολύ μακριά από το Παρίσι, είναι μέρα γιορτής στο κάστρο της Μαργκερίτ Ντιμόν. Όπως κάθε χρόνο, ένα πλήθος εραστών της μουσικής συγκεντρώνεται στο σπίτι της ιδιοκτήτριας. Κανείς δεν ξέρει πολλά για αυτή τη γυναίκα, εκτός από το ότι είναι πλούσια και ότι ολόκληρη η ζωή της είναι αφιερωμένη στο πάθος της: τη μουσική. Η Μαργκερίτ τραγουδά. Τραγουδά με την καρδιά της, αλλά τραγουδά φρικτά παράφωνα. Η Μαργκερίτ ζούσε το πάθος της κλεισμένη σε μια φούσκα, και το υποκριτικό κοινό που έρχεται για να γελάσει μαζί της τής συμπεριφέρεται σαν να πρόκειται για τη ντίβα που εκείνη όντως θεωρεί ότι είναι. Όταν ένας προκλητικός νεαρός δημοσιογράφος αποφασίζει να γράψει ένα διθυραμβικό άρθρο για την τελευταία της ερμηνεία, η Μαργκερίτ αρχίζει να πιστεύει ακόμα περισσότερο στο ταλέντο της. Αυτό της δίνει το κουράγιο που χρειάζεται για να ακολουθήσει το όνειρό της. Παρά τους δισταγμούς του συζύγου της, και με τη βοήθεια μιας βιτριολικής πάλαι ποτέ φίρμας, αποφασίζει να ξεκινήσει την εκπαίδευσή της για να δώσει το πρώτο της ρεσιτάλ μπροστά σε ένα πλήθος αγνώστων.

Σημείωμα του σκηνοθέτη Ξαβιέ Τζιανολί

Πιστεύω ότι, προκειμένου να κάνεις μια ταινία, πρέπει όχι μόνο να έχεις κάτι να πεις, αλλά και κάτι για να κρατήσεις κρυφό. Το μυστήριο γύρω από έναν χαρακτήρα είναι, πάνω απ’ όλα, αυτό που με κάνει να θέλω να τον / την κινηματογραφήσω – να εκφράσω ένα συναίσθημα, μια εσωτερική μουσική. Η Μαργκερίτ έχει αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή της στη μουσική, στην ομορφιά. Αλλά –αν και δεν το συνειδητοποιεί– είναι τραγικά, εξαιρετικά παράφωνη. Τραγουδά όπερα όπως ένα παιδί θα κατέστρεφε ένα τριαντάφυλλο. Είναι κωμικό μέσα στη βαναυσότητά του. Γιατί η Μαργκερίτ είναι, πρώτα και κύρια, μια ερωτευμένη γυναίκα που θέλει να ζήσει τα πάθη της. Κανείς δεν της έχει πει ποτέ ότι δεν μπορεί να κρατήσει μια μελωδία. Γιατί όχι; Τι είναι αυτή η πληγή στη φωνή της και στις καρδιές μας; Όλοι έχουμε ανάγκη τις ψευδαισθήσεις μας για να συνεχίσουμε να ζούμε.

Πώς προέκυψε η ιδέα για αυτή την ταινία;

Πριν από δέκα περίπου χρόνια, άκουγα στο ραδιόφωνο μια ασυνήθιστη τραγουδίστρια της όπερας, που τραγουδούσε την άρια «Η Βασίλισσα της Νύχτας» του Μότσαρτ εντελώς παράτονα. Ήταν πολύ αστείο κι εντελώς απίστευτο... Η ηχογράφηση κροτάλιζε, ήταν παλιά και μυστηριώδης σαν να ερχόταν από «αλλού».

Ανακάλυψα ότι το όνομά της ήταν Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς, κι ότι έζησε στις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’40. Ήταν μια πολύ πλούσια γυναίκα που ήταν παθιασμένη με τη μουσική και την όπερα, αλλά αγνοούσε παντελώς ότι η φωνή της ήταν τόσο κακή. Ήταν συνηθισμένη να τραγουδά στους ίδιους ανθρώπους στους ίδιους κοινωνικούς κύκλους, και κανείς δεν είχε τολμήσει ποτέ να της πει ότι τραγουδούσε φάλτσα. Είτε ήταν υποκριτές, ή ενδιαφέρονταν για τα λεφτά της, ή ήταν απλά δειλοί. Είναι μια πολύ διασκεδαστική ιστορία, αλλά επίσης ξεσκεπάζει μια σκληρή πλευρά της ανθρώπινης φύση που ήθελα να εξερευνήσω.

Ένιωθα σαν η αβέβαιη φωνή της που τραγουδούσε είχε κάτι να μου πει: ένα κρυμμένο μυστικό. Η «Μαργκερίτ», όμως, δεν είναι μια πραγματική βιογραφία, αλλά ένα πολύ ελεύθερο πορτρέτο ενός προσώπου που υπήρξε πραγματικά. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, έμαθα ότι ένα χολιγουντιανό biopic της Φλόρενς Φόστερ Τζένκινς βρισκόταν στα σκαριά. Δεν με ενόχλησε στ’ αλήθεια, καθώς κάτι τέτοιο δεν θα ήταν ποτέ η δική μου εκδοχή για τη ζωή της.