Lucky

Κλείνουν δύο μήνες από τότε που ο Harry Dean Stanton άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 91 ετών. Τι πιο ταιριαστό από την προβολή της ταινίας Lucky του John Carroll Lynch, που κατέληξε να γίνει το κύκνειο άσμα του ηθοποιού, και ίσως μία από τις καλύτερες ερμηνείες του μετά το Paris, Texas.

Η ιστορία δεν λέει τίποτα συγκεκριμένο, αλλά ταυτόχρονα τόσα πολλά. Παρακολουθεί την καθημερινότητα του Lucky, ο οποίος ξυπνάει το πρωί, γυμνάζεται, πίνει ένα ποτήρι γάλα, πηγαίνει στο γειτονικό εστιατόριο για το πρωινό του, στο μίνι μάρκετ για τα τσιγάρα και το γάλα του, στο μπαρ όπου συναντά τους φίλους του και μαθαίνει τις τελευταίες περιπέτειές τους ή μιλάει βαθυστόχαστα για τη ζωή, καθώς οι συζητήσεις αφορούν άλλοτε το ότι ο φίλος του Howard (στο ρόλο ο David Lynch) έχασε τη χελώνα του, τον πρόεδρο Ρούσβελτ, και άλλοτε το αν η πραγματικότητα είναι πράγμα.

Σαν προφητική, η ταινία πραγματεύεται τη θνητότητα του ανθρώπου και τις σκέψεις του καθώς μεγαλώνει, αλλά δεν την ενδιαφέρει επ’ουδενί να μεταφέρει προβληματισμούς στους θεατές, κι ας συμβαίνει κάτι τέτοιο τόσο φυσικά. Μέσα από την απλή, ανυπόκριτη παρατήρηση της καθημερινής ρουτίνας, γράφεται ένα ποίημα για τη ζωή, εκφράζοντας ειλικρινείς σκέψεις, συχνά βαθιά κρυμμένες. Ο Lucky, άλλωστε είναι ένας υπερήφανος άθεος, που δεν πιστεύει πως υπάρχει κάτι μετά θάνατον, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν φοβάται για το ότι το τέλος πλησιάζει. Κι ας μην το παραδέχεται σε κανέναν σχεδόν.

Ένας ανεπιτήδευτος στοχασμός πάνω στη ζωή, πάνω στην κοινωνία, πάνω στη φθαρτότητα του ανθρώπου, μέσα από το χιούμορ και την εξαιρετική ερμηνεία του Stanton. Γνωρίζοντας πως ο ηθοποιός δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας, η ταινία γίνεται ακόμα πιο υποβλητική με την ειλικρίνειά της. Ο τρόπος με τον οποίο ο Lynch σκηνοθετεί και τους υπόλοιπους ήρωες, να βρίσκονται κάπου στο φόντο και να ασχολούνται με τις δουλειές τους, με αξιοζήλευτη ζωντάνια, και να έρχονται στο προσκήνιο όταν τυχαίνει να χρειάζεται, μας κάνει να νιώθουμε πως θέλουμε να περάσουμε πιο πολύ χρόνο μαζί τους, και να ανακαλύψουμε τις ιστορίες τους. Από τις λίγες φορές, που η ζωή συναντά την κινηματογραφική μυθοπλασία και χορεύουν μαζί έναν απαράμιλλα αρμονικό ντουέτο.

Ο καλύτερος τρόπος να απολαύσει κανείς την ταινία, είναι να καθίσει αναπαυτικά στη θέση του, να πάρει μία βαθιά ανάσα και να βυθιστεί στις σκέψεις του Harry Dean Stanton, που λίγο πολύ βρίσκονται κάπου βαθιά στον καθένα από εμάς. Η μουσική και τα πλάνα θα μας ταξιδέψουν ως ιδανικοί συνοδοιπόροι και μετά από μιάμιση ώρα, όταν η αυλαία πέσει, ένα χαμόγελο θα ζωγραφιστεί στα χείλη, και η συνειδητοποίηση θα επέλθει, πως μόλις είδαμε μία ερμηνεία ζωής από τον ηθοποιό, όπως ακριβώς έπρεπε να είναι...