The lion king

Σύνοψη: Ο μικρός Simba είναι ο διάδοχος του πατέρα του, Mufasa. Δεν είναι όλοι χαρούμενοι στο βασίλειο με την έλευση του μικρού λιονταριού. Ο Scar, ο αδερφός του Mufasa, έχει άλλα σχέδια. Η μάχη για τον θρόνο θα ποτιστεί με προδοσία, οδηγώντας την κατάσταση σε τραγωδία, με αποτέλεσμα να εξοριστεί ο Simba. Με την βοήθεια όμως των καινούργιων φίλων του, ο Simba θα μεγαλώσει και θα διεκδικήσει αυτά που του ανήκουν και του στέρησαν.

Άποψη: Η Disney μανιωδώς μεταφέρει σε live action όλα τα animation της χρυσής εποχής των απαρχών της ή της ντισνεικής αναγέννησης στα 90s. Μετά την Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων, την Ωραία Κοιμωμένη, την Σταχτοπούτα, τον Μόγλη, την Πεντάμορφη και το Τέρας, τον Ντάμπο και τον Αλαντίν και ενόσω περιμένουμε την Άριελ, την Μουλάν, την Κρουέλα και τον Πινόκιο, ο «Βασιλιάς των Λονταριών» ξαναβρυχάται.

Ένα από τα καλύτερα animation του στούντιο και ένα από αυτά που σημάδεψαν την παιδική μας ηλικία επανέρχεται στο προσκήνιο μην έχοντας όμως τίποτα διαφορετικό να προτείνει. Ο σκηνοθέτης Jon Favreau δημιουργεί μια live action εκδοχή, αν μπορούμε να την αποκαλέσουμε έτσι διότι σε αντίθεση με τον Μόγλη που επίσης σκηνοθέτησε, εδώ έχουμε ένα αποτέλεσμα που στο σύνολό του είναι προϊόν CGI επεξεργασίας και όχι κάποια ζωντανή δράση. Το αποτέλεσμα βέβαια είναι θεαματικό, με τα εφέ να αποστομώνουν και τον πιο δύσκολο θεατή που δεν γίνεται παρά να εντυπωσιαστεί από το αριστουργηματικό τεχνικό αποτέλεσμα. Τα ζώα μοιάζουν με πραγματικά ζώα ενώ όλη η ανασύσταση της αφρικανικής σαβάνας αποσβολώνει τον θεατή, κάτι στο οποίο συνεπικουρεί και η αισθητικά όμορφη φωτογραφία του Caleb Deschanel.  Ένα φωτορεαλιστικό αποτέλεσμα εξαίσιας αληθοφάνειας που αξίζει να φθάσει στα Όσκαρ στις τεχνικές κατηγορίες καθώς ανεβάζει πολύ τον πήχη αποτελώντας μία από τις καλύτερες ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου όσον αφορά αυτό το κομμάτι. Αυτό όμως αρκεί?

Εν προκειμένω η απάντηση είναι όχι. Έχουμε ένα δειλό shot-for-shot remake της κλασικής ταινίας του 1994 την οποία ακολουθεί κατά πόδας μετατρέποντας σε -ας πούμε- live action μία προς μία τις σκηνές του animation με μικροδιαφορές. Και μόνο η απόφαση να γυριστούν όλες οι παλιές ταινίες εκ νέου αλλά και εν γένει η λογική των remakes αποτελεί δείγμα έλλειψης θάρρους των μεγάλων στούντιο, το οποίο δεν φαίνεται τουλάχιστον όταν το remake έχει και κάποιες πρωτότυπες, φρέσκες ιδέες, Ο νέος «Βασιλιάς των Λιονταριών» κοπιάρει μετά μανίας τον παλιό, χωρίς να βλέπουμε μια σύγχρονη οπτική της αμλετικής ιστορίας του ζωικού βασιλείου. Αν και κατορθώνει να είναι μια γλυκόπικρη ιστορία, δεν γίνεται ποτέ ούτε τόσο γλυκιά ούτε τόσο πικρή όσο ο προκάτοχός της. Συγκινεί μεν, αλλά ποτέ με το βάθος και την ειλικρίνεια με την οποίαν είχαμε συγκινηθεί. Αν είχατε κλάψει στην περιβόητη σκηνή που όλοι κλαίμε, τώρα το πολύ-πολύ να βουρκώσετε και μόνο αν είστε πολύ ευσυγκίνητοι. Από την άλλη, ποτέ δεν γίνεται τόσο χαβαλετζίδικη, σε βαθμό που ακόμα και ο Τιμόν και ο Πούμπα μοιάζουν παραπάνω σοβαροί από όσο θα έπρεπε. Όλη αυτή η σύζευξη τραγωδίας και ανάλαφρης πλάκας εδώ μετριάζεται. Οι ηθοποιοί που δίνουν τις φωνές τους, όπως ο Donald Glover, η Beyonce ή ο θρυλικός James Earl Jones που ξαναδίνει την φωνή του στον Μουφάσα, όπως και το 1994, κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να δώσουν συναίσθημα με την φωνή τους, κάτι που δεν αποτυπώνεται στα παγωμένα CGI πρόσωπα των ζώων. Ένα οπτικό υπερθέαμα με ωραία παλιά και νέα τραγούδια, γιατί μην ξεχνάτε ότι είναι μιούζικαλ, μόνο που τα εφέ φαίνεται να ενδιέφεραν περισσότερο και το συναίσθημα να έρχεται σε δεύτερη μοίρα.