Κάμπια, νύμφη, πεταλούδα

Τι θα γινόταν αν ο χρόνος δεν κυλούσε γραμμικά; Πώς θα ήταν η ζωή και η πραγματικότητα όπως την ξέρουμε αν σήμερα ξυπνούσαμε 27, αύριο 62 και μεθαύριο 44 ετών;

Το σύμπαν του “Κάμπια Νύμφη Πεταλούδα”, όσο κανονικό ή ακόμα και βαρετό κι αν μοιάζει, χαρακτηρίζεται από τον «ασυνάρτητο χρόνο». Σήμερα μπορεί να είσαι μαζί με έναν άνθρωπο, αύριο όχι, μεθαύριο ξανά. Γνωρίζεις το μέλλον, θυμάσαι το παρόν, συνειδητοποιείς την εξέλιξη των πραγμάτων πριν καν προκύψει.

Οι πρωταγωνιστές αυτού του σύμπαντος, η Πηνελόπη (Μαρία Αποστολακέα) και ο Ισίδωρος (Χρήστος Σουγάρης) προσπαθούν να διαπραγματευτούν αυτή την αέναη ρευστότητα και τις επιπτώσεις της στην σχέση τους. Αγάπη; Μέλλον. Έγκυος; Παρόν. Διαζύγιο; Μέλλον.

Ο Κύρος Παπαβασιλείου εμπνέεται από δικές του προσωπικές αναρωτήσεις και εισάγει έναν ευχάριστο, δημιουργικό προβληματισμό. Ή καλύτερα, ένα ευρύ σύνολο προβληματισμών και θεματικών.

Πώς μπορείς να συνεχίσεις να ζεις κανονικά όταν δεν ξέρεις πού θα βρίσκεσαι αύριο, πότε θα βρίσκεσαι και με ποιον; Πώς αναπτύσσεται μια συνεκτική αντίληψη του εαυτού και του κόσμου όταν η εξέλιξη της ζωής και των πραγμάτων δεν έχει καμία συνοχή; Πώς μαθαίνουμε ποιοι είμαστε, εντός και εκτός σχέσεων, όταν αγνοούμε σημαντικά κομμάτια της πορείας της ζωής μας αλλά γνωρίζουμε τα μελλούμενα;

Συνηθίζουμε τελικά τα πάντα;

Δυστυχώς, δεν δίνονται όλες οι απαντήσεις, ακριβώς λόγω της πολυπλοκότητας του εγχειρήματος. Το σύμπαν της ταινίας έχει ενδιαφέρον και παραξενιές (διαθέτει ένα Υπουργείο Χαμένου Χρόνου, μια γυναίκα που μεταφράζει τις σιωπές και μιλάει με τα δέντρα) αλλά δεν καταφέρνει να ξεφύγει από την αδυναμία της σεναριακής υλοποίησης και την μονοτονία της weird wave προσέγγισής του.

Ο ρυθμός του είδους δεν βοηθά ακριβώς την διακίνηση των ιδεών, ο κατακερματισμός της αφήγησης σε τόπο και χρόνο δεν μας επιτρέπει να γνωρίσουμε αρκετά και να κατανοήσουμε τους χαρακτήρες (η ιστορία του αδερφού της Πηνελόπης μοιάζει πλήρως ανολοκλήρωτη) και η προσέγγιση μοιάζει να τους «ρουφάει», μαζί με την όποια εξέλιξη. Το θέμα του παιδιού και της παρένθετης μητρότητας καταλήγει σαν επιστέγασμα του χάους των ιδεών και των σκέψεων.

Αναντίρρητα, αυτές είναι το πιο δυνατό κομμάτι της ταινίας κι έχουν πραγματικά ενδιαφέρον. Απλώς την ίδια στιγμή είναι και το πιο αδύναμο, καθώς απλά αθροίζονται σε ένα μη συνεκτικό, κάπως ασυνάρτητο σύνολο. Χρειάζονταν περισσότερη αποσαφήνιση και επεξεργασία, για να μπορέσουν να μεταδώσουν και στους θεατές τον ηλεκτρισμό και το πραγματικό τους μέγεθος.