June and John

Παγιδευμένος σε μια μονότονη καθημερινότητα, η ζωή του Τζον ανατρέπεται όταν γνωρίζει την Τζουν, μια γυναίκα γεμάτη ζωή και τόλμη.

Μαζί, ξεκινούν μια απρόβλεπτη περιπέτεια πάθους, ρίσκου και προσωπικής ανακάλυψης - μια κούρσα ενάντια στο χρόνο (και το νόμο) που φέρνει χρώμα, μαγεία και αγάπη στη ζωή τους.

Πραγματικά σηκώνει τα χέρια ψηλά κανείς σχετικά με το τι ήθελε να πετύχει ο Luc Besson με το νέο του φιλμ.

Η πλοκή του δεν δικαιολογεί την πειραματική διάσταση του εγχειρήματος με τα γυρίσματα σε κινητό τηλέφωνο.

Αν ο Besson επιθυμούσε με αυτόν τον τρόπο να μεταδώσει έναν αυθορμητισμό παρόμοιο με αυτόν του ρομάντζου που σκιαγραφεί, απέτυχε, γιατί πολύ απλά το ίδιο το σεναριακό υλικό είναι υπερβολικά κακογραμμένο για να συνεπάρει πραγματικά. Ίσως να ήθελε και να πει τον «πόνο» του για κάποια απωθημένα στο ενδιάμεσο (πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα η σκηνή με τη διάλεξη για τη σεξουαλική παρενόχληση στον εργασιακό χώρο, «τρομερό» εύρημα το τραμπικό αφεντικό για ξεκάρφωμα!). Ίσως έτσι όπως είχε το όλο πρότζεκτ στο μυαλό του να πίστευε κιόλας πως κάνει ένα βήμα για να επαναφέρει τον χαμένο ρομαντισμό στο σινεμά. Στην πορεία βέβαια ξέχασε να γράψει διαλόγους που να μην περιέχουν «βατράχια» ανά δύο προτάσεις και να φτιάξει μέσα από τα πλάνα του μια κινηματογραφική Αμερική που να μη θυμίζει αισθητικά πλαστικό παιχνιδάκι από παιδικό γεύμα ταχυφαγείου.

Όσο πιο πολύ αναλύει κανείς το σύνολο τόσο περισσότερα προβλήματα ξεπροβάλλουν.

Σε τελική ανάλυση, υπάρχουν στα αλήθεια περιθώρια να ταυτιστεί μια σημαντική μερίδα του κόσμου με το πρωταγωνιστικό ζευγάρι; Ο μεν John είναι ένα συνονθύλευμα κλισέ του στερεότυπου του «ανθρωπάκου», στρατηγικά σχεδιασμένο για να «πιάσει» όσο το δυνατόν περισσότερες κατηγορίες του ανδρικού κοινού, τελικά όμως τόσο αόριστο στη σύλληψή του που καταλήγει να μην απευθύνεται σε κανέναν. Η δε June είναι απλά μια ύπαρξη που στηρίζεται αποκλειστικά στο να δείχνει σέξι όλη την ώρα, να λέει χαριτωμενιές και να αφοσιώνεται τυφλά στον John από τη στιγμή που τον συναντά για δεύτερη φορά δια ζώσης, έχοντας μόλις ανταλλάξει κάποιες χειρονομίες και μερικά μηνύματα στο Instagram μαζί του (κυριολεκτικά αυτό συμβαίνει χωρίς καμία διάθεση υπερβολής).

Και ακόμη και αν έχει βρεθεί ο σινεφίλ που τον έχουν κερδίσει όσα έχουν προηγηθεί, έρχεται ένα φινάλε που ξεφουσκώνει σαν μπαλόνι για να απογοητεύσει μέχρι και αυτόν.

Οι σκηνοθετικές και σεναριακές δυνατότητες του Besson έχουν υπερεκτιμηθεί διαχρονικά και από αρκετούς κριτικούς, ωστόσο εντοπίζονται περιπτώσεις στο παρελθόν που ο ίδιος έχει πετύχει ικανοποιητικά αρμονικές ισορροπίες με την αξιοποίηση των εκάστοτε υλικών που έχει στη διάθεσή του.

Δυστυχώς το «June and John» δεν είναι μια τέτοια στιγμή για τον δημιουργό του. Για όσους αναζητούν μια οριακή ερωτική ιστορία «κόντρα στον κόσμο» που να έχει και μια ψυχαγωγική αξία (καλοκαίρι γαρ...), ο «Ιλιγγιώδης Έρωτας» του Tony Scott πάντα προσφέρεται για επαναληπτικές προβολές.