The invitation

Η Evelyn (Nathalie Emmanuel) - ή Evie, όπως προτιμάει να την φωνάζουν- αγαπάει την κεραμική και σαν γνήσια Νεοϋορκέζα καλλιτέχνιδα, εργάζεται ως σερβιτόρα σε εταιρεία catering για τα προς το ζην. Μετά την απώλεια της πολυαγαπημένης της μητέρας, ζει μόνη και χωρίς κανέναν άλλον συγγενή, αποφασίζει με ευκολία να κάνει ένα τεστ DNA που βρίσκει σε μια δωροσακούλα, στην τελευταία εκδήλωση που σερβίρει.

Το αποτέλεσμα οδηγεί σε έναν ενθουσιώδη, ιδιαίτερα πλούσιο και πολύ λευκό Βρετανό ξάδερφο, τον Oliver Alexander (Hugh Skinner), που την καλεί να γνωρίσει τους υπόλοιπους συγγενείς σε έναν εντυπωσιακό γάμο στην Αγγλική εξοχή. Παρά τις προειδοποιήσεις της κολλητής της Grace (Courtney Taylor) για τους κινδύνους της όλης συνθήκης, η Evie δέχεται μετά χαράς την πρόσκληση. Και παρά τα περίεργα σημάδια, η παρουσία του γοητευτικού ιδιοκτήτη της έπαυλης Walter (Thomas Doherty) εξαφανίζει τις όποιες αμφιβολίες της. Όλα είναι σχεδόν τέλεια. Μέχρι να μην είναι.

Ένα τεστ DNA που βρίσκει συγγενείς ανά τον κόσμο (καλή ιδέα αφεντικό!), μια πραγματικά παλιά οικογένεια πλουσίων, μια έπαυλη με κρυμμένα μυστικά. Ο κοινότυπος τρόμος συναντά μερικά παραμύθια, ο κοινωνικός σχολιασμός την ελαφρά κωμωδία κι όλα γίνονται ένας αχταρμάς χωρίς ιδιαίτερο νόημα. Αυτή είναι η ταινία της Jessica M. Thompson που μετά την αρχική μυστηριώδη ατμόσφαιρα, σημειώνει την μία αστοχία μετά την άλλη.

Η ιστορία του The Invitation“ κινείται σε μια παραδοσιακή γραμμή, που έχουμε δει σαφώς πιο επιτυχημένα σε προηγούμενες δουλειές, προσπαθώντας να  την διανθίσει με σύγχρονες σκέψεις και ιδέες γύρω από θέματα φυλής, ρατσισμού, ίσως ανδρικού προνομίου και διαιώνισης του πλούτου, σίγουρα χειραφέτησης της σύγχρονης γυναίκας. Κάτι που δεν επιτυγχάνει ποτέ, καθώς κινείται αργόσυρτα και αφελώς γύρω από ότι την απασχολεί.

Πιθανά γιατί βιάζεται να μας εντυπωσιάσει με την μεγάλη της ανατροπή. Που δεν είναι καθόλου μεγάλη, ειδικά για όποιον έχει δει το τρέιλερ. Που αλλάζει ξαφνικά και απότομα ρυθμό και διαθέσεις, μόνο για να καταλήξει σε μια διαφορετική, περισσότερο σαχλή και λιγότερο φροντισμένη ταινία.

Οι αποκαλύψεις δημιουργούν περισσότερες ερωτήσεις απ’ ότι απαντήσεις και το περιεχόμενό τους καθιστά ακόμα πιο λίγη και ενοχλητική την προβλεψιμότητα του γκόθικ θρίλερ πρώτου μέρους.

Οι πρωταγωνιστές υπηρετούν με φυσικότητα αυτό που τους δίνεται, ο Doherty είναι απλά eye-candy, δύο σκηνές μπορούν να θεωρηθούν ενδιαφέρουσες. Εκεί σταματούν και τα όποια θετικά μιας ιδιαίτερα απογοητευτικής προσπάθειας. Ό, τι κάνει ή προσπαθεί να κάνει το “The Invitation“ το έχουν κάνει πολλοί άλλοι, πολύ καλύτερα.