The high note

Σύνοψη: Μια ιστορία με επίκεντρο τον κόσμο της μουσικής βιομηχανίας του Λος Άντζελες, με ηρωίδα την Γκρέις Ντέιβις, μια σούπερ σταρ της οποίας το φωνητικό ταλέντο αλλά και ο υπέρμετρος εγωισμός, έχουν φτάσει στα ύψη. Η Μάγκι είναι η παραμελημένη προσωπική της βοηθός, η οποία έχει περιοριστεί στο να κάνει καθημερινά θελήματα, χωρίς όμως να έχει εγκαταλείψει το παιδικό της όνειρο, που είναι να γίνει μια μέρα η ίδια μουσική παραγωγός. Όταν ο μάνατζερ της διάσημης τραγουδίστριας παρουσιάζει στην Μάγκι μια εναλλακτική επιλογή που μπορεί να αλλάξει την πορεία της καριέρα της, η Μάγκι και η Γκρέις καταστρώνουν ένα σχέδιο που είναι πιθανό να αλλάξει τις ζωές τους για πάντα.

Άποψη: Δεν μπορείς εύκολα να κατηγορήσεις μια ταινία με feelgood προθέσεις. Ένα φιλμ που θέλει να μιλήσει για τα παρασκήνια της μουσικής βιομηχανίας, να βάλει δύο γυναίκες ηρωίδες στο επίκεντρο και να αφηγηθεί ιστορίες και διαπροσωπικές σχέσεις και εν τέλει να ψυχαγωγήσει τον θεατή ανώδυνα για το -περίπου- δίωρο που θα διαρκέσει.

Όλες αυτές όμως οι καλές προθέσεις, η χαριτωμενιά στην ατμόσφαιρα, ακόμα και η φυσικότητα στην χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστριών, υπομονομεύονται από μια απλοϊκή, "ζαχαρωτή" σεναριακή προσέγγιση, με αμέτρητα κλισέ και τίποτα, αλλά τίποτα ομως, που να μην έχεις δει ξανά ξανά: ακόμα και αυτό το "twist" στο φινάλε είναι πραγματικά τόσο τραβηγμένο που τελικά το λες και αφοπλιστικό και δεν το γράφω με την καλή έννοια.

Μπορεί η Τρέισι Έλις Ρος (κόρη της Νταιάνα Ρος) να διαθέτει μια επιβλητική εμφάνιση και ένα ικανό star quality, η Ντακότα Τζόνσον (κόρη της Μέλανι Γκρίφιθ και του Ντον Τζόνσον) από την άλλη συνεχίζει σε κάθε ταινία της να αποδεικνύει ότι πρόκειται για μια μετριότατη ηθοποιό που δεν μπορεί να πιάσει ούτε μία "high note" συναισθήματος. 

Προσθέστε και την σκηνοθετική ματιά της Νίσα Γκανάτρα (που είχε δώσει σαφώς καλύτερα δείγματα με το περυσινό "Late night") που απογοητεύει, καθώς επιλέγει να οδηγήσει το φιλμ στα μονοπάτια μιας γλυκερής rom com, αντί να στήσει μια καυστική σάτιρα της μουσικής βιομηχανίας και τελικά το χαμόγελο και το κέφι που νομίζεις ότι αποκτάς με τις δουλεμένες επιλογές τραγουδιών στο σάουντρακ, όσο κυλά η ταινία μάλλον λοξοκοιτά προς το χαμουρητό.