The girl on the train

Σύνοψη: Κάθε μέρα, στο τρένο καθοδόν για τη δουλειά της, η Ρέιτσελ περνά δίπλα από το παλιό της σπίτι, στο οποίο πλέον ζει ο πρώην άντρας της με τη νέα του σύζυγο και το μωρό τους. Βλέπει επίσης το σπίτι ενός άλλου παντρεμένου ζευγαριού λίγα τετράγωνα παρακάτω και, βυθισμένη στην κατάθλιψη και την αυτολύπηση για το πώς έχει καταλήξει η δική της ζωή, αρχίζει να φαντάζεται την ιδανική, ευτυχισμένη τους ζωή. Μια μέρα, περνώντας με το τρένο μπροστά από το σπίτι τους, η Ρέιτσελ θα δει κάτι σοκαριστικό, που αλλάζει όλα όσα πίστευε για τους δύο αγνώστους. Όταν η γυναίκα του ζευγαριού εξαφανιστεί, η Ρέιτσελ θα αρχίσει να πιστεύει ότι ίσως σχετίζεται με την εξαφάνισή της…

Γνώμη: Πολλά «girl» σε τίτλους τώρα τελευταία. Ο Ντέιβιντ Φίντσερ πήρε διάσημα έργα άλλων ("Gone Girl", "The Girl With the Dragon Tattoo") και τα ένταξε αριστιουργηματικά στο δικό του σύμπαν, συστήνοντάς έναν ολότελα διαφορετικό τύπο γυναίκας στο σινεμά.
Η νουβέλα "The Girl on the Train" είναι αδύνατον να ξεφύγει από τη σύγκριση με το "Gone Girl", καθώς βαδίζει στον ίδιο δρόμο. Φαινομενικά  είναι η ιστορία μιας γυναίκας, η Ρέιτσελ της Εμιλι Μπλαντ, αλλά την ίδια στιγμή και άλλων δύο, της σέξι Μέγκαν με τα πολλά μυστικά, και της Αννα, μητέρας και συζύγου.
Ο σκηνοθέτης Τέιτ Τέιλορ ουσιαστικά κατευθύνει όλα τα μυστικά και ψέμματα. Ως θεατές ξέρουμε πάρα πολλά μυστικά των ηρώων, όχι όμως οι ίδιοι. Η ατμόσφαιρα σε κερδίζει στο πρώτο μισό, με συνεχή κοντινά πλάνα, που βοηθούν οι καλές ερμηνείες. Η Μπλαντ είναι άξια θαυμασμού σε πολλές δύσκολες σκηνές, αλλά ίσως να μην ευθύνεται πως η προσπάθειά να γίνει και 100% αντιπαθητική δεν πετυχαίνει. Οταν είσαι τόσο συμπαθής ως φυσιογνωμία, αυτό πάντα θα υπάρχει στην άκρη του μυαλού του θεατή...
Ο Τέιλορ μας υποδεικνύει συνεχώς πως όσα συμβαίνουν είναι πάρα πολύ σοβαρά, αλλά σε υπερβολικό σημείο. Οι γυναίκες της ταινίες είναι καλές, η Χέιλι Μπένετ υπερσέξι, οι ανδρικοί ρόλοι διακοσμητικοί (Λουκ Εβανς και Εντγκαρ Ραμίρεζ) ενώ ο Τζάστιν Θερού είναι... περιορισμένης εμβέλειας, για να το πούμε κομψά.
Το θρίλερ πάντα κρίνεται από το φινάλε του. Οσο κι αν προσπαθείς, όταν αναζητάς το "ποιος το έκανε" πρέπει να έχει να παραδώσεις κάτι νέο και φρέσκο. Στην περίπτωση αυτή, το τέλος είναι και αναμενόμενο και απότομο. Κάθε λεπτή ισορροπία που ίσως είχες πριν, διαλύεται.
Το "The Girl on the Train" δείχνει μια χαμένη ευκαιρία για κάτι πιο συναρπαστικό και «κυνικά» νέο. Αντίθετα, μένει μιάμισι ώρα διασκέδασης μεν, αλλά λήθης αμέσως μετά, δε.