Get out

Σύνοψη: Ο Αφρο-Αμερικάνος Κρις θα συνοδεύσει τη λευκή κοπέλα του, στο πατρικό της για να περάσουν ένα Σαββατοκύριακο με τους γονείς της και τον αδερφό της. Αρχικά ο Κρις θεωρεί πως, η παράξενη ατμόσφαιρα που επικρατεί στο σπίτι, όπου το υπηρετικό προσωπικό είναι μαύροι, αλλά και κατά τη διάρκεια μιας ετήσιας οικογενειακής συνάθροισης οφείλεται στη διαφυλετική επιλογή της Ρόουζ, σύντομα, όμως, βρίσκεται αντιμέτωπος με την τρομακτική αλήθεια…

Άποψη: Κάπου μεταξύ ενός flipside "Invation of the body snatchers" και ενός διεστραμμένου "Stepford Wives", ο εξαιρετικός κωμικός stand up ηθοποιός και σεναριογράφος Τζόρνταν Πιλ αλλάζει εκ διαμέτρου κινηματογραφικό genre και ενορχηστρώνει ένα απολαυστικό θρίλερ ψυχολογικού τρόμου που φλερτάρει αρκετές φορές με το γκροτέσκο, αλλά καταφέρνει να αποδειχθεί αποτελεσματικό, κυρίως χάρη στην έξυπνη κεντρική του ιδέα, την οποία βαυκαλίζει μερικές φορές αφόρητα, τις περισσότερες όμως διασκεδαστικά.

Eίναι ξεκαθαρη η προσπάθειά του (που ορισμένες στιγμές καταλήγει εμονική επιμονή) να μιλήσει για διαφυλετικές και ρατσιστικές διακρίσεις με όρους και κανόνες (τους οποίους κατέχει) σινεμά τρόμου και σε γενικές γραμμές καταφέρνει να ανταποκριθεί στην πρόκληση με ξεκάθαρο ταλέντο και ευφυϊα. Στήνει έναν καμβά αλλόκοτου safe σκηνικού ψυχρών και τακτοποιημένων συμπεριφορών από το "λευκό σόι", το οποίο διανθίζει με τις ολοζώντανες εκφράσεις ενός εξαιρετικά εκφραστικού πρωταγωνιστή, αλλά και τις σχεδόν αστείες μούτες των υπόλοιπων "μαύρων" του φιλμ, τις οποίες και απονευρώνει με έντονα καδραρίσματα στα όρια του γελοίου.

Δεν διαθέτει πολλές πραγματικά τρομακτικές στιγμές, καταφέρνει όμως να σε διατηρεί στην τσίτα με ένα παγωμένο χαμόγελο να διαγράφεται στο πρόσωπό σου (που δημιουργήθηκε από έξυπνες ενέσεις χιούμορ) και να δημιουργεί προσδοκίες για κάτι συγκλονιστικό που το gore φινάλε δεν ικανοποιεί και μάλλον υπονομεύει το ως τότε κλίμα του φιλμ.

Και όμως, όλο αυτό το χαρμάνι λειτουργεί. Παρά τους μονοδιάστατους δεύτερους χαρακτήρες και την απλοϊκότητα στην εξέλιξη της πλοκής (με την υπερ-απλούστευση του υπνωτισμού π.χ.), ο Πιλ διαθέτει εντυπωσιακό έλεγχο στο υλικό και τους ηθοποιούς του, τα πλαναρίσματά του πολλές φορές σε αφήνουν με το στόμα ανοικτό και νομίζεις ότι απέναντί σου έχεις έναν βετεράνο του είδους, ενώ στην γεωμετρία των κάδρων του υποφώσκει ένα αρχέγονο κιουμπρικό παραλήρημα, συγχωρήστε μου την σύγκριση.