Φυσικό φως

Xειμώνας 1943. Β’ Παγκόσμος Πόλεμος. Μια ειδική μονάδα Ούγγρων στρατιωτών (σύμμαχοι των Γερμανών) έχουν επιφορτιστεί να «καθαρίσουν» περιοχές της -κατεχόμενης- Ουκρανίας από Ρώσους αντάρτες. Ο Ιβάν Σεμέτκα θα βρεθεί να ηγείται του λόχου, όταν σε μια ενέδρα σκοτώνεται ο διοικητής τους.

Θα μπορέσει να οδηγήσει τους άνδρες του με ασφάλεια; Θα καταφέρει να βρει την προσωπική του λύτρωση για τις φρικαλεότητες που εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια του και συνεχώς; Να αντισταθεί στην επέλαση της βίας;

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ούγγρου Ντένες Νάγκι, είναι μια (ίσως υπερβολικά) αργόσυρτη και σκοτεινή αντιπολεμική ταινία, φωτογραφημένη αριστουργηματικά, καταφέροντας σχεδόν με «Natural Light» (όπως και ο τίτλος), να σε εντάξει στο φυσικό πεδίο της μάχης και να σε καθηλώσει εκεί, παρά την μονότονη στωικότητα που στο όριο της επιτήδευσης επιλέγει ο δημιουργός της για να δομήσει τον αφηγηματικό του ιστό.

Λουσμένο σε έναν υγρό φωτισμό, με πρόσωπα βαμμένα σε λάσπη, μια κάθοδος στο άγνωστο της δυστυχίας και συνεχή ηθικά διλήμματα. Ποια είναι τα άκρα της ανηθικότητας που μπορείς να δοκιμάσεις για να επιβιώσεις; Είσαι ένοχος αν παραμένεις απλός παρατηρητής σε φρικαλεότητες για τις οποίες δεν ευθύνεσαι;

Μια αυστηρά art-house δημιουργία, συγγενής προς τον «Γιό του Σαούλ», η οποία αποδυναμώνει σταδιακά τις πεποιθήσεις και τις συνειδησιακές επιλογές για το σωστό και το λάθος, μέσα από μια τελικά μινιμαλιστικού εξπρεσσιονισμού καλλιτεχνική προσέγγιση, με μια απεικόνιση της οδύνης στα πρόσωπα και τις εκφράσεις προς τον τρόμο.

Μια απαιτητική ταινία που θεωρεί ως προαπαιτούμενο ότι θα βαδίσεις, αργά και μονότονα πλάι στους πρωταγωνιστές της και δεν θα μασουλήσεις απλά το ποπ κορν αναμένοντας εφετζήδικη δράση. Tότε θα καταφέρει να τρυπώσει κάτω από το δέρμα σου και να σε ενοχλήσει.

Bραβεύτηκε στην περυσινή Berlinale για την σκηνοθεσία της.