Φύγαμε!

Σύνοψη: Μια χαοτική οικογένεια ξεκινά μια εκδρομή με αυτοκίνητο, όμως στο όχημα επικρατεί πανικός: ο πατέρας έχει το πόδι στο γύψο, ο ένας γιος τραγουδά καραόκε και το σκυλί είναι άρρωστο. Μόνο ο μεγάλος γιος μένει αδικαιολόγητα σιωπηλός. Για πόσο όμως;

Άποψη: Πιστός στο σινεμά του πατέρα του, Τζαφάρ Παναχί, αλλά και του Αμπάς Κιαροστάμι, με τον οποίον ο πατέρας του είχε συνεργαστεί στα πρώτα του βήματα (ο Κιαροστάμι έχει γράψει το σενάριο σε δύο από τις πρώτες ταινίες του Τζαφάρ), ο Πανά Παναχί στήνει ένα κωμικοτραγικό road movie, ένα είδος που εξύμνησε ο πατέρας του με το Taxi και το Three Faces, αλλά με την καθημερινή φιλοσοφία και την απλότητα του Κιαροστάμι, χωρίς να απουσιάζει και το κοινωνικό σχόλιο του Τζαφάρ.

Το Φύγαμε πάνω από όλα είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο ενός ικανότατου και ευαίσθητου σκηνοθέτη, που σίγουρα θα μας απασχολήσει, με μια ταινία που μπορεί να παραπέμπει στους δύο σπουδαιότερους Ιρανούς δημιουργούς, αλλά ταυτόχρονα είναι και αντάξιά τους. Ακόμα και αν την είχαν σκηνοθετήσει εκείνοι, και πάλι θα λέγαμε ότι είναι μια από τις πολύ καλές τους ταινίες.

Το μόνο που την αποδυναμώνει για να μην θεωρηθεί εξαιρετική, αν και πάλι είναι μια πολύ καλή (!) ταινία, από τις καλύτερες της χρονιάς, είναι το τέλος της, που από την γλυκύτητα, την παιδική κωμικότητα και τις ελεγχόμενες και συγκρατημένες δραματικές στιγμές, καταλήγει σε ένα τρόπον τινά λαϊκό κιτς, σε μια φολκλορ υπερβολή που δεν συνάδει με το ανθρωποκεντρικό και διεισδυτικό σινεμά του Πανά Παναχί ή του ιρανικού σινεμά εν γένει αλλά με την λαϊκή εξτραβαγκάντζα του ινδικού σινεμά του Μπόλιγουντ.

Μέσα σε ένα δανεικό SUV, μια οικογένεια ξεκινά ένα ταξίδι με άγνωστο αρχικά προορισμό. Κάτι αποκρύπτεται, κάτι φυλάσσεται ως μυστικό και δεν επικοινωνείται στον μικρό γιο, που θέλει να έχει το κινητό του γιατί περιμένει μήνυμα από το κορίτσι που θα παντρευτεί. Ένας απολαυστικός πιτσιρικάς, από τα καλύτερα παιδιά-ηθοποιούς που έχουμε δει ποτέ στην ιστορία του παγκόσμιου σινεμά, τρομερά επικοινωνιακός, με απίστευτο χιούμορ και κωμική φλέβα, που πέρα από τα λόγια που του έχει γράψει ο Παναχί, φαίνεται από τον τρόπο παιξίματός του πόσο αυθόρμητος και σαρωτικός είναι.

Από την άλλη, ο πατέρας με γύψο στο πόδι προσπαθεί να συγκρατήσει τα λουριά ενός αυτοκινήτου έτοιμου να εκτροχιαστεί με τα όσα συμβαίνουν και μια μάνα που προσπαθεί να συγκρατήσει το δάκρυ της, μιας και κάτι την πληγώνει και τρώει τα σωθικά της. Η Pante Panahiha που υποδύεται την μητέρα, βγαλμένη από τραγωδία, ξέρει πότε να γίνει κωμική και να διασκεδάζει τα παιδιά της και πότε να αφήσει το συναίσθημα να την παρασύρει. Κάθε φορά που δακρύζει, δεν μπορείς να μην βουρκώσεις πλάι της.

Η οικογένεια θα βιώσει διάφορα ευτράπελα στην πορεία, όσο μεταφέρει το σκυλάκι τους που τυραννιέται, με ανθρώπους να μπαίνουν στο αυτοκίνητο και να ταράζουν τα νερά, με στάσεις σε λουτρά και πόλεις που θα προκαλέσουν εντάσεις και μια ποπ δυτικών αναφορών διάθεση που δεν την συναντάμε συχνά στο ιρανικό σινεμά. Οι συζητήσεις θα φέρουν πιο κοντά αλλά και θα απομακρύνουν τα μέλη της οικογένειας, μια οικογένεια χαοτική όσο και το σύμπαν.