Σύνοψη: Ο Toller είναι πρώην εφημέριος του στρατού και νυν ιερέας σε μία τοπική εκκλησία, που ετοιμάζεται για μία μεγάλη εορταστική εκδήλωση. Τον κατατρέχουν όμως οι ενοχές για τον θάνατο του γιού του στον πόλεμο του Ιράκ. Θα γίνει σύμβουλος ενός ζευγαριού που πρόκειται να αποκτήσει το πρώτο του παιδί, με τον μεν σύζυγο να έχει έντονες περιβαλλοντικές ανησυχίες, την δε σύζυγο να έρχεται σε στενότερη επαφή με τον  Toller.

Άποψη: Ο σκηνοθέτης του «American Gigolo» και σεναριογράφος μερικών από τα αριστουργήματα του Scorsese, όπως το «Taxi Driver», το «Raging Bull» και την μεταφορά του μυθιστορήματος του Καζαντζάκη, «Τελευταίος Πειρασμός», Paul Schrader, σκηνοθετεί και γράφει μία ακόμα ταινία που αφορά έναν άνδρα με αμαρτίες, ενοχές, σε μία κατάπτωση, καθώς μάχεται να την ανατρέψει. Ως βαθιά θρησκευόμενος καλβινιστής, μόνιμο μοτίβο της φιλμογραφίας του είναι η θρησκεία, η πίστη, οι έννοιες Παράδεισος-Κόλαση, οι οποίες ωστόσο γειώνονται και αποτελούν προσωπικό βίωμα του καθενός. Οι ήρωες του πάντα εισέρχονται και στις δύο καταστάσεις, ζουν μία παραδείσια ζωή μέχρι να καταλήξουν στην Κόλαση, ή το αντίστροφο, μέσα από τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες, καταφέρνουν στο τέλος να βρουν την λύτρωση.

Μία τέτοια περίπτωση ανθρώπου είναι ο Toller, τον οποίον ερμηνεύει λιτά και μεστά ο Ethan Hawke, σε μία από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του. Ο ρόλος του είναι προφανώς μία ευθεία αναφορά στο «Ημερολόγιο ενός εφημέριου» του Robert Bresson, όχι μόνο λόγω της παρόμοιας υπόθεσης, ενός δηλαδή ιδεαλιστή εφημέριου που καταφθάνει σε μία πόλη, και είναι βαριά άρρωστος, περιγραφή δηλαδή που θα ταίριαζε απόλυτα και στον ρόλο του Hawke, αλλά ακόμα και σκηνοθετικά μπορεί κανείς να διαπιστώσει κοινά σημεία. Ο Schrader δημιουργεί μία λιτή στα συναισθήματα και απογυμνωμένη από οτιδήποτε περιττό, που δεν συμβάλλει στην υπόθεση, ταινία, η οποία φέρνει στον νου την τόσο λιτή ποιητικότητα του Bresson. Ο σκηνοθέτης με γεωμετρικώς δομημένα πλάνα, φαίνεται να έχει εκλεκτικές συγγένειες με το Δόγμα 95 και τον Salvador Dali.

Το μεν Δόγμα διαφωνούσε με την χρήση μουσικής και εν γένει ήχων που δεν είναι φυσικοί, κάτι που συναντάμε στο «First Reformed», με την σχεδόν ολοκληρωτική απουσία μουσικής, αν και δεν ακολουθεί την «εντολή» του Δόγματος περί χειροκίνητης κάμερας, με τα πλάνα της ταινίας να είναι σταθερά και αυστηρά, σαν να περικλείεται όλη η αλήθεια εκεί μέσα. Με τον σουρεαλιστή ζωγράφο το κοινό σημείο έγκειται στην συμβουλή που είχε δώσει στους σκηνοθέτες, ότι η κάμερα πρέπει να είναι ακινητοποιημένη σε ένα σημείο, και να προβάλλεται στην οθόνη μόνο ό,τι τυχαίνει να περνάει από μπροστά, να μην κινείται δηλαδή η κάμερα προς αυτό. Σε πολλά πλάνα του ο Schrader το ακολουθεί, με ορισμένα πρόσωπα που συζητούν να μην φαίνονται γιατί η κάμερα είναι τοποθετημένη αλλού, και δεν είναι μέσα στο οπτικό της πεδίο.

Σίγουρα πρόκειται για μία από τις καλύτερες ταινίες του, καθώς είναι πλήρης νοημάτων, και αν σε ορισμένες φορές πάει να γίνει διδακτική, δεν επιβάλλεται στον θεατή, αλλά είναι σε συνεχή διάλογο μαζί του. Στην ουσία είναι ένα κινηματογραφικό δοκίμιο, στο οποίο ο σκηνοθέτης συζητάει με το κοινό ανησυχίες του για το μέλλον, για το περιβάλλον, για το ζήτημα της αυτοθυσίας και της αυτοχειρίας, και πολλά ακόμα. Αν βρίσκαμε δύο αρνητικά σημεία, ίσως είναι το εξαντλητικό voice-over, καλό ως ένα βαθμό αλλά με μέτρο, και το τέλος της ταινίας που δεν έρχεται η κορύφωση που περιμένεις. Ενώ έχει χτίσει ένα πιο art-house, ευρωπαϊκό, φεστιβαλικό προφίλ, το τέλος σου υπενθυμίζει ότι βλέπεις αμερικάνικη ταινία.

Πρώτη δημοσίευση: 9 Jun 2018, 14:40
Ενημέρωση: 14 Jun 2018, 13:38
Τίτλος:
First Reformed (Ακρότητες)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
113
Εταιρία διανομής: 
Release: 
7 Ιουνίου 2018

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
1 ημέρα

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos