The exception

Σύνοψη: Ο βασιλιάς Γουλιέλμος ο Β΄ υπήρξε ο τελευταίος γερμανός αυτοκράτορας από το 1888 έως και το 1918, όταν ανήλθε η δημοκρατία της Βαϊμάρης. Στην ταινία παρακολουθούμε τον τέως αυτοκράτορα το 1940 όταν πλέον έχει ανέλθει στην εξουσία ο Χίτλερ και έχει ήδη ξεκινήσει ο Β΄ Π.Π., ενώ εκείνος βρίσκεται εξόριστος στην Ολλανδία. Το ναζιστικό καθεστώς θέλοντας να τον ελέγχει, στέλνει έναν γερμανό λοχαγό, τον Stefan Brandt, ως διοικητή της φρουράς του. Εκεί θα γνωρίσει την ολλανδοεβραία Mieke de Jong, την οποίαν θα ερωτευτεί, αν και βρίσκονται σε «αντίπαλα στρατόπεδα». Ταυτόχρονα, θα προσπαθήσει να ανακαλύψει έναν μυστικό βρετανό πράκτορα.

Άποψη: Βασισμένη στο μυθιστόρημα «The Kaiser’s Last Kiss» του Alan Judd, «Η Εξαίρεση», όπως είναι ο τίτλος στα ελληνικά, δραματοποιεί τον τελευταίο χρόνο ζωής του τελευταίου γερμανού Κάιζερ. Η ταινία ωστόσο του πρωτοεμφανιζόμενου στον κινηματογράφο σκηνοθέτη David Leveaux (μέχρι τώρα ήταν θεατρικός σκηνοθέτης, υποψήφιος 5 φόρες για Tony σκηνοθεσίας) εστιάζει περισσότερο στην παράνομη ερωτική ιστορία ενός Γερμανού και μίας Εβραίας και λιγότερο στην ιστορική προσωπικότητα του Γουλιέλμου. Γίνεται γρήγορα ένα ρομαντικό μελόδραμα εποχής, ένα βίπερ τοποθετημένο στον Β Π.Π. Ως υπόθεση φέρνει στο μυαλό τόσο την «Γαλλική Σουίτα» με τον έρωτα ανάμεσα στην Γαλλίδα και τον Γερμανό όταν πλέον τα γερμανικά στρατεύματα έχουν εισβάλλει στο Παρίσι, όσο και το «Black Book» του Paul Verhoeven που τοποθετείται στην ίδια περίοδο, στην ίδια χώρα, την Ολλανδία, και με πρωταγωνίστρια επίσης μία Εβραία.

Λόγω της προϊστορίας τέτοιων ιστοριών, θα περιμέναμε μία διαφοροποίηση από την στιγμή που στην ιστορία εντάσσεται ένα γνωστό πρόσωπο της σύγχρονης ιστορίας. Ο Christopher Plummer ως Γουλιέλμος είναι εξαιρετικός, ενώ οι καλύτερες σκηνές στην ταινία είναι αυτές που συμμετέχει ο ίδιος. Ο Jai Courtney (ο Captain Boomerang στο «Suicide Squad») και η Lily James («Cinderella», «Darkest Hour») εμφανώς δεν μπορούν να πείσουν για την πολυπλοκότητα των ρόλων τους, παίζοντας τελείως μονοδιάστατα, αν και η αλήθεια είναι ότι και οι ρόλοι είναι γραμμένοι χωρίς κανένα βάθος. Η διαφορά είναι ότι και ο ρόλος του Plummer είναι κακογραμμένος, ωστόσο καταφέρνει να ξεπεράσει τα προβλήματα του ρόλου του. Το βασικότερο πρόβλημα του ρόλου του είναι η απουσία κάθε κριτικής διάθεσης απέναντι στον Γουλιέλμο ως πολιτική και ιστορική φυσιογνωμία. Μπροστά στην άνοδο του Χίτλερ, ο Γουλιέλμος αγιοποιείται, σαν να απαλλάσσεται από κάθε ευθύνη και συμμετοχή, όπως για παράδειγμα στον Α΄ Π.Π., και παρουσιάζεται ως μία καλή λύση. Σίγουρα θα ήταν καλύτερη λύση από το ναζιστικό καθεστώς, αλλά δεν μπορεί κανείς να δίνει «άφεση αμαρτιών» βάσει της λογικής «το μη χείρον βέλτιστον».

Η εξαίρεση που λέει ο τίτλος είναι ο Stefan Brandt, που παρότι ναζί στρατιώτης, δεν καταδίδει την Mieke, ενώ στέκεται πολλές φορές δίπλα στον Κάιζερ και τον βοηθάει. Είναι ενδιαφέρον το ότι αρχικά ο ήρωας πιστεύει ότι εξαίρεση είναι οι λίγοι «κακοί ναζί» και ότι όλοι υπόλοιποι είναι καλοί, δείχνοντας την άγνοια ή εθελοτυφλία πολλών Γερμανών εκείνης της εποχής για τις γερμανικές θηριωδίες. Θα μπορούσε ως ήρωας να είχε πολύ περισσότερα να δώσει σχετικά με το πώς οι ίδιοι έβλεπαν τα γεγονότα, ωστόσο αυτό που καλείται να κάνει είναι να ερωτευτεί την Mieke, σε ένα ειδύλλιο που πολλές σκηνές μεταξύ τους άθελά τους γίνονται σχεδόν αστείες. Ένα ακαδημαϊκό δράμα εποχής, που αν αξίζει να θυμάται κανείς είναι μόνο για την σκηνή δείπνου όταν τους επισκέπτεται ο Χίμλερ και καθώς μονολογεί, οι υπόλοιποι εκφράζονται με τα βλέμματα.