The estate

Σύνοψη: Η Μέρσι και η Σαβάνα μπορεί να μην έχουν πολλά, αλλά έχουν το τέλειο σχέδιο. Με μια ετοιμόρροπη καφετέρια στα όρια της εξαφάνισης και τις ζωές τους στάσιμες, οι δύο αδερφές συνωμοτούν ενάντια στην ετοιμοθάνατη, πλούσια θεία τους με την ελπίδα να πάρουν την κληρονομιά της.

Αλλά, όπως θα διαπιστώσουν σύντομα, δεν είναι οι μόνες στην οικογένεια με παρόμοιο σχέδιο.

Άποψη: Με το που πέφτουν οι τίτλοι αρχής νιώθεις μια όμορφη νοσταλγία, μιας και σε πηγαίνει πίσω στο αμερικάνικο και βρετανικό σινεμά των νεανικών κωμωδιών των 60s-70s, σαν αυτές που έκανε ο Herbert Ross η έγραφε ο Neil Simon.

Με το που αρχίζει η ταινία, παρά το παλιακό θέμα της προσπάθειας οικονομικής εκμετάλλευσης ενός πλούσιου μέλους της οικογένειας, αντιλαμβάνεσαι ότι βρισκόμαστε σε ένα ανέμπνευστο και παγερό σήμερα.

Ο Dean Craig, που μέχρι τώρα έχει παραδώσει κυρίως τετριμμένες κομεντί, αστοχεί επιλέγοντας μια λάθος, όπως αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος, κινηματογραφική τοποθέτηση της ιστορίας του. Σκηνοθετεί λες και κάνει κωμωδία του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά τύπου Noah Baumbach πριν γίνει mainstream.

Στην πραγματικότητα το υλικό που έχει γράψει ο ίδιος, ίσως κάπως άτεχνα και βεβιασμένα, χωρίς πολλά δομικά υλικά να συγκρατούν την πλοκή που συνεχώς όσο περνά η ώρα αποσυντίθεται και φυλλοροεί, είναι το υλικό για μια δυνατή μαύρη κωμωδία με κάτι ίσως το γκροτέσκο και πιθανόν το υπερβολικό, το οποίο θα άρμοζε στην όλη αφήγηση. Οι επίδοξοι κληρονόμοι είναι εμφανές ότι δεν ξέρουν προς τα πού να κινηθούν. Ακόμα και το καστ είναι τόσο ετερόκλητο που δεν δένει ποτέ, μοιάζουν βγαλμένοι από διαφορετικό σύμπαν.

Η Anna Faris παίζει λες και είναι σε μια ελαφρόμυαλη αμερικάνικη κωμωδία τύπου Adam Sandler, η Toni Collette παίζει την μάνα από κάποιο εναλλακτικό θρίλερ τρόμου που τα έχει πάρα σβάρνα τελευταία λες και δεν έχουν άλλη ηθοποιό να υποδυθεί κάποια διαταραγμένη μάνα, με αποτέλεσμα και η ίδια δυστυχώς να έχει πέσει θύμα μιας υποκριτικής μανιέρας, ενώ ο David Duchovny είναι μέσα από κάποια καμένη καλτιά και η Kathleen Turner από μια τυπική μα και ανιαρή κλασική αμερικάνικη κομεντί.

Αυτό δηλαδή που εν τέλει καταλήγει να είναι η ίδια η ταινία παρόλες τις αρχικές προθέσεις. Το χιούμορ απουσιάζει αν εξαιρέσουμε κάποιες καλούτσικες ατάκες που πετά καμιά φορά η Anna Faris, η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη και οι ήρωες έρμαια ενός σεναριογράφου που δεν το πάλεψε ιδιαίτερα αλλά βρήκε ένα χιλιοειπωμένο κονσεπτ και τους ενέπλεξε σε αυτό. Αλλά ακόμα και η αντιγραφή/επανάληψη θέλει την μαεστρία της.