Escape Plan 2: Hades

Σύνοψη: ‘Ενας γκουρού της τεχνολογίας απαγάγεται και καταλήγει σε μία hi tech ιδιωτική φυλακή. Μαζί του και ο ξάδελφος του που δουλεύει σε μία ομάδα προηγμένου σεκιούριτι. Όταν η μισή σχεδόν ομάδα καταλήγει στην ίδια φυλακή, είναι φανερό ότι κάποιος έχει ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί της.

Άποψη: Το 2010 είχαμε δει σε ένα από τα πιο ωραία θερινά της Αθήνας το The Expendables. Το σινεμά ήταν γεμάτο, μέχρι και στο μπαρ κάθονταν κόσμος, και όλοι περάσαμε πολύ καλά. Το θερινό όμως, δεν μπορεί να είναι κάθε φορά μια δικαιολογία όπου ο ουρανός με τα αστέρια, η μπυρίτσα και τα νάτσος και η χαλαρή διάθεση να δικαιολογούν την προβολή σε αυτό κάθε υποπροϊόντος που έμεινε στα αζήτητα της χρονιάς.

Το Escape Plan 2 στην Αμερική κυκλοφόρησε κατ ευθείαν σε DVD. Και αυτό θα έπρεπε να συμβεί και εδώ. Είναι η συνέχεια μιας αρκετά επιτυχημένης ταινίας με τον Σταλόνε και τον Σβαρτσενέγκερ. Να μας συμπαθάτε, αλλά το πρώτο δεν το έχουμε δει. Όσο και αν αγαπάμε τον Συλβέστερ, η ζωή είναι αρκετά σύντομη για να δούμε όλη την φιλμογραφία του.

Υπάρχει λοιπόν μία ομάδα ειδικών που τεστάρει τις αδυναμίες συστημάτων ασφαλείας, και ειδικά, φυλακών. Όταν η μισή ομάδα καταλήγει σε μια μυστική φυλακή, πρέπει να χρησιμοποιήσει όλη την εμπειρία και ευφυία της, για να αποδράσει. Σταλόνε μην πολυπεριμένετε. Στην πραγματικότητα είναι συμπρωταγωνιστής. Όπως και με το πολύ καλύτερο Bullet To The Head, ο Σλάι στοχεύει στην Ασιατική αγορά –στην Κίνα κυρίως, η οποία έχοντας ανακαλύψει τον καπιταλισμό πρόσφατα, από πλευράς κοινού των αιθουσών βρίσκεται στην εποχή που εμείς περάσαμε στα 80’s με τις βιντεοκασέτες. Οπότε ο Σταλόνε λειτουργεί ως ο κράχτης, αλλά ο πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο Χουάνγκ Ζιαομίνγκ, ένας άγνωστος στη δύση, αλλά δημοφιλέστατος στην Κίνα ηθοποιός.

Την ομάδα συμπληρώνουν ο 50 Cent, ο οποίος θα έπρεπε να κάτσει στ'αυγά του στη ραπ και να μην ασχολείται με την ηθοποιία, ο Γουές Τσάταμ (The Expanse) και ο Ντέιβ Μπαουτίστα, στην δεύτερη παρουσία του σε λίγες εβδομάδες μετά το μετριότατο Hotel Artemis. Εάν όμως σε αυτό κατάφερε να ξεχωρίσει, εδώ ο ανέμπνευστος σκηνοθέτης , Στίβεν Μίλερ τον χρησιμοποιεί ελάχιστα, περιορίζοντας τον σε μια καρικατούρα.

Καράτε, μοχθηροί δεσμοφύλακες, ρομπότ και 3d οθόνες, κλισέ με άλλους φυλακισμένους, λίγο ξύλο από τον Σταλόνε, και το αγαπημένο μας –χακεράδες που μόλις πιάσουν πληκτρολόγιο το κοπανάνε σαν την Βουγιουκλάκη γραμματέα του Αλεξανδράκη, και όλες οι πόρτες ανοίγουν: Χασμουρητά.

Μπορεί να φταίμε εμείς, γιατί πια δε μπορεί να τα δικαιολογεί όλα ότι είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι μες τα θερινά τα σινεμά. Από την άλλη, όντως η μπίρα και τα νάτσος έχουν καλύτερη γεύση σε αυτά, ακόμη και όταν βλέπεις μια πραγματικά μέτρια ταινία.