Εμείς οι δύο

Όταν η Μπλανς συναντά τον Γκρεγκουάρ, νομίζει ότι βρήκε τον ιδανικό σύντροφο. Οι δεσμοί που τους δένουν μεγαλώνουν γρήγορα και ακολουθεί μια παθιασμένη σχέση, που οδηγεί στην συγκατοίκηση. Για την Μπλανς, μακριά από την οικογένειά της και τη δίδυμη αδερφή της, Ρόουζ, ξεκινά μια νέα ζωή. Όμως σιγά σιγά βρίσκεται εγκλωβισμένη στα χέρια ενός βαθιά κτητικού και επικίνδυνου άντρα.

Η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών, στο τμήμα Cannes Premiere και είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα του Éric Reinhardt, L’amour et les forêts, με τον ίδιο να δηλώνει: «Η κύρια πρόκληση στην προσαρμογή του μυθιστορήματος ήταν ότι η ταινία θα έπρεπε να έχει τον ίδιο αντίκτυπο στο γυναικείο κοινό. Χρειαζόταν μια σκληρή ταινία όπου, μόλις άναβαν ξανά τα φώτα, οι γυναίκες θα επέλεγαν να ξεφύγουν από τους κακοποιητικούς συζύγους τους και να αναλάβουν δράση. Η Valérie και η Audrey έχουν σκιαγραφήσει ένα λαμπερό μονοπάτι που πιστεύω ότι πολλές γυναίκες θα περπατήσουν».

H Bαλερί Ντονζελί, μια καλή ηθοποιός και εξίσου ικανή σκηνοθέτιδα (Declaration of war), συνεργάζεται με την Οντρέ Ντιγουάν ("To γεγονός") και στήνουν ένα κλειστοφοβικό ψυχόδραμα για την σεξιστική πατριαρχική βία με δυνατές σκηνές, αλλά και κάποιες άλλες μάλλον αχρείαστες. Όπως για παράδειγμα την διήγηση της ταινίας με τη μορφή flashback και την πρωταγωνίστρια σε ένα δικηγορικό γραφείο να διηγείται τα όσα έχει περάσει, κάτι που αφαιρεί την αγωνία για την κατάληξη της ιστορίας. Επίσης, την επιλογή της δίδυμης αδερφής που δεν προσφέρει επί της ουσίας κάτι στην αφήγηση και τν οποία ερμηνεύει η ίδια η Βιρζινί Εφιρά και μας έβαλε στον πειρασμό να αναλογιστούμε πόσες φορές την έχουμε δει τις ελληνικές κινηματογραφικές αίθουσες την τελευταία διετία. Λοιπόν, εκτός από το παρόν και το προ λίγων εβδομάδων "Other people's children", είναι συνολικά 6 φορές! Προσθέστε και το επίσης φετινό "Revoir Paris", αλλά και τα περυσινά "Waiting for the Bojangles", "Madeleine Collins", "Βenedetta". Ε, οκ, enough is enough. 

Συνολικά το φιλμ δεν αποφεύγει κλασσικές νόρμες του ειδους και ασφαλή αφηγηματικά παρακλάδια και τελικά δεν το λες ξεχωριστό, όμως καταφέρνει να απεικονίσει κοφτερά την ενδοοικογενειακή βία, με δύο ερμηνείες απόλυτα υποστηρικτικές, με τον Μελβίλ Πουπό μάλλον να κλέβει την παράσταση.