Είμαι ακόμη εδώ

Σύνοψη: Βασισμένο σε πολύκροτη αληθινή ιστορία, το φιλμ αφηγείται τις προσπάθειες μιας θαρραλέας και στωικής μητέρας πέντε παιδιών να κρατήσει ενωμένη την οικογένειά της, όταν ο πρώην βουλευτής σύζυγός της συλλαμβάνεται από το δικτατορικό καθεστώς της χώρας και κατόπιν εξαφανίζεται.

Η ταινία ξεκινά το 1971 και καλύπτει 25 χρόνια του αγώνα μιας αξιοθαύμαστης γυναίκας, η οποία μετατρέπει τη δοκιμασία της σε ένα συγκλονιστικό μάθημα αγάπης, πεισματικής αισιοδοξίας και αδιάκοπης συντήρησης της μνήμης.

Άποψη: Δώδεκα χρόνια πέρασαν από την τελευταία του ταινία (On the Road), δεκαέξι χρόνια από την τελευταία του βραζιλιάνικη ταινία (Linha de Passe) και είκοσι χρόνια από την τελευταία του πραγματικά καλή ταινία (The Motorcycle Diaries) και αν κάποιοι δεν το πίστευαν για εκείνον, ο βραζιλιάνος σκηνοθέτης Walter Salles είναι ακόμα εδώ.

Ένα πολιτικό σινεμά γεμάτο ανθρωπιά και κατανόηση, με οξύνοια και διαπεραστική σκηνοθετική ματιά, που καθιστά το Είμαι Ακόμα Εδώ μια από τις καλύτερες ταινίες του αλλά και μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.

Βρισκόμαστε στα 70s, την εποχή της στρατιωτικής δικτατορίας στην Βραζιλία και ενώ ένας πρώην βουλευτής του Εργατικού Κόμματος ζει φιλήσυχα με την σύζυγό του και τα πέντε τους παιδιά.

Στο πρώτο ημίωρο, ο Salles μας επιστρέφει στην ηλιόλουστη, καλοκαιρινή ανεμελιά των road movies με τα οποία καθιερώθηκε, το βραβευμένο με Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο Central Station και το βιογραφικό για τον Τσε, Motorcycle Diaries. Ωστόσο, ξέρει να περνάει υπόγεια το αγχωτικό κοινωνικοπολιτικό σκηνικό, μιας κοινωνίας σε αναβρασμό που βιώνει την καταπίεση και την καταστολή. Υποδειγματική σκηνή όταν η αστυνομία σταματά τα παιδιά της οικογένειας στο αυτοκίνητο για έναν έλεγχο με αφορμή απαγωγές πρέσβεων που συμβαίνουν στην Βραζιλία και ενώ τελικά δεν τους κάνουν τίποτα και δεν έχουν καμία σχέση με το γεγονός, ο Salles την χρησιμοποιεί για να δείξει ακριβώς την αγωνία και την ανασφάλεια που αισθάνεται κάθε πολίτης σε ένα δικτατορικό καθεστώς, ασχέτως του αν έχει κάποια εμπλοκή σε μια ανατρεπτική δράση ή όχι.

Σύντομα όμως η ταινία γίνεται ένα βραδυφλεγές και σφιχτοδεμένο πολιτικό θρίλερ, με τον σύζυγο να έχει εξαφανιστεί και την μητέρα να αναλαμβάνει τα ηνία. Από τον βραζιλιάνικο ήλιο και την διάθεση coming of age ταινίας στις πρώτες σκηνές, έρχεται η βαριά σκιά της βραζιλιάνικης χούντας και το άγχος μιας γυναίκας να διασφαλίσει την οικογένειά της και να μάθει τι συμβαίνει. Ο άντρας της οικογένειας φαίνεται ήσυχος, ειρηνικός, χαμογελαστός, ένας καλός πατέρας που όμως υπογείως στηρίζει την αντιστασιακή δράση. Όταν οι δυνάμεις της εξουσίας θα χτυπούν τις πόρτες, θα τους βάλουν κουκούλες και θα τους εξαφανίσουν, συνήθεια αυτών των καθεστώτων, το σκηνικό αλλάζει. Φαίνεται ήδη από την φωτογραφία της ταινίας που σκοτεινιάζει και μένει κυρίως σε κλειστούς τοίχους και εσωτερικούς χώρους αλλά και στην δυναμικής της κεντρικής ηρωίδας, της μάνας, που μετατρέπεται στο αρχέτυπο της γυναίκας που παλεύει για να κρατήσει όρθια όσα είναι πλέον σε παρακμή.

Η Fernanda Torres αναδεικνύεται εξαιρετική πρωταγωνίστρια σε μια από τις καλύτερες γυναικείες ερμηνείες της χρονιάς. 

Αν ο Salles κερδίζει το κοινό με την ταινία του, είναι κυρίως επειδή όπως το προσωπικό είναι και πολιτικό, έτσι και το πολιτικό είναι και προσωπικό. Η δικτατορία και οι προσπάθειες καταστολής της όποιας αντίδρασης, μέσα από την ματιά του σκηνοθέτη, μετατρέπεται σε ένα οικογενειακό δράμα και έτσι στα μάτια της Eunice, της μάνας, ή των παιδιών που ανησυχούν για το πού είναι ο πατέρας τους, εντοπίζει κανείς τον εαυτό του ή τον εν δυνάμει εαυτό του σε μια εποχή που οι φασίζουσες πολιτικές είναι σε ακμή και το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται παντοιοτρόπως, καθιστώντας την ταινία του σύγχρονη.