Δύο καρδιές

δυο καρδιες - κριτική ταινίας

Σύνοψη: Όλα ξεκινούν την αυγή. Τρεις νεαροί σέρφερ δαμάζουν τα θηριώδη κύματα. Μερικές ώρες μετά, στην επιστροφή τους, συμβαίνει ένα ατύχημα. Πλέον συνδεδεμένος στα μηχανήματα ενός νοσοκομείου, η ύπαρξη του Σιμόν μοιάζει περισσότερο με παραίσθηση. Στο μεταξύ, στο Παρίσι, μία γυναίκα αναμένει μια μεταμόσχευση που θα της δώσει μια νέα ευκαιρία στη ζωή.

Η 37χρονη σκηνοθέτιδα Κατέλ Κιγιεβερέ μίλησε για την ταινία της:

Τι σας έκανε να θέλετε να μεταφέρετε το μυθιστόρημα της Μαϊλίς ντε Κερανγκάλ στο σινεμά;

Ο παραγωγός της ταινίας μου έδωσε ένα αντίτυπο λίγες μέρες μετά την κυκλοφορία του. Είχα ήδη διαβάσει δύο άλλα βιβλία της Μαϊλίς ντε Κερανγκάλ και αυτό το διάβασα σε πέντε ώρες, ενώ σκεφτόμουν ότι έπρεπε να το κάνω ταινία. Μου ήταν τόσο ξεκάθαρο, ήταν κάτι το ενστικτώδες. Υπήρχε μια κάθαρση στη διαδικασία της επεξεργασίας της ιστορίας – υπήρχε η ανάγκη και επιθυμία μου να μεταμορφώσω τη δική μου εμπειρία στο νοσοκομείο. Τελικά, η μεταφορά αυτή έγινε τόσο προσωπική όσο και οι άλλες μου ταινίες. Το ταξίδι αυτού του οργάνου μού έδινε τη δυνατότητα να κινηματογραφήσω σώματα με έναν τρόπο που είναι ταυτόχρονα ανατομικός, ποιητικός και μεταφυσικός. Πώς μπορεί κανείς να κινηματογραφήσει το εσωτερικό ενός ανθρώπου; Ποιους κανόνες σπάμε εξερευνώντας αυτά τα «μέρη»; Μια κινηματογραφική πρόκληση που αναμιγνύει το ασήμαντο και το ιερό.

Το «Suzanne» επικεντρώθηκε σε λίγους χαρακτήρες και διέσχισε 20 χρόνια. Η ταινία αυτή επικεντρώνεται σε πολλούς χαρακτήρες και διαδραματίζεται μέσα σε ένα 24ωρο….

Αυτός ήταν ακόμη ένας λόγος που ήθελα να πω την ιστορία. Ήθελα να αντιμετωπίσω μια νέα αφηγηματική και χρονική πρόκληση. Ήθελα μια ταινία που να είναι προσβάσιμη στο ευρύ κοινό χωρίς να κάνω εκπτώσεις ως σκηνοθέτης. Όσο γράφαμε το σενάριο, ήθελα να κάνω μια ταινία που δε θα ήταν ούτε χρονικό ούτε μια ιστορία για ένα σύνολο χαρακτήρων. Ήθελα να κάνω κάτι που να μοιάζει με σκυταλοδρομία – σαν μια ταινία που δεν έχει κεντρικό χαρακτήρα. Έπρεπε να βρούμε μια ισορροπία, να δώσουμε σε όλους και όλες τη δική τους θέση στην ιστορία, στη ζωή τους. Στην καρδιά της ταινίας βρίσκεται το ερώτημα της σύνδεσης ανάμεσα στα άτομα αυτά και το πώς οργανώνουμε την αλυσίδα αυτή για να παρατείνουμε μια ζωή, να αντιμετωπίσουμε τον θάνατο.

Η ταινία βρίσκεται σε διαρκή κίνηση, αλλά δε δίνει έμφαση στον αγώνα ενάντια στον χρόνο. Η αίσθηση του επείγοντος είναι περισσότερο σε συναισθηματικό επίπεδο.

Η παγίδα θα ήταν να εκμεταλλευτούμε την έννοια του θανάτου για την αφήγησή μας. Ποιος θα πεθάνει; Θα δωρίσουν οι γονείς τα όργανα του γιου τους; Ποιος θα πάρει την καρδιά; Θα ζήσει μετά τη μεταμόσχευση; Αυτό που τελικά συμβαίνει είναι σε άλλο επίπεδο. Ήταν σημαντικό να πούμε την ιστορία αυτή σε μια πιο βαθιά και συναισθηματική χρονικότητα. Όμως πώς το πετυχαίνεις αυτό; Στο βιβλίο, η αφήγηση αποσπάται από τις αναμνήσεις των χαρακτήρων, όμως εγώ αποφάσισα στην ταινία να είμαστε στο παρόν αποκλειστικά, να τους φέρουμε στη ζωή μέσα από τις κινήσεις και χειρονομίες τους, τις λέξεις τους. Ήθελα να τους γνωρίσουμε όλους πριν αντιληφθούμε το ρόλο τους στην ιστορία.

Παρόλο που ο θάνατος χτυπά τα νιάτα στην αρχή της ταινίας, η ταινία είναι πάντα με το μέρος της ζωής.

Η ιστορία περιλαμβάνει όλα αυτά στη ζωή που μπορεί να είναι χαοτικά και βίαια – το πώς μια ζωή μπορεί να χτυπηθεί και ταυτόχρονα η κινητήριος δύναμη για ζωή να γίνει πιο δυνατή, να μεταμορφώσει τον θάνατο. Αποτυπώνει το πώς μπορούμε να συνέλθουμε από το σοκ μιας τέτοιας απώλειας. Ήθελα να πω αυτήν την ιστορία από την οπτική ματιά των ζωντανών – από την μεριά αυτών που μένουν πίσω.

Στο βιβλίο, ο παραλήπτης της καρδιάς δεν περιγράφεται τόσο αναλυτικά όσο στην ταινία.

Και εκεί έρχεται και το κάπως προφανές ερώτημα: ποιος αξίζει κάτι τέτοιο; Μπορεί να ακούγεται παράλογο και μπανάλ, αλλά είναι μια λογική ερώτηση. Βρήκα ενδιαφέρον ότι η Μαϊλίς δε διάλεξε ένα παιδί ή έφηβο, αλλά μια 50χρονη γυναίκα που έχει φτάσει σε ένα σημείο στη ζωή της, στο οποίο αναρωτιέται πόσα ακόμη μένουν να ζήσει και να γευτεί, ή και αν θέλει καν να τα ζήσει. Το τι είδους επιθυμίες μπορεί να έχει μια τέτοιας ηλικίας γυναίκα ήταν ένα πολύ όμορφο ερώτημα.

Η ταινία μιλά επίσης για το πώς μια ολόκληρη κοινότητα ενώνεται για να σώσει μια ζωή.

Η δωρεά οργάνων βασίζεται στην αρχή της αλληλεγγύης. Στη Γαλλία, από τη στιγμή που δεν έχεις δηλώσει σαφώς ότι είσαι εναντίον, τότε θεωρείσαι πιθανός δότης. Αυτές οι αρχές δομούν τη νοοτροπία της κοινωνίας μας, το πώς ζούμε όλοι μαζί. Η ιδέα ότι μερικές φορές δημιουργούνται κοινότητες που εργάζονται μαζί με στόχο τη διάσωση μιας ζωής είναι πολύ όμορφο και ήθελα να το δείξω. Ελπίζω να έκανα μια ουμανιστική ταινία που θα κάνει τους θεατές να νιώσουν μέρος μιας οικογένειας, μιας ομάδας, μιας κοινωνίας. Είναι, νομίζω, πολύ σημαντικό σε σχέση με όλα αυτά που ζούμε σήμερα. Μια καρδιά σταματά να χτυπά και αυτό, με τρόπο θαυματουργό, παρατείνει τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου. Είναι ένα σπουδαίο ταξίδι, κατά τη διάρκεια του οποίου το άτομο αναγνωρίζει ότι είναι μέρος μιας αλυσίδας, ότι εκείνος ή εκείνη είναι μέρος του όλου. Όλοι συνδεόμαστε.

 

Πρώτη δημοσίευση: 4 May 2017, 12:40
Ενημέρωση: 11 May 2017, 05:30
Τίτλος:
Δύο καρδιές (Reparer les Vivants)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
103
Εταιρία διανομής: 
Release: 
4 Μαϊου 2017

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
1 ημέρα

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos