Δύο ημέρες, μία νύχτα

Ουμανισμός vs Κρίσης

Οι αφοί Ζαν Πιέρ & Λικ Νταρντέν στην έβδομη μεγάλου μήκους ταινία τους σκηνοθετούν την Κοτιγιάρ ως Σάντρα, ήτοι μια Βελγίδα μητέρα και σύζυγο που όταν αναρρώσει από την κατάθλιψη και επιστρέψει στη δουλειά της, θα αντιμετωπίσει τους συναδέλφους της που βρίσκονται μπροστά στην ‘αθέμιτη’ πρόκληση: να παραμείνει η Σάντρα στη δουλειά ή να απολυθεί και να λάβουν από 1000 ευρώ bonus παραγωγικότητας έκαστος;

H νεαρή γυναίκα, που, την ίδια στιγμή έχει να παλέψει με τον ίδιο της τον εαυτό και τις διακυμάνσεις της διάθεσής της, έχει μόλις ένα Σαββατοκύριακο στη διάθεσή της, προκειμένου να βρει όλους τους συναδέλφους της και να τους πείσει να ψηφίσουν υπέρ της. Σημασία εν τέλει δεν θα έχει η ψήφος και το αποτέλεσμα, αλλά το ψυχικό της σθένος και ο αγώνας που η ίδια θα δώσει, το θάρρος, το κίνητρο και η προσπάθεια.

Μια ταινία που αποτέλεσε την επίσημη υποψηφιότητα του Βελγίου για το περυσινό Όσκαρ ξενόγλωσσης και κέρδισε τις εντυπώσεις σε Κάννες, Μόναχο και Σίδνεϋ, και βασίζεται ουσιαστικά στην one woman show feelgood και ταυτόχρονα σπαρακτική ερμηνεία της Κοτιγιάρ. Την εξαιρετική Κοτιγιάρ, συνοδεύει o ‘συνήθης ύποπτος’ των σκηνοθετικών αδερφών Φαμπρίτσιο Ροντζιόνε («Ροζέτα», «Το Παιδί με το Ποδήλατο»).

Μια ειλικρινής και ταπεινή σκηνοθετική ματιά, σε μια καθημερινή γυναίκα και στη ζωή της, επαγγελματική και οικογενειακή. Ουμανισμός εναντίον κοινωνικού ρεαλισμού και οικονομικής κρίσης, με την Κοτιγιάρ να φαντάζει ως ένας Ροβινσώνας Κρούσος έτοιμος (ή όχι και τόσο?) να αντιμετωπίσει τα εκβιαστικά διλήμματα και το αδυσώπητο πρόσωπο του εργασιακού ανταγωνισμού στην Ευρώπη της κρίσης (οικονομικής, ιδεολογικής, ανθρωπιστικής, κοινωνικής). Παράλληλα, η ταινία εστιάζει στις δοκιμασίες των ανθρώπινων σχέσεων (φιλικών, οικογενειακών κλπ) μέσα σε ένα καταρρέον context. Μια ανεπιτήδευτη και αξιοπρεπής σπουδή στην αλληλεγγύη, στον άνθρωπο και στον εργασιακό μεσαίωνα στον οποίο τον έχουν οδηγήσει οι αντίξοες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες.

Ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας της ταινίας και η αφοπλιστική ερμηνεία της Κοτιγιάρ καταφέρνουν να αγγίξουν το θεατή, παρά το γεγονός ότι το σενάριο δεν το λες και το πλέον πρωτότυπο, αφού τόσο το στήσιμο της ταινίας, όσο και ο συγκινητικός ρεαλισμός της κερδίζουν σίγουρα τις εντυπώσεις και, προσωπικά, μου ‘ξύπνησαν’ συναίσθημα παρόμοιο με εκείνο που είχα όταν πρωτοείδα το εξαιρετικό προπέρσινο "The Broken Circle Breakdown" του Felix van Groeningen.

Το αν η ταινία θα είχε την ίδια δυναμική χωρίς την Κοτιγιάρ είναι κάτι που δε θα μάθουμε ποτέ..

Ειρήνη Κατσαρά