Δεσμοί αίματος

Σύνοψη: Οι Κάρλα και ο Σαντιάγκο έχουν δημιουργήσει μια φαινομενικά δεμένη οικογένεια, αλλά οι αδυναμίες τους θα φανερωθούν μετά το θάνατο της μητέρας της Κάρλας σε ένα εργατικό ατύχημα. Ο Σαντιάγκο υποπτεύεται ότι ο πεθερός του ο Ελίας είναι υπεύθυνος για αυτό το θάνατο.

Άποψη: Οι «Δεσμοί Αίματος» επιχειρούν να σκιαγραφήσουν το πορτρέτο μιας οικογένειας στην Αργεντινή που τους συνδέουν δυσάρεστα γεγονότα, θάνατοι, αυτοκτονίες, δυσλειτουργικές σχέσεις και όλο αυτό με κινηματογραφικούς κανόνες ψυχολογικού θρίλερ ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα αρκετά ανιαρό και επίπεδο δράμα.

Ο ισπανόφωνος κινηματογράφος έχει μια μεγάλη αγάπη στο είδος των ψυχολογικών θρίλερ και κυρίως όταν αυτό συνδέεται με οικογενειακούς δεσμούς ή εν γένει ανθρώπινες σχέσεις. Στην ταινία του Miguel Cohan δεν συναντούμε την παραμικρή πρωτοτυπία. Ακόμα και τα ξαφνιάσματα που προσπαθούν να γίνουν, οι αποκαλύψεις που έρχονται στο φως και ρίχνουν τους προβολείς σε αθέατες πλευρές της μέχρι τώρα ζωής των μελών της οικογένειας, γίνεται με προφανή και προβλέψιμο τρόπο που εν τέλει το περιμένεις.

Ο Ελίας είναι ο πατέρας της οικογένειας, ο οποίος έχει χάσει τον αδερφό του εδώ και χρόνια ενώ επτά χρόνια πριν έχασε και τον πατέρα του. Μετά από αυτά τα γεγονότα τίποτα δεν είναι ίδιο ούτε για τον ίδιο ούτε για κανέναν. Αυτό που προτείνεται από την ταινία είναι μια σύνδεση μεταξύ των μελών της οικογένειας που δεν βγαίνει πάντα σε καλό, καταλήγοντας να παίρνουν παρόμοιες αποφάσεις ή να στέκονται αντιμέτωποι σε ανάλογες καταστάσεις. Όταν η γυναίκα του πεθάνει στην κουζίνα του σπιτιού τους, τότε το κουβάρι θα ξετυλίγεται και τα ανομολόγητα μυστικά θα αναδυθούν στην επιφάνεια.

Ενοχές και τύψεις είναι δυο ακόμα στοιχεία που συνδέουν σχεδόν βιολογικά τους ανθρώπους αυτούς. Ιδιαίτερα η σκηνή στο τέλος φέρνει έντονα στον νου τις πρώτες σκηνές της ταινίας κλείνοντας κατά κάποιον τρόπο κυκλικά την πορεία της οικογένειας. Ο σκηνοθέτης όμως ξεχνά σε όλο αυτό να βάλει αγωνία και υποδόρια ένταση. Όλα κινούνται επιφανειακά, σαν να μην νοιάζεται να φθάσει στα άκρα τους ήρωές του, οι οποίοι φθάνουν από μόνοι τους χάρη και στο πολύ ταλαντούχο καστ, που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει τους Oscar Martinez («Ιστορίες για αγρίους», «Toc Toc») και Paulina Garcia («Gloria») ως γονείς. Οι ήρωες όμως κινούνται περισσότερο ρομποτικά και νομοτελειακά από όσο θα έπρεπε, σαν να ξέρουν εκ των προτέρων ποια είναι μοίρα τους, τι τους υπέδειξε το πεπρωμένο του και κινούνται απαρέγκλιτα προς αυτόν τον μονόδρομο.

Λείπει αφενός η σπιρτάδα, η ζωντάνια και το σοκ αφετέρου η ψυχολογική ζύμωση των χαρακτήρων μέχρι να φθάσουν στις πράξεις στις οποίες καταλήγουν. Τότε θα μπορούσε να είναι και η απαραίτητη ισπανόφωνη ταινία που θα δούμε στα θερινά, τώρα είναι μια αδιάφορη και εν πολλοίς τετριμμένη ιστορία που σώζεται χάρη στους εξαιρετικούς πρωταγωνιστές της.