Délicieux, το πρώτο εστιατόριο

Σύνοψη: Στη Γαλλία του 1789, λίγο πριν την Επανάσταση, η γαστρονομία αποτελεί αυστηρά προνόμιο των αριστοκρατών. Το κύρος ενός αριστοκρατικού οίκου εξαρτάται αποκλειστικά από την ποιότητα και τη φήμη του τραπεζιού του.

Όταν ο μάγειρας Μανσερόν σερβίρει ένα μη εγκεκριμένο πιάτο δικής του εμπνεύσεως σε ένα δείπνο που παραθέτει ο αυτοαποκαλούμενος Δούκας του Σαμφόρ, οι επιπτώσεις είναι σκληρές και ο μάγειρας απολύεται. Ο πληγωμένος Μανσερόν απαρνιέται το πάθος του και αποσύρεται σε ένα περιφερειακό πανδοχείο όπου η σούπα λαχανικών αποτελεί το σύνηθες γεύμα.

Αλλά όταν καταφτάνει μια μυστηριώδης γυναίκα και προτείνει να γίνει μαθητευόμενή του, δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για μια τρελά απολαυστική ιστορία αναζωπυρωμένου πάθους, καθοδήγησης, εκδίκησης… και της δημιουργίας του πρώτου εστιατορίου.

Άποψη: Με φόντο την προεπαναστατική Γαλλία, το “Delicieux” είναι μια… λαχταριστή, ιστορική κομεντί που θυμίζει ταινίες όπως “Η Μεγάλη Βραδιά”, “Chocolat” και “Η Γιορτή της Μπαμπέτ”, με τη συγκινητική απεικόνιση της προετοιμασίας και της αγάπης για την εκλεκτή κουζίνα.

Με όχημα τα λαχταριστά πιάτα που ξεπηδούν συνεχώς μπροστά μας, ο σκηνοθέτης Ερίκ Μπεσνάρ παρουσιάζει τα χαρακτηριστικά και τις φιλοδοξίες κάθε ήρωα. Το φαγητό χρησιμοποιείται με έξυπνο τρόπο -ένα αστείο σχετικά με την εφεύρεση της τηγανιτής πατάτας είναι χαρακτηριστικό του ύφους και του πνεύματος της ταινίας- και το αποτέλεσμα είναι μια συγκινητική ιστορία, που μας παρασύρει αβίαστα στον κόσμο της γεύσης και της δημιουργίας, με την εξέγερση και την κοινωνική αναταραχή της εποχής να θέτουν το πλαίσιο και να αντικατοπτρίζουν την αρχική απόρριψη του Πιερ από τον έξω κόσμο.

Ο κεντρικός ήρωας παρουσιάζεται εδώ με ευγένεια, παρότι η ματιά του μαρτυράει ότι μέσα του συμβαίνουν πολύ περισσότερα απ' όσα αφήνει να εννοηθούν. Η χημεία του με τη Λουίζ είναι εξαιρετική και η συνεργασία τους δίνει “ψυχή” στην υπόθεση. Ο Γκρέγκορι Γκαντεμπουά και η Ιζαμπέλ Καρέ, αντίστοιχα, δίνουν δύο εύστοχες ερμηνείες, με ευαισθησία και τρυφερότητα.

Το σενάριο εξελίσσεται με έναν ενίοτε αδέξιο, αλλά πάντα αξιαγάπητο τρόπο. Το εστιατόριο που προκύπτει είναι ένα έργο πάθους, με φόντο τα ζεστά χρώματα της γαλλικής υπαίθρου. Και φυσικά υπάρχει ο κακόβουλος Δούκας που λατρεύουμε να μισούμε, ο οποίος έχει μεν ελάχιστο χρόνο στην οθόνη, “παίζει”, όμως, ασταμάτητα στο μυαλό του Πιέρ.

Το “Delicieux” μιλάει τελικά για την ελευθερία από μια καταπιεστική δουλειά. Είναι μια ταινία ανάλαφρη και απολαυστική και αποδεικνύει πώς με κάποιον τρόπο, οι εργαζόμενοι που γίνονται αφεντικά του εαυτού τους θα είναι πάντα ένα θέμα που θα μας αγγίζει και θα μας κάνει να χαμογελάμε με ικανοποίηση.