Creed II

Σύνοψη: Η ζωή έχει γίνει ένας διαρκής αγώνας ισορροπίας για τον Άντονις Κριντ. Εν μέσω προσωπικών υποχρεώσεων και προπόνησης για τον επόμενο μεγάλο αγώνα του, βρίσκεται απέναντι στη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του: αυτή τη φορά θα πρέπει να αντιμετωπίσει στο ρινγκ έναν αντίπαλο που έχει βλάψει την οικογένεια του. Ο Ρόκι Μπαλμπόα βρίσκεται στο πλευρό του και μαζί θα αντιμετωπίσουν το κοινό τους παρελθόν, θ’ αναρωτηθούν για εκείνα που αξίζει να αγωνίζεται κανείς και θ’ ανακαλύψουν ότι τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια.

Άποψη: Το πρώτο "Creed" είχε λόγο ύπαρξης. Απέφυγε τις υπερβολές, είχε μια φυσική συνέχεια στην ιστορία του Ρόκι. Tότε γράψαμε «ζεστασιά, σεβασμός, σεναριακή επιδεξιότητα, ευπρόσδεκτος σκηνοθετικός εκμοντερνισμός, μα πάνω απ’όλα συναίσθημα και γνώση του αντικειμένου και να παραδώσει ένα ατόφιο crowd pleaser. Και κυρίως, μια εμφάνιση του Σιλβέστερ Σταλόνε που αποκλείεται να μην σας συγκινήσει».

Αυτή τη φορά οι δημιουργοί επιλέγουν να κάνουν ότι και ο προμότερ. Δίνουν στον κόσμο αυτό που θέλει: Το γιο του Ιβαν Ντράγκο, του Ρώσου γίγαντα που σκότωσε στο ρινγκ τον Απόλο Κριντ αλλά μετά τις έφαγε από τον Ρόκι. Ολα όσα συμβούν δεν προκαλούν καμία έκπληξη. Η ταινία καταφέρνει κάτι... μοναδικό. Βλέποντάς την δεν μπορείς να την πεις κακή, αλλά είναι! Μάλλον φταίει η παρουσία και η ταλαιπωρημένη φάτσα του Σταλόνε. Χωρίς καν να έχει έναν καλογραμμένο ρόλο -γεμάτος κλισέ εκφράσεις- καταφέρνει να στέκει μοναχικός και αληθινός. Το χιούμορ απουσιάζει και ένα βαρύ δράμα σκεπάζει τα πάντα... Ενας εκατομμυριούχος μποξέρ που τραβάει ζόρι. ΟΚ, όλα έχουν έναν συμβολισμό, το μήνυμα -πιθανό;- να είναι πως ο ρομαντισμός ακόμα υπάρχει στα σπορ. Στην περίπτωση αυτή "μπορεί να πεθάνω στο ρινγκ, αλλά δεν ξέρω να κάνω και κάτι άλλο", αλλά καμία έκπληξη δεν υπάρχει. Βέβαια, σε τέτοιες ταινίες τι ανατρεπτικό να σκεφτούν οι σεναριογράφοι; Αν δεν μπορούν, ας μην το κάνουν. Πόσες απλά "αξιοπρεπείς" ταινίες να αντέξουμε;

Ο Μάικλ Μπ. Τζόρνταν δεν είναι κακός ηθοποιός, εδώ απλά μας δείχνει πόσο τούμπανο είναι, και ουρλιάζει είτε κάτω από το νερό, είτε δίπλα στο μωρό του. Το δράμα (;) που βιώνει, δύσκολα μπορεί να σε αγγίξει. Το στόρι του πατέρα Ντράγκο με τον θηριώδη γιο, είναι σαφώς πιο τραγικό αλλά κανείς δεν δίνει σημασία. Τουλάχιστον σε αυτούς ανήκει, η πιο fan σκηνή της ταινίας, εκεί σε ένα γεύμα...
Σε δύο ολόκληρες ώρες οι δημιουργοί σκαρφίζονται οικογενειακά προβλήματα για να συγκινηθούμε το ζόρι. Σαν ένα καλύτερα φωτισμένο -άντε και με καλύτερους ηθοποιούς- επεισόδιο από τις "Οικογενειακές Ιστορίες". Πείτε με υπερβολικό, αλλά οι ταινίες με πυγμάχους στηρίζονται στην ένταση στο ρινγκ, εκεί που ζει και πεθαίνει κάθε αληθινός πυγμάχος. Στην τελική μάχη, όταν πέφτει το κλασικό μουσικό θέμα του Conti, νιώθουμε λίγο τις γροθιές, αλλά είναι αργά. Τα κλισέ μας έχουν χτυπήσει αλύπητα...