Call me by your name

Σύνοψη: Καλοκαίρι 1983. Βόρεια Ιταλία. Ο Elio Perlman, ένας 17χρονος Ιταλοαμερικανός, περνάει τις μέρες του στην οικογενειακή βίλα του 17ου αιώνα παίζοντας κλασική μουσική και φλερτάροντας με τη φίλη του Marzia. Ο Elio απολαμβάνει τη στενή σχέση με τον πατέρα του, έναν επιφανή καθηγητή αυθεντία στην ελληνορωμαϊκή κουλτούρα, και με τη μητέρα του, μία μεταφράστρια, που τον έχει αναθρέψει με υψηλή κουλτούρα σε ένα σκηνικό που σφύζει από ομορφιά. Όμως παρά το εκλεπτυσμένο του πνεύμα, ο Elio παραμένει αθώος και πρωτάρης σε ό,τι αφορά τα ζητήματα της καρδιάς. Μια μέρα, ο Oliver, ένας γοητευτικός Αμερικανός ακαδημαϊκός που κάνει το διδακτορικό του, καταφθάνει στη βίλα για να κάνει την πρακτική του ως βοηθός του πατέρα του Elio. Μέσα στο ηλιόλουστο εκθαμβωτικό περιβάλλον, ο Elio και ο Oliver ανακαλύπτουν τη μεθυστική ομορφιά της έλξης που ξυπνάει και αλλάζει τις ζωές τους για πάντα.

Άποψη: Ο Λούκα Γκουαντανίνο είναι ένας "σεσημασμένος" εικονοκλάστης δημιουργός: δεξιοτέχνης στο ανεπαίσθητο travelling, χρησιμοποιεί μαστόρικα το φως του ήλιου, αναδεικνύει ιδανικά το φυσικό κάλλος στις τοποθεσίες που γυρίζει, δημιουργεί μια ηδονική σχέση με την οθόνη και την ματιά σου. 

Είναι όμως και τρομερά αυτάρεσκος. Και στο (εντελώς υπερτιμημένο) "Είμαι ο έρωτας", αλλά και στο ημι-αποτυχημένο "Α bigger splash", σχεδόν φαφλατάς με σεναριακές αμπελοφιλοφίες να προκαλούν θυμηδία. 

Το "Call me by your name" είναι αναμφίβολα η καλύτερη ταινία του ως τώρα. Διότι στα πλεονεκτήματα που διαθέτει σαν δημιουργός, ευτύχησε να προστεθεί μια κομψή σεναριακή προσέγγιση από τον Τζέιμς Άιβορι στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Αντρέ Ατσιμάν, που περιγράφει μια τρυφερή ιστορία ενηλικίωσης, σεξουαλικής αφύπνισης και ερωτικής επιθυμίας, με αρκετό αυθορμητισμό, αν και χωρίς να ξεφεύγει από τα στερεοτυπικά πλαίσια ενός τυπικού ρομάντζου: δοκιμάστε νοητά να αντικαταστήσετε το πρωταγωνιστικό ζεύγος με έναν άνδρα και μία γυναίκα και θα καταλάβετε τι εννοώ.

Αλλά και με ιδιαίτερη φυσικότητα στις ερμηνείες των πρωταγωνιστών του. Ίσως όχι τόσο από τον Άρμι Χάμερ (που είναι μεν όσο όμορφος... χρειάζεται για τον ρόλο, αλλά πολύ περισσότερο συγκρατημένος από ότι θα έπρεπε), αλλά πολύ περισσότερο από τον νεαρό χαρισματικό Τιμοτέ Σαλαμέ που αποδεικνύεται τρομερά πειθαρχημένος αποδίδοντας τις μεταπτώσεις των συναισθημάτων του, εξαιρετικά.

Παρά την γλυκερή μουσική του Sufjan Stevens, την παρουσία κάποιον σκηνών που ερεθιζουν τον αμφιβληστροειδή αλλά δεν προσφέρουν κάτι το ουσιαστικό στην πλοκή (υπερφορτώνοντας συναισθηματικές αντιδράσεις), αλλά και το κάκιστο μοντάζ σε ορισμένες άλλες που εμφανώς κόβονται δίχως να έχουν ολοκληρωθεί, πρόκειται για ένα καλαίσθητο και συνάμα γλυκόπικρο φιλμ με δακρύβρεχτο φινάλε (διότι κάποτε το καλοκαίρι θα τελειώσει), που σε αφήνει με μια γλύκα. Ας μη μπερδεύουμε όμως την εννοιολογική και σημασιολογική αξία ενός φιλμ με την κινηματογραφική του αξία.