Black Adam

Σύνοψη: Σχεδόν 5.000 χρόνια αφότου του δόθηκαν οι παντοδύναμες δυνάμεις των Αιγυπτίων θεών και φυλακίστηκε, ο Black Adam (Τζόνσον) απελευθερώνεται από τον επίγειο τάφο του, έτοιμος να απελευθερώσει τη μοναδική του μορφή δικαιοσύνης στον σύγχρονο κόσμο. 

Άποψη: Μια μαξιμαλιστική υπερηρωική ταινία στα όρια του κιτς με έναν αχταρμά στοιχείων και αναφορών, μια από τις λιγότερο καλές ταινίες της DC και μια χαμένη ευκαιρία να μας συστηθεί ένας νέος ήρωας που δεν είναι τόσο ευρέως γνωστός.

Μια επική ταινία δίνει την θέση της σε μια τύπου Μούμια για να δώσει την θέση της σε μια πολεμική ταινία στην Μέση Ανατολή και τέλος σε μια υπερηρωική ταινία που ποτέ δεν αποφασίζει αν θέλει να είναι μια σκοτεινή, μεγαλοπρεπής εκδοχή της Snyder λογικής των υπερηρωικών ταινιών ή μια πιο διασκεδαστική και ανάλαφρη εκδοχή των μαρβελικών ταινιών.

Συνδυάζει τα δύο ύφη, μιας και ο Black Adam είναι ένας στιβαρός και μονοκόμματος υπεράνθρωπος που θυμίζει τον Σούπερμαν, με την σκοτεινιά και την μοναξιά του Μπάτμαν αλλά ταυτόχρονα οι τριγύρω του προσπαθούν να αστειευτούν ή να του μάθουν τι είναι σαρκασμός, όπως ο χαρακτήρας του Pierce Brosnan που είναι ξεκάθαρα βγαλμένος από τον κόσμο της Marvel, όπως και αρκετές από τις ποπ αναφορές, με τις περισσότερες να μην λειτουργούν.

Τρανταχτό παράδειγμα η χρήση του εμβληματικού τραγουδιού των Rolling Stones, Paint It Black, στην πρώτη εμφάνιση του Black Adam, με τρόπο σχεδόν ιερόσυλο απέναντι σε ένα από τα σπουδαιότερα τραγούδια του 20ού αιώνα, ή τύπου σπαγγέτι γουέστερν μονομαχία του ήρωα με τα πλάνα και την μουσική να παραπέμπουν σε ανεπιτυχείς παρωδίες του σινεμά του Σέρτζιο Λεόνε.

Το ζήτημα όμως είναι αν ο Ντουέιν Τζόνσον είναι τελικά καλός στον ρόλο του Black Adam. Και η απάντηση είναι: όχι. Ίσως για κάποιους ο Τζόνσον, ο The Rock, να φαντάζει μια λογική ή και εύκολη επιλογή σούπερ ήρωα λόγω αφενός της σωματικής του διάπλασης αφετέρου της καριέρας του που συνδέεται με ταινίες δράσης και περιπέτειες. Ωστόσο, ο Τζόνσον είναι καλός όταν αναλαμβάνει ρόλους σε ταινίες που είτε τσαλακώνουν την εικόνα του και έχει χαβαλέ, μιας και ο Τζόνσον είναι πιο πολύ της σχολής Μπρους Γουίλις και λιγότερο της σχολής Σταλόνε, είτε όταν οι ταινίες δράσης είναι πιο φυσικές και σωματικές.

Ο Τζόνσον είναι εξαιρετικός όχι όταν τουλουμιάζει ανθρώπους στο ξύλο αλλά και όταν τις τρώει, όταν προσπαθεί να ξεφύγει από φωτιές, να σκαρφαλώσει ουρανοξύστες, να ξεφύγει από διεθνείς κακοποιούς, να επιβιώσει από ένα εκτροχιασμένο αμάξι ή ελικόπτερο.

Στην στολή ενός σούπερ ήρωα περιορίζεται και είναι ξεκάθαρο αυτό σε κάθε σκηνή της ταινίας, που προσπαθεί να κάνει κάτι το οποίο δεν του βγαίνει φυσικά. Προσπαθεί να γίνει πιο δραματικός αλλά μοιάζει αστείο, προσπαθεί να εκστομίσει μια βαρύγδουπη ατάκα αλλά είναι cringe.

Ο σκηνοθέτης Jaume Collet-Serra, που πέρα από το πρώτο Orphan, έχει σκηνοθετήσει ταινίες δράσης με τον Liam Neeson (Unknown, Non-Stop, The Commuter) συνεργάστηκε με τον Τζόνσον στο επίσης όχι τόσο καλό Jungle Cruise, που όμως ο ηθοποιός ήταν καλός σε αυτό που είχε αναλάβει. Αυτή την φορά δεν «εκμεταλλεύτηκε» σωστά τα χαρίσματα του ηθοποιού και έτσι όλο ξέφυγε, σε συνδυασμό με τα βαρυφορτωμένα εφέ, που μόνο ταινία δεν θυμίζουν, αλλά graphic novel ή video game.