Bel Canto

Σύνοψη: Η Roxane Coss είναι μία διάσημη αμερικανίδα σοπράνο, που προσκαλείται να τραγουδήσει σε μία εκδήλωση κάπου στην Νότια Αμερική. Στην εκδήλωση παρευρίσκεται ο αντιπρόεδρος της χώρας και ένας ιάπωνας επιχειρηματίας με τον μεταφραστή του, που θέλει να φτιάξει ένα καινούργιο εργοστάσιο. Στην εκδήλωση θα έχει την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά την Coss, της οποίας είναι μεγάλος θαυμαστής. Μόνο που θα εισβάλλει μία ομάδα επαναστατών, που νόμιζε ότι θα ήταν και ο πρόεδρος στο σπίτι, και θα τους κρατήσουν ομήρους μέχρι να απελευθερωθούν οι σύντροφοί τους.

Άποψη: Η Julianne Moore είναι μία σπουδαία ηθοποιός, που έστω και καθυστερημένα βραβεύτηκε με Όσκαρ πριν 4 χρόνια για το «Still Alice». Είναι όμως κρίμα να χαραμίζεται σε ένα μέτριο και υποτονικό δράμα, στο οποίο έχει τον άχαρο ρόλο να υποδύεται μία σοπράνο, όπου ανοίγοντας το στόμα της, ακούμε μία άλλη, συγκεκριμένα την Renée Fleming να τραγουδάει, που όσο ταλέντο και να έχει, φαίνεται τόσο ψεύτικο που δύσκολα μπορεί να σωθεί από αυτήν την γελοιότητα. Η νέα ταινία του Paul Weitz («American Pie», «Little Fockers», «Mozart in the jungle») βασίζεται στο βιβλίο της Ann Patchett του 2001, το οποίο παίρνει αφορμή από την κρίση της Λίμα του Περού, όταν έγινε αντίστοιχη εισβολή και ομηρία στην πρεσβεία της Ιαπωνίας το 1996, για να δημιουργήσει μία μελό εκδοχή της ίδιας ιστορίας. Αυτό που στα χέρια της Kathryn Bigelow θα γινόταν ένα πολιτικό θρίλερ υπόγειων συνωμοσιών και κοινωνικών εντάσεων, η συγγραφέας αποφάσισε να το μετατρέψει σε μία ρομαντική διαπολιτισμική ιστορία ανάμεσα στον Ιάπωνα επιχειρηματία και την Αμερικανίδα σοπράνο (αλλά και ανάμεσα στον μεταφραστή του και μία κοπέλα από τους νοτιοαμερικανούς επαναστάτες) και με την σειρά του ο σκηνοθέτης να το παρουσιάσει σαν λατινοαμερικάνικη σαπουνόπερα ή αμερικάνικη τηλεταινία πριν την χρυσή εποχή της τηλεόρασης. Ώρες-ώρες θυμίζει υφολογικά και αισθητικά την κάκιστη μεταφορά του εξαιρετικού βιβλίου του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές «Έρωτας στα χρόνια της χολέρας», από τον Mike Newell, παραδίδοντας μία από τις χειρότερες μεταφορές βιβλίου στον κινηματογράφο, κάτι το οποίο μπορεί να ειπωθεί για το «Bel Canto», αφού και το βιβλίο κινείται στο ίδιο γλυκερό, αδύναμο, και απολιτικό ύφος.

Αυτή είναι και η μεγαλύτερη αδυναμία της ταινίας, καθώς έχει στα χέρια της ένα κλειστοφοβικό σκηνικό, γυρισμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου στην βίλα που γίνεται η δεξίωση και αντί να υπάρξει κάποιο κοινωνικό σχόλιο, ή έστω μία επισήμανση των επιδιώξεων των επαναστατών, όλα αυτά αφήνονται στην σφαίρα του φανταστικού του κάθε θεατή, αφού η ταινία θέλει να επικεντρωθεί στα δυο love stories, αυτό ενός θαυμαστή προς το είδωλό του και αυτό ενός άνδρα που παθαίνει σύνδρομο Στοκχόλμης με αυτήν που τους κρατάει ομήρους. Ακόμα και η κωμωδία του Woody Allen «Don’t Drink the Water» βασισμένο στο ξεκαρδιστικό θεατρικό που είχε γράψει ο ίδιος στα 60s, κάνει περισσότερα πολιτικοκοινωνικά σχόλια μέσα από τον εγκλωβισμό τους σε μία αμερικανική πρεσβεία της Ευρώπης, με τον σπουδαίο δημιουργό να ξέρει πολύ καλά πώς να ασκεί κριτική μέσα από το χιούμορ. Η Moore δεν μπορεί να σωθεί από τις τραγελαφικές σκηνές που τραγουδάει όπερα, ενώ ο Ken Watanabe και σε μικρότερους ρόλους οι Sebastian Koch («The Lives of Others») και Christopher Lambert (ο πάλαι ποτέ Ταρζάν) καταφέρνουν να είναι πιο αξιοπρεπείς. Το σενάριο της ταινίας δεν μπορεί να κτίσει τις σχέσεις μεταξύ των ηρώων, με συνέπεια το μελοδραματικό τέλος να φαίνεται ακόμα πιο υπερβολικό από ό,τι είναι.