Babadook

Υπόθεση:

6 χρόνια μετά το θάνατο του συζύγου της, η Amelia (Essie Davis) τα έχει παντελώς χαμένα. Αδυνατεί να πειθαρχήσει τον 6χρονο γιο της Samuel (Noah Wiseman) τον οποίο, παράλληλα, της είναι εξαιρετικά δύσκολο να αγαπήσει. Στα όνειρα του Samuel πρωταγωνιστεί ένα τέρας. Ο μικρός πιστεύει πως το τέρας έρχεται, για να σκοτώσει τα δυο εναπομείναντα μέλη της οικογένειας. Ένα περίεργο βιβλίο με τίτλο ‘The Babadook’ εμφανίζεται μυστηριωδώς στο σπίτι τους. Ο Samuel είναι απόλυτα πεπεισμένος πως ο Babadook είναι το πλάσμα που βλέπει στα όνειρά του. Η μητέρα του στην αρχή τον αποπαίρνει, αλλά σύντομα θα αντιληφθεί πως μια απόκοσμη οντότητα, όντως, προσπαθεί να τους κυριεύσει. 

H Tζένιφερ Κεντ αποφάσισε να παρατήσει την υποκριτική και να γίνει σκηνοθέτης μόλις είδε το "Dancer in the dark" του Λαρς Φον Τρίερ. Μάλιστα του ζήτησε να γίνει κάτι σαν... μαθήτριά του και εκείνος είπε ναι (!) επιτρέποντάς της να είναι στα γυρίσματα του κλασικού "Dogville".
H πρώτη της μεγάλου μήκους -βασίζεται στη βραβευμένη μικρού μήκους της ίδιας με τίτλο Monster- είναι ένα ιδανικό ντεμπούτο. "Πατάει" τους κώδικες του θρίλερ τρόμου, η ιστορία χρονολογικά έχει τη δομή που έχουμε συνηθίσει, αλλά η επιτυχία της βρίσκεται αλλού. Δεν θέλει να τρομάξει, αλλά να συγκινήσει. Φτιαγμένη μέσα από την οπτική της γυναίκας-μάνας, μας συστήνει μια αγχωμένη Essie Davis, που μέσα στο πρώτο δεκάλεπτο, καταλαβαίνεις τι τραβάει. Ενας εξάχρονος γιος σκέτος διάολος, που γεννήθηκε τη μέρα που ο άνδρας της σκοτώθηκε ενώ την πήγαινε να γεννήσει. Πίεση από δουλειά και σχολείο.
Το παιχνίδι "υπάρχει δεν υπάρχει" ο Babadook είναι απλά το "τρικ" για να την... νιώσεις. Η απουσία του άνδρα της, την στοιχειώνει και εκείνη πολεμά να αγαπήσει πραγματικά το γιο της, "αιτία" της τραγωδίας.
Η κατάθλιψη είναι πανταχού παρών, και μαζί με την αϋπνία, δημιουργούν τον εφιάλτη.
Η πρώτη ώρα είναι ένας ψυχολογικός πόλεμος που προετοιμάζει για το φινάλε. Εκεί, η Κεντ ίσως να αδίκησε τον εαυτό της και το φιλμ με μερικές υπερβολές, αλλά το σύνολο τη δικαίωσε ως μια ταινία τρόμου που θέλει να είναι και άλλα πράγματα μαζί.

Γιάννης Λυμπέρης (6,5/10)
 

Τσαλακωμένοι εφιάλτες

O Samuel είναι 6 ετών και έχει πιστεί ότι ένας μπαμπούλας έχει καταλάβει το σπίτι στο οποίο μένει με τη μητέρα του. Εκείνη δεν το πιστεύει, αλλά ένα παραμύθι που διαβάζουν μαζί αλλάζει τη γνώμη της.

Όταν κανείς έχει από τις εποχές του El Orfanato να νιώσει τρόμο μέσα σε μία ταινία και γνωρίζει ότι η πρόκληση του συναισθήματος αυτού είναι μεγάλη και δύσκολη, οι προσδοκίες του από ένα φιλμ του είδους περιορίζονται στο να δημιουργήσει ατμόσφαιρα και να μην πέσει στα κλισέ που εδώ και 50 χρόνια περίπου ανακυκλώνονται σταθερά.

Το φιλμ της κατά βάση ηθοποιού Jennifer Kent, ένα μικρό δείγμα του δυσπρόσιτου για εμάς αυστραλιανού σινεμά, εκμεταλλεύεται μία θλιβερή και δύσκολη οικογενειακή ιστορία πένθους για να εγγράψει έναν πλήρη κύκλο μαύρου χιούμορ (δυστυχώς όχι από πρόθεση) γύρω από τον εαυτό του.

Μέσα σε αυτόν χωράνε όλες οι παραδοσιακές φόρμες των ταινιών τρόμου και τα σημεία αναφοράς τους (προοικονομίες σπαρμένες σύμφωνα με τυπικό αλγόρυθμο σε αναμενόμενα σημεία του φιλμ, σκάλες, οικόσιτα ζωάκια σε κίνδυνο, χαρισματικά creepy παιδάκια, μία αθώα γιαγιά γειτόνισσα, στολές νοσοκόμας, έντομα, vintage σπίτια και το ασυνείδητο να παίρνει τη μορφή υπογείου ή σκουλικιού). Μαζί τους παρέχεται μία καλή δόση ψυχανάλυσης και άλυτου οιδιποιδείου που επεξηγούνται μέσω των εικόνων με άμεσο συμβολισμό, χωρίς να αφήνουν τροφή για τη φαντασία του θεατή.

Το μοντάζ, η φωτογραφία και η σκηνογραφία είναι πολύ προσεγμένα, αλλά οι σκηνοθετικές επιλογές, σε όλα τα επίπεδα (και ειδικά το ερμηνευτικό) σε βρίσκουν απροετοίμαστο και ταυτόχρονα σε χάνουν. Φαίνεται πως κάποιοι εφιάλτες ακόμα κι όταν ζωντανεύουν παραμένουν χάρτινοι, δίνοντας στο θεατή το δικαίωμα να τους τσαλακώσει.

Εύη Αβδελίδου (3/10)