Αυτά που δεν λέγονται

Σύνοψη: Μια σπονδυλωτή ιστορία πέντε κεφαλαίων, με φανταστικούς χαρακτήρες διαφορετικών ηλικιών που προσπαθούν με απίστευτους τρόπους να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις της ζωής, μια απολαυστική ματιά σε καταστάσεις μέσα στις οποίες αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας και τις οποίες θα προτιμούσαμε να μην αναλύσουμε ή θα θέλαμε καλύτερα να ξεχάσουμε.

Άποψη: Ως Ισπανό Γούντι Άλεν έχει χαρακτηριστεί ο σκηνοθέτης Cesc Gay, γνωστός στην χώρα μας για το Οι Γείτονες από Πάνω, που είχε κυκλοφορήσει πέρσι στα σινεμά με μια ιστορία, που όπως και αυτή-ή αυτές-στο Αυτά που δεν Λέγονται, έχουν μια σχετική συνάφεια με το σινεμά του Άλεν αλλά κυρίως με τις πιο αδύναμες στιγμές του, τύπου You Will Meet a Tall Dark Stranger.

Ο Καταλανός σκηνοθέτης βασίζεται πολύ στις αστείες ατάκες που θα γράψει και στην κωμική φλέβα και σπιρτάδα των ηθοποιών του, που εν προκειμένω είναι ταιριαστά διαλεγμένοι. Οι βραβευμένοι με Goya, Anna Castillo, Antonio de la Torre, Maribel Verdu, Jose Coronado, Javier Camara, Quim Gutierrez και Maria Leon συμπρωταγωνιστούν στην ίδια ταινία, κάτι που είναι από μόνο του γεγονός για τον ισπανικό λαϊκό κινηματογράφο, καθώς μιλάμε για πολύ γνωστά ονόματα της χώρας-και όχι αδίκως.

Πέντε διαφορετικές ιστορίες που περιστρέφονται γύρω από φιλικές, ερωτικές και επαγγελματικές σχέσεις και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν την σημερινή εποχή. Ένα θέμα χιλιοειπωμένο, όμως με έναν διασκεδαστικό, κεφάτο και εύπεπτο τρόπο που ποτέ δεν είναι περιττός, ούτε όμως και πρωτότυπος.

Κλισέ και εύκολα αστεία βασισμένα στην λογική του ευτράπελου και σε μια πιο μεσογειακή και ανοιχτόκαρδη εκδοχή της slapstick κωμωδίας συνυπάρχουν με μερικές πραγματικά αστείες σκηνές, με στόχο να αναδείξουν την υποκρισία, την ζήλεια, τα ψέματα και τα μυστικά στις ανθρώπινες σχέσεις μέσα από μικρές ιστοριούλες που ασχέτως αν κάποιες είναι πιο δυνατές από κάποιες άλλες, όλες οδηγούν σε ένα κοινό στόχο και σε μια κοινή θεματική. Η έλλειψη εμπιστοσύνης και επικοινωνίας και οι ρυθμοί ζωής σε μεγάλες πόλεις, όπως εν προκειμένω στην Βαρκελώνη, φθείρουν εν τέλει όποιας μορφής ανθρώπινη σχέση και την οδηγούν σε λάθη, για τα οποία είναι υπεύθυνη πολλές φορές η ίδια η ανθρώπινη φύση.

Παρεξηγήσεις και παρανοήσεις, μυστικά του παρελθόντος και απωθημένα είναι παρόντα, όπως και σε προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη, με στόχο να δούμε «τα χάλια μας» στον καθρέφτη και να γελάσουμε με αυτά. Άλλωστε, αν συνειδητοποιήσουμε την μικρότητά μας, για την οποία έχει βάλει το χέρι του ο Gay να μας την αναδείξει, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διασκεδάσουμε με αυτήν, καθώς η άλλη εναλλακτική -να απελπιστούμε και να μελαγχολήσουμε-δεν είναι βιώσιμη.

Βέβαια, σε αντίθεση με όσους τον παρουσιάζουν ως Ισπανό Γούντι Άλεν (στην πραγματικότητα πιο Ισπανός Γούντι Άλεν είναι ο ίδιος ο Γούντι Άλεν του Vicky Christina Barcelona), πίσω από το επιφανειακό παιχνίδισμα μεταξύ των ανθρώπων, απουσιάζει το ευρύτερο σχόλια για την ζωή και την ανθρώπινη ύπαρξη. Αυτό που απομένει είναι το κέφι.