Ant-Man and the Wasp

Σύνοψη: Ο Scott Lang/Ant-Man βρίσκεται εδώ και δύο χρόνια σε κατ’ οίκον περιορισμό. Σε τρείς μέρες λήγει η τιμωρία του και θα μπορέσει να ζήσει μία ελεύθερη ζωή μαζί με την κόρη του. Ο Hank Pym και η κόρη του, η Hope van Dyne θα ανακαλύψουν ότι υπάρχει τρόπος να φέρουν πίσω την γυναίκα του και μητέρα της, την επιστήμονα Janet van Dyne, που βρίσκεται στο κβαντικό κόσμο. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, καθώς «Το Φάντασμα» θα προσπαθήσει να τους εμποδίσει.

Άποψη: Το νέο Ant-Man ακολουθεί στην ουσία χρονολογικά το «Captain America: Civil War», καθώς λόγω του ότι το έσκασε από τις φυλακές Raft, έχει τιμωρηθεί με 2 χρόνια εγκλεισμό και τρία χρόνια επιτήρηση, την οποία προφανώς δεν τηρεί, αφού καλείται να αναλάβει νέα υπόθεση. Έχοντας τον ίδιο σκηνοθέτη με την πρώτη ταινία, τον Peyton Reed («Yes Man») και διαφορετική ομάδα σεναριογράφων, τους Chris McKenna και Eric Sommers («The Lego Batman Movie», «Spider-Man: Homecoming») και τον Paul Rudd, πετυχαίνει περισσότερα πράγματα από την πρώτη ταινία, χωρίς όμως να αποφεύγει να γίνει μία τυπική ταινία της Marvel. Οι τρείς βασικοί πρωταγωνιστές, ο Paul Rudd, ο Michael Douglas και η Evangeline Lilly, επιστρέφουν φορτσάτοι στους ρόλους τους, έχοντας μαζί τους εξίσου δυνατές προσθήκες όπως ο Lawrence Fishbourne, η Michelle Pfeiffer και ο πάντα απολαυστικός Walton Goggins.

«Ο Ant-Man και η Σφήγκα», δηλαδή η Hope van Dyne, μαζί με τον πατέρα της αναλαμβάνουν την σωτηρία της Michelle Pfeiffer, έχοντας την βοήθεια (?) του παλιού γνώριμου του Douglas, Lawrence Fishbourne. Η πλάκα και το χιούμορ των ταινιών της Marvel εξισορροπείται με την δράση. Δεν γίνεται ούτε υπερβολικά χαβαλετζίδικη, ούτε υπερφορτωμένη από δράση και μάχες. Βρίσκει την χρυσή τομή, και έτσι οι σκηνές που ήρωες απλά περνούν καλά και κάνουν πλάκα, συνδιαλέγονται με εκείνες που πρέπει να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που προκύπτουν. Άλλωστε και το ίδιο το σενάριο δεν έχει την αυτοενοχικότητα των ταινιών της DC, ότι κάνω μεν ψυχαγωγικό σινεμά, αλλά το κάνω σκοτεινό και σοβαρό. Εδώ είναι ξεκάθαρο ότι πρώτα από όλα πρέπει να περάσουν οι ήρωες καλά και μέσα από αυτό θα περάσουν και οι θεατές. Αυτό είναι εμφανές και από την ίδια την υπόθεση, που είναι πολύ πιο προσωπική και καθόλου οικουμενική. Δεν κινδυνεύει ο πλανήτης, δεν απειλείται κανείς από κάποιο όπλο μαζικής καταστροφής, και αν δεν κατορθώσουν να πετύχουν αυτό που θέλουν, δεν κινδυνεύει η ανθρωπότητα, η μόνη που κινδυνεύει να πεθάνει (και άλλωστε την νόμιζαν για νεκρή) είναι η Michelle Pfeiffer.

Αυτό απελευθερώνει την ταινία από βαρύγδουπους στόχους και ύφος, ενός υπερανθρώπου που προσπαθεί να σώσει τους πάντες. Ο Ant-Man του απολαυστικού Paul Rudd μετά βίας μπορεί να σώσει τον εαυτό του, οπότε δίνει έναν πιο ανάλαφρο τόνο στην ταινία που τον χρειάζεται. Δύο ακόμα θετικά στοιχεία είναι ότι δεν εκμεταλλεύεται άλλους ήρωες της Marvel για να κάνει εισιτήρια, μόνο αναφορές γίνονται στον Captain America, αλλά κανείς ήρωας δεν εμφανίζεται, ενώ τα inside jokes υπάρχουν μεν, αλλά είναι πολύ λίγα, οπότε μπορεί να την παρακολουθήσει άνετα κάποιος που δεν έχει δει ό,τι Marvel έχει βγει τα τελευταία χρόνια. Από την άλλη, δύο αρνητικά στοιχεία είναι οι γνώριμοι μελοδραματισμοί μίας κόρης και ενός πατέρα που πηγαίνουν να σώσουν την μάνα και κυρίως η έλλειψη πρωτοτυπίας που λίγο-πολύ πλήττει τις περισσότερες ταινίες του είδους. Παρ’ όλα αυτά, σε αυτό στο οποίο στοχεύει είναι απολαυστική και εν τέλει τα καταφέρνει.