Σύνοψη: Η Άννα και ο Πέτρος έχουν ξεκινήσει μια καινούργια ζωή στην Σιβηρία όπου η δουλειά του Πέτρου έχει επιβαρυνθεί με το δύσκολο έργο αλλαγής της πορείας ενός ποταμού, σημαντικού για την πόλη στην οποία μένουν. Ενώ οι θρησκόληπτοι της επαρχίας αντιμάχονται θεωρώντας ότι μία τέτοια κίνηση είναι βέβηλη, η Άννα μένει μυστηριωδώς έγκυος αφού το ζευγάρι έχει καιρό να έρθει σε επαφή. Τα δύο αυτά άσχετα αλλά και απολύτως σχετικά γεγονότα θα επιφέρουν μία κρίση στην σχέση τους την οποία δύσκολα θα ξεπεράσουν.
Άποψη: Οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι μόνο ένα από τα ζητήματα με τα οποία καταπιάνεται ο Άγγελος Φραντζής στην τελευταία του δουλειά. Το “Still River”, μία ταινία που δεν πρέπει να χάσετε φέτος, δοκιμάζει να φέρει κοντά τον ορθολογισμό με την πνευματικότητα, το ακίνητο με το ορμητικό, το παράλογο με το λογικό και να τους δώσει μία διάσταση που σε βάζει σε διαδικασία εσωτερικής περισυλλογής χωρίς κάποιον ιδιαίτερο σκοπό, με όχημα το ανεξήγητο και το υπερφυσικό. Η ταινία βάλλεται πανταχόθεν από συμβολισμούς έξυπνους και όχι υπερβολικούς για να δείξει την ατέρμονη αναζήτηση του ανθρώπου για την προέλευση χωρίς από την άλλη να βαραίνει την υπόθεση με κοινοτοπίες και παρατραβηγμένα σενάρια. Σίγουρα, υπάρχει ένα στοιχείο αφύσικο αλλά τα θέματα στα οποία ποντάρει το “Still River” είναι παραπάνω από πραγματικά, που αφορούν όλους και προορίζονται για όλους.
Με φόντο το εκτυφλωτικό λευκό του χιονιού που συνδράμει και στην μαγευτική φωτογραφία του φιλμ, η δεισιδαιμονία έρχεται αντιμέτωπη με την κοινή λογική. Σε μία δεύτερη ανάγνωση προκύπτουν και πολιτικές προεκτάσεις εκτός από τις θρησκευτικές με τις οποίες το ελληνικό σινεμά έχει χρόνια να ασχοληθεί με τόσο πρωτότυπη ματιά που θυμίζει Βορειο-Ευρωπαίους κινηματογραφιστές.
Η ηθοποιός Κάτια Γκουλιώνη δείχνει έναν έντονο δυναμισμό στην ερμηνεία της και δίνει νέα υπόσταση στην έννοια της μητρότητας, της αγάπης και της θαλπωρής και ουσιαστικά θεοποιείται για αυτόν τον λόγο από φανατικούς πιστούς που αναζητούν θεϊκά σημάδια, σε αντίθεση με τον Πέτρο (στον ρόλο ο Ανδρέας Κωνσταντίνου) που προσπαθεί να εξορθολογήσει τα πάντα γύρω του.
Τα ιδεολογικά δίπολα είναι συχνά στις ταινίες του Φραντζή και όμως κάθε φορά αντιμετωπίζονται τόσο διαφορετικά που δεν μπορείς παρά να επαινέσεις το έργο και την σκέψη του. Στο «Ακίνητο Ποτάμι» ειρωνικά τα πάντα βρίσκονται σε διαρκή κίνηση. Οι σχέσεις του ζευγαριού ψυχραίνουν όσο περνάει ο καιρός και ο Φραντζής προσπαθεί να ανακαλύψει για εμάς τους λόγους για τους οποίους ερχόμαστε σε ρήξη ακόμα και με αγαπημένα πρόσωπα που νιώθουμε κοντά μας.
Οι Coti K. και The Boy στο soundtrack αφήνουν το προσωπικό τους, ευαίσθητο στίγμα και όλοι μαζί ολοκληρώνουν την μεγάλη αυτή ταινία για τα ελληνικά δεδομένα που σίγουρα αξίζει μία περίοπτη θέση σε διεθνές επίπεδο.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων