38 μάρτυρες

H ιστορία εξιχνίασης του φόνου μίας νεαρής κοπέλας που κινητοποιείται από μία εκ των ενοίκων του συγκροτήματος όπου το θύμα διέμενε, με τη σκιαγράφηση των αντιδράσεων των μαρτύρων. Ένα ψηφιδωτό μίας κοινωνίας που φοβάται να παραδεχτεί ότι βλέπει την ασχήμια γύρω της.

Ήσυχο “αστυνομικό δράμα”

Ήσυχο “αστυνομικό δράμα” (γιατί δε θα αποφύγουμε να μιλήσουμε με όρους κινηματογραφικών ειδών) του Lucas Belvaux που έκανε αίσθηση στο φεστιβάλ του Ρότερνταμ του 2012 και μας έρχεται στην Ελλάδα μόλις το φετινό καλοκαίρι.

Ανατέμνει, παράλληλα με το πτώμα μίας νεαρής γυναίκας, και τη σχέση ενός ζευγαριού, των οποίων οι πτυχώσεις των δερμάτων δεν ταιριάζουν ακριβώς η μία με την άλλη, για ένα αρμονικό μίγμα από τους δυο τους. Το μυστήριο χτίζεται με χαμηλόφωνο τρόπο και με οδηγό τόσο την προσεγμένη μουσική επένδυση όσο και τη σκοτεινή φωτογραφία, για να μείνει κάπου μετέωρο ως προς το σύνολο, με το περίβλημα του “ποιοτικού σινεμά” να είναι αβέβαιο ως προς το αν θέλει να μείνει ή να φύγει. Ένα σχόλιο για την αποξένωση που απλώνεται στον αστικό χώρο, ήδη αναμενόμενο από την ανάγνωση της πλοκής.

Το φιλμ κρατά μία ανακριτική λάμπα πάνω από τα πρόσωπα των χαρακτήρων, με το φως της να ξετυλίγεται σταδιακά όλο και περισσότερο πάνω στο τι σημαίνει αίσθημα ευθύνης για τον κάθε άνθρωπο. Η νεκρή κοπέλα είναι παρούσα και επιβλέπει την ανάκριση που προσπαθεί να περιθάλψει το φιλμ με την κάμερα συχνά σα να βλέπει μέσα από τα μάτια της. Όλοι θέλουν να καταλάβουν το παράλογο αλλά νιώθουν ότι αν το κάνουν θα γίνουν συμμέτοχοι. Οπότε καθηλώνονται στο να το κρίνουν απ' έξω.

Τελικά, ίσως η αλήθεια δεν έχει σημασία. Αλλά το ότι μερικά γεγονότα φαινομενικά άσχετα με εμάς, μας κάνουν να συνδεθούμε με τη σκοτεινή αλήθεια που πάντα νομίζαμε ότι δε διαθέτουμε.

Εύη Αβδελίδου