Winter's Bone

Δράμα ή θρίλερ;

Σε αυτά τα οικογενειακά δράματα που απεικονίζουν την επαρχιώτικη Αμερική σε όλη της την κατάντια, υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή που διαχωρίζει την συγκίνηση από την μιζέρια. Και το «Στην καρδιά του χειμώνα» περνά πέρα δώθε δίχως φειδώ. Ή μήπως θα έπρεπε να το καταχωρήσω στα θρίλερ αυτό το ανεξάρτητο φιλμάκι που συζητήθηκε τόσο, ώστε να μπει στην 10άδα των προτεινόμενων για Όσκαρ ταινιών; Άξιζε τον ντόρο;

Δεν είμαι σίγουρος για την απάντηση. Αυτό που παραδέχομαι στην Ντέμπορα Γκράνικ είναι ότι κατάφερε να μου κρατήσει το ενδιαφέρον, αν και θεωρώ την country μουσική (αλλά και attitude γενικότερα) τον απόλυτο βασανισμό για τα αυτάκια μου. Μέχρι να αρχίσει να ξετυλίγεται το κουβάρι (με ικανοποιητικό τρόπο, χωρίς να πρόκειται για κάτι πρωτοφανές), πλανάται στην ατμόσφαιρα μια υφέρπουσα αίσθηση αδιόρατου μυστηρίου που δεν σου επιτρέπει να βαρεθείς μεν, αλλά παράλληλα μια αφόρητη μιζέρια να ξεχειλίζει που σε προκαλεί να κουραστείς.

Την ίδια στιγμή που αδέξια (η Γκράνικ) στριμώχνει σε δεύτερο πλάνο το οικογενειακό δράμα, την πρώτη της ύλη, δηλαδή. Διαθέτει τσαγανό η πρωταγωνίστρια, αλλά αποτυπώνει (προφανώς μετά από σκηνοθετική κατεύθυνση) πολύ «ξεγυμνωμένα» τα συναισθήματά της, ενώ υπερβολική η υποψηφιότητα του Τζον Χοκς για Όσκαρ β’ αντρικού. Για θυμηθείτε τον στο «Me, you and everyone we know» και τα ξαναλέμε…

Απόστολος Κίτσος

Υπόκωφη ψυχολογική βία

H white trash Αμερική αναδύεται ανάγλυφη, χωρίς εξωραϊσμούς, από την κάμερα της Debra Granik (και το ομώνυμο μυθιστόρημα του Daniel Woodrell στο οποίο βασίζεται η ταινία). Μια άλλη Αμερική, πολύ διαφορετική από αυτή που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε, με ανθρώπους ξεχασμένους απ’ το Θεό, παραιτημένους στις καταχρήσεις, την απάθεια, στον πάτο της όποιας ανθρωπιάς ή συνείδησης. Μέσα σε αυτό τον κοινωνικό τάφο η Ρι παλεύει με προκαταλήψεις, μυστικά και σιωπή για να πάρει τις απαντήσεις που θέλει.

Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία γυρισμένη με απανωτές εσωτερικές εκρήξεις και υπόκωφη ψυχολογική βία που δείχνει την απόλυτη μοναξιά αυτού του κόσμου, χωρίς να την κρίνει. Μέσα στη λάσπη, οι εκλάμψεις ανθρωπιάς φαντάζουν παράταιρες, αλλά έχουν τη δική τους λογική μέσα στην ομερτά που ζουν οι χαρακτήρες. Επιδέξια και στέρεη σκηνοθεσία από την Granik, που ευτυχεί με την μόλις 21 ετών Jennifer Lawrence στο ρόλο της Ρι. Μια ερμηνεία με τσαγανό, ψυχή, κατάδυση στην ψυχή της ηρωίδας, που της χάρισε μια υποψηφιότητα στα Όσκαρ.

Αρχοντή Κόρκα