Sucker Punch

(4 / 10) Η Μπέιμπι Ντόλ είναι μια έφηβη κοπέλα την οποία ο πατριός της κλείνει σε ψυχιατρικό ίδρυμα αφού πρώτα σκοτώσει την μητέρα και την μικρή αδελφή της. Όμως δεν έχει χάσει την θέληση της για επιβίωση. Αποφασισμένη να παλέψει για την ελευθερία της, παρακινεί τέσσερις νεαρές κοπέλες να συνεργαστούν και να αποδράσουν...

Sexy… Βig Bubble

Τον χαβαλέ του κάνει ο Ζακ Σνάιντερ και μάλιστα έχει κατορθώσει και έχει πείσει ο μπαγάσας ουκ ολίγους παραγωγούς να του ακριβοπληρώνουν τα χατήρια και να παίζει αβίαστα με τις φόρμες, τα χρώματα, τα εφέ και να μπλέκει τεχνοτροπίες, επιρροές και προσωπικές του φαντασιώσεις. Κάτι σαν Κουέντιν Ταραντίνο στο λιγότερο… μερακλίδικο δηλαδή και στο πιο φαντασμαγορικό. Αποτυχημένος όμως. Διότι μπορεί το low budjet (και έξυπνο) remake του Dawn of the dead μπορεί να μην χωράει στην παραπάνω εξίσωση και επίσης τα «300» και «Watchmen» να άρεσαν και να έφεραν κέρδη, όμως το ημι-παιδικό «Legend of the guardians» δεν τα πήγε καλά και το «Sucker Punch» ξεκίνησε μετριότατα. Κάτι που σημαίνει ότι σε τέτοιες εποχές, μπορεί να σου δοθεί μια τρίτη ευκαιρία (ο επερχόμενος Superman), αλλά έπειτα θα κλείσει η κάνουλα.

Και τότε κύριε Σνάιντερ, θα πρέπει να ασχοληθείς λίγο περισσότερο με τα σεναριακά σου ευρήματα, να πάψεις να αυτοϊκανοποιήσαι με την ικανότητα που (ομολογουμένως) διαθέτεις με την κάμερα και να αντιμετωπίζεις ηθοποιούς και φιλμ σαν βίντεο κλιπ, ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ. Και σου το γράφει αυτό κάποιος που διασκέδασε αρκετά με την φαντασμαγορία, τα δροσερά κορίτσια (αν και επιεικώς απαράδεκτη η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας Έμιλι Μπράουνινγκ), τα εφέ, τις εκρήξεις και τις μουσικές της νέας σου ταινίας. Αλλά που με το ζόρι προσπαθεί να την θυμηθεί για να γράψει αυτές τις 200 λέξεις…

Απόστολος Κίτσος (2 / 5)

Eγκεφαλικό στραμπούληγμα

Πολλά ειδικά εφέ, πολύ δυνατή μουσική, πολύ βία (ψυχολογική και σωματική), και πολλές αποκαλυπτικές εμφανίσεις όμορφων γυναικών μπορεί να περιμένει κανείς από το Sucker Punch. Έναν αχταρμά επικής φαντασίας που συνδυάζει λίγο από περιπέτεια 2ου παγκοσμίου πολέμου, λίγο από Άρχοντα των Δαχτυλιδιών και λίγο από Πόλεμο των Άστρων, και παραπέμπει σε Γιαπωνέζικο άνιμε. Οπότε αν είστε fan του είδους δεν θα απογοητευτείτε σε καμία περίπτωση. Αν πάλι δεν είστε, ενδεχομένως να μην ενθουσιαστείτε.

Ωστόσο, η πολυπλοκότητα του σεναρίου που θέλει την πρωταγωνίστρια Μπέιμπι Ντόλ να φαντασιώνεται ότι είναι μαχητής των αδυνάτων, μέσα στην φαντασίωσή της ότι εξαναγκάζεται να δουλεύει σε καμπαρέ / οίκο ενοχής, ενώ στην πραγματικότητα είναι έγκλειστη σε ψυχιατρείο, προκαλεί ένα ευχάριστο εγκεφαλικό στραμπούληγμα που σε βάζει σε ένα άλλο τριπ σχετικά με τα όρια του πραγματικού και του ονειρικού. Το μόνο σίγουρο είναι ότι το αποτέλεσμα, αν και χωρίς μεγάλη ουσία, είναι δυνατό.

Μάρω Κουμουνδούρου (2,5 / 5)