Silent house

Μονοπλάνο βαρεμάρας

Πρόκειται για την αμερικανική version του (πολύ πιο επιτυχημένου) ουρουγουανικού La casa muda που είχαμε απολαύσει προ διετίας στις Νύχτες Πρεμιέρας, η οποία εμφανίστηκε ομολογώ με μεγάλη πρεμούρα.

Και είναι, φυσικά, ελαφρώς αλλαγμένη και σίγουρα κατώτερη.

Επειδή βέβαια, δεν είστε υποχρεωμένοι να έχετε δει το αρχικό φιλμ (που πάντως κυκλοφορεί με ελληνικούς υπότιτλους), ας προσπαθήσω να κρίνω το Silent House αυτόνομα. Λοιπόν, η επιλογή των σκηνοθετών του συμπαθούς (προ 8ετίας...) Open Water, αποδεικνύεται ατυχής.

Καταρχήν, υποτίθεται ότι φιλμ είναι γυρισμένο με μονοπλάνο, δηλαδή με μία λήψη, χωρίς cut και εδώ τα «νεκρά» σημεία (με απόλυτο μαύρο στην οθόνη ας πούμε) είναι πολύ περισσότερα σε σχέση με το ορίτζιναλ που σε έπειθε περισσότερο στο συγκεκριμένο κομμάτι. Έπειτα, εδώ υπάρχει ηλεκτρισμός, άρα και φως, στοιχείο λιγότερο αποτελεσματικό σε σχέση με το απόλυτο σκοτάδι και το κλειστοφοβικό συναίσθημα.

Η ερμηνεία της Όλσεν είναι αξιοπρόσεκτη, ιδιαίτερα αν σκεφτείς ότι για ιδιαίτερα μεγάλα διαστήματα παίζει σερί, ενώ και ο ρυθμός είναι σχετικά ικανoποιητικός,όμως συνολικά η αίσθηση που αφήνει η ταινία είναι της safe σκηνοθετικής ματιάς και βέβαια, του πολύ πιο «προσεγμένου» και ομαλοποιημένου φινάλε που προκαλεί μάλλον μειδίαμα.

Απόστολος Κίτσος