To Rome with love

Ο αειθαλής Γούντι Άλεν συνεχίζει το ευρωπαϊκό του grand tour, κατακτώντας αυτή τη φορά την ιταλική πρωτεύουσα. Aντλεί έμπνευση από το μεσαιωνικό Δεκαήμερο του Βοκάκιου και εκτυλίσσεται σε τέσσερα σκετς, ένα από τα οποία μάλιστα σηματοδοτεί την επιστροφή του Άλεν μπροστά από την κάμερα.
To Rome with love - κριτική ταινίας

Όταν η αιώνια πόλη συνάντησε το νεοϋρκέζικο χιούμορ

Υπάρχουν ορισμένοι σκηνοθέτες που νιώθεις πριν καν μπεις στην αίθουσα, ότι όσο μέτρια κι αν θεωρηθεί (δεν έχω διαβάσει τίποτα αλλά κάτι υποπτεύομαι για τις εγχώριες κριτικές που θα γεμίσουν όπου να ’ναι το διαδίκτυο) από διάφορους κριτικούς, η εκάστοτε ταινία τους, εσένα θα σου αρέσει γιατί ακόμα κι όταν δεν πρόκειται για το τελευταίο τους αριστούργημα, οι δικές τους ταινίες υπερέχουν τόσο πολύ ποιοτικά σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα «φιλμ» που κυκλοφορούν εκεί έξω που αυτομάτως γίνεται η ταινία της εβδομάδας – αν όχι του μήνα.

Ένας από αυτούς είναι και ο Γούντι Άλεν (αν ρωτάς εμένα, κάθε του ταινία είναι ένα διαμάντι). Υπάρχει κόσμος (κόσμος υπαρκτός – δεν το λέω στην τύχη) που κάθε χρόνο περιμένει με αγωνία τη νέα ταινία του Γούντι γιατί είναι ένας τρόπος που του επιτρέπει να ξεφύγει λίγο από τη ρουτινιασμένη καθημερινότητά του και να γελάσει με το μοναδικό χιούμορ που χαρακτηρίζει τις δικές του ταινίες (ευτυχώς για μας είναι εργασιομανής). Αυτό φυσικά ανεβάζει τον πήχη και εκτοξεύει τις προσδοκίες μας στα ύψη.

Κι όμως, όσο ψηλά κι αν ήταν οι προσδοκίες μας αυτή τη φορά (μόνο λίγοι μήνες πέρασαν από το υπέροχο «Μεσάνυχτα στο Παρίσι»), δεν κατάφερε να μας απογοητεύσει ούτε στιγμή (αν περπατούσες χθες το πρωί στην Πανεπιστημίου και άκουγες γέλια να βγαίνουν από το Ιντεάλ, τα δικά μας ήταν). Ένας συνάδελφος/φίλος είπε ότι του θύμισε σπονδυλωτή ταινία κατά την οποία – όπως συνήθως συμβαίνει – άλλα κομμάτια ήταν καλά και άλλα όχι τόσο. Νομίζω όμως ότι θυμίζει σπονδυλωτή ταινία (επειδή περιγράφει ξεχωριστές ιστορίες ανθρώπων με μόνο κοινό παράγοντα την παρουσία τους στην ίδια πόλη) κατά την οποία ο εκάστοτε θεατής ταυτίζεται με διαφορετικά κομμάτια. Κάθε κομμάτι όμως σκιαγραφεί και μία διαφορετική πλευρά του ίδιου ανθρώπου – του Γούντι Άλεν (παρόλο που σε μία από τις ιστορίες εμφανίζεται και ο ίδιος).

Μία από τις ιστορίες, περιλαμβάνει την ιστορία του Jack (Μπόλντουιν), ενός πετυχημένου αρχιτέκτονα που επισκέπτεται την Ιταλία μετά από χρόνια και τον πιάνει ένας είδος μελαγχολίας (“ozymandias melancholia”). Με την ίδια μελαγχολία – νοσταλγία ίσως είναι η πιο κατάλληλη λέξη – αντιμετωπίζει και ο Γούντι Άλεν τη Ρώμη σε αυτή την ταινία (ο σκηνοθέτης είναι ο «αρχιτέκτονας» μιας ταινίας), ενώ καταφέρνει να χωρέσει μέσα σε αυτή, τα σημαντικότερα πολιτισμικά στοιχεία της Ιταλίας – αν όχι όλα (ξεκινά με έναν τροχονόμο να σου λέει ότι εκείνος από το σημείο που βρίσκεται βλέπει τα πάντα στη Ρώμη και τελειώνει με τον ίδιο περίπου τρόπο – από εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνεις ότι θα δεις και τις «καλές» και τις «κακές» πλευρές της αιώνιας πόλης) – συνοδεύοντάς τα πάντα με το δικό του ξεχωριστό χιούμορ (όπερα, στυλ, μεσογειακές κατινιές, όμορφες γυναίκες, καλό φαγητό, ποίηση, αρχιτεκτονική κ.α.).

Μπορείς όμως να διακρίνεις τον ίδιο και στο πρόσωπο του Μπενίνι, ενός απλού καθημερινού ανθρώπου που ξαφνικά τα μίντια τον κάνουν πρόσωπο της ημέρας, αποκτά φήμη (σχόλιο στο παιχνίδι των μίντια που όσο εύκολα δημιουργεί μύθους – φούσκες, τόσο εύκολα τις σκάει κιόλας), όλοι ασχολούνται μαζί του σε βαθμό που τον κάνουν να υποφέρει και να μη βρίσκει μια στιγμή ησυχίας, μέχρι να δημιουργήσουν τον επόμενο σταρ και αυτόν να τον φάει η μαρμάγκα. Ταυτόχρονα γίνεται ο πλέον κωμικός σχολιασμός σε ό, τι αφορά τις διαφορές κομμουνισμού και συντηρητισμού (ακόμα και τώρα που γράφω, τα θυμάμαι και γελάω μόνη μου) και τελικά καταλήγει στο εξής συμπέρασμα: Η ζωή είναι το ίδιο σκληρή και επώδυνη για τους πλούσιους και διάσημους (έστω και σποραδικά ή με ημερομηνία λήξης) ανθρώπους όσο σκληρή είναι για τους φτωχούς και τους άσημους αλλά ανάμεσα στα δύο είναι προτιμότερο να ανήκεις στην πρώτη κατηγορία. Όσο για τον ίδιο και για το δικό του ρόλο στην ταινία, ήταν και πάντα θα’ ναι «πολύ μπροστά για την εποχή του» (με ό, τι αυτό συνεπάγεται).

To Woody with love

Eλεωνόρα Βερυκοκίδη

Πρώτη δημοσίευση: 5 Sep 2012, 21:03
Ενημέρωση: 13 Sep 2012, 11:17
Τίτλος:
To Rome with love (Στην Ρώμη με αγάπη)
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
112
Εταιρία διανομής: 
Release: 
6 Σεπτεμβρίου 2012

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
15 ώρες

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos