Rampart

Kακός μπάτσος, καλός Γούντι!

«Ο πιο βρώμικος μπάτσος που έχεις δει στην οθόνη» μας έλεγε το τρέιλερ, και βλέποντας τη φάτσα του φίλου μας Γούντι Χάρελσον, θέλαμε να είναι αλήθεια. Και είναι, αλλά με έναν τρόπο διαφορετικό από αυτόν που ίσως περιμένεις.

Βρισκόμαστε στο 1999 και ο αστυνομικός Ντέιβ Μπράουν είναι μέλος του αστυνομικού τμήματος Rampart του Λ.Α. τη στιγμή που ξεσπά ένα απίστευτο (και αληθινό) σκάνδαλο διαφθοράς και βίας. Η ταινία «πνιγμένη» στο φως του ήλιου, σαν να θέλει να βγουν όλα στο φως, δεν ακολουθεί τα γεγονότα του σκάνδαλου, το οποίο είναι παρών, αλλά ακολουθεί τον κεντρικό χαρακτήρα, την ιδεολογία του, τα αίτια που τον οδηγούν σε παράνομες πράξεις. Δεν δικαιολογεί, ούτε καταδικάζει, κάτι που είναι στα συν της ταινίας.

Το μεγάλο προσόν, είναι η ερμηνεία του Γούντι. Αμεσος, χωρίς να αλλάζει τίποτα εμφανισιακά, είναι «κακός» γιατί δείχνει τόσο απλός και λογικός σε αυτά που κάνει. Ο Μπράουν βρίσκεται μέσα στη «φωτιά» αλλά δεν νοιάζεται αν καεί. Ζει με τις πρώην γυναίκες του, αδελφές μεταξύ τους, που έχουν από μία κόρη μαζί του. Τέτοιου είδους αστυνομικών έχεις ξαναδεί μυριάδες φορές. Πρώτα χτυπάνε, μετά ρωτάνε. «Θυμήσου, δεν είμαι ρατσιστής, γενικά μισώ όλο το κόσμο» λέει και τον πιστεύεις…

Τον «προδίδει» κατά τη γνώμη μας το σενάριο -έβαλε και το χέρι του ο Τζέιμς Ελρόι- καθώς δεν του δίνει μια δυνατή ιστορία για να εξελιχθεί. Κυρίως, στο τελευταίο μισάωρο, όπου όλα μένουν μετέωρα. Πιθανότατα όλα είναι επιλογή του Μόβερμαν (δημιουργού του εξαιετικού Messenger πάλι με τον Χάρελσον) να δώσει ένα άλλο δείγμα αστυνομικής ταινίας, περισσότερο εγκεφαλικής και ψυχολογικής, παρά περιπέτειας.